POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 8

พอผมมาหาส้มหวานตอนตีสี่และได้เบอร์ผมก็เดินกลับห้องตัวเองทันที ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดขึ้นชั้นบนสุด

ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ผมจึงเดินออกมาจาลิฟท์ และเดินตรงไปที่ห้องของตัวเองและเปิดประตูห้องเข้าไปข้างใน

ผมเดินไปที่โซฟาและนั่งลงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเมนเบอร์ของส้มหวานไว้ในเครื่อง

ผมนั่งมองเบอรที่ได้มา ก่อนจะกดโทรหาเธอ แต่เธอก็ไม่ยอมรับสายผม แต่ผมไม่ยอมแพ้จึงกดวางและโทรไปใหม่อีกรอบ

ผมถือสายรอไม่นานส้มหวานก็ยอมรับสายของผม ดีใจจังที่เธอยอมรับสายของผมแล้ว ผมก็พูดคุยกับเธอก่อนที่เธอจะขอไปนอน

ผมนั่งยิ้มอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินเข้าห้องนอนไป และล้มตัวลงนอนทันที

09:00 น.

ผมรู้สึกตัวตืนขึ้นและหยิบโทรศัพทขึ้นมาดูว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว และก้าวลงจากเตียงตรงไปห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำล้างหน้าล้างตา

ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูพันเอว ผมเดินตรงไปที่ตู้เสื้อหยิบเสื้อยืดสีดำและกางเกงสามส่วนออกมาใส่

ผมแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องตรงไปที่ประตูและเปิดออกมาทันที ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดลงมาข้างล่าง

ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ผมจึงเดินออกมาจาลิฟท์ ผมเดินออกมาที่หน้าคอนโด และหันไปมองร้านของส้มหวานที่ตอนนี้มีลูกค้าเข้าออก

จึงหันกลับมาที่ถนนมองซ้ายมองขวาและเดินข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม ผมเดินไปเซเว่นเพื่อแวะซื้อของกินมาทาน

ก่อนจะไปนั่งเฝ้าส้มหวานที่ร้าน ผมเดินดูอาหารแช่แข็ง เลือกดูและหยิบลงใส่ตะกร้าและเดินดูขนมเอาไว้กินเวลาว่าง

ไม่นานผมก็เลือกดูของเสร็จและเดินไปจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานยืนอยู่ ผมวางตะกร้า

และพนักงานก็หยิบของในตะกร้ามาคิดเงินก่อนที่จะใส่ถุง ไม่นานพนักงานก็คิดเงินเสร็จและผมก็จ่ายเงิน ผมเดินถือถุงออกจากร้าน

ผมที่เดินตามข้างถนนและจังหวะที่จะข้าม เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมจึงหยุดเดินและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

​#ไอ้สเวน

​

(ฮืออ ไอ้คาเรน มันอยู่ไหน ฮึก)

"อยู่ข้ามถนน"

(มึงโดนไล่ออกจากคอนโดหรอว่ะ ฮึก!!)

"ป่าว!!"

(โธ่!! เพื่อนกูกลายเป็นหมาจรจัดไปล่ะ)

"ไอ้สัส!!กูบอกว่า ป่าวไง"

(ไม่เป็นไรมึง!! มึงยังมีกูอยู่)

"ถ้ามึงยังไม่หยุด กูวางจริงๆแล้วนะ"

(เข้าเรื่องล่ะกัน มึงโทรตามไอ้เปเปอร์และไอ้ฟิวเวอร์และไอ้แม็ททิวให้มาหากูที่คอนโดด่วน มึงด้วย)

"ได้ แล้วเจอกัน"

พอผมวางวางสายไอ้สเวนเสร็จ ก็กดเบอร์ไอ้ฟิวเวอร์และโทรหามัน ไม่นานไอ้ฟิวเวอร์ก็รับสายผม

​#ไอ้ฟิวเวอร์

​

(อือ มีอะไรว่ะ คนจะนอน)

"ไอ้สเวนให้ไปหามันที่คอนโด"

(ไปทำเหี้ยอะไร!!??)

"ไม่รู้ว่ะ!!??"

(เอ้า!! ไม่รู้แล้วจะให้กูไปทำเหี้ยอะไรว่ะ)

"ไปเถอะ มันอุตส่าห์โทรมาหากูและให้กูโทรมาหามึงเลยนะเว้ย!!!"

(กูควรจะดีใจและขอบคุณมันดีไหม ไอ้สัส!!!)

"ไม่ต้องพูดมาก เจอกันที่คอนโดไอ้สเวน"

(เออ!! อะไรของแม่งว่ะ)

พอไอ้ฟิวเวอร์วางสายไปผมก็กดโทรหาไอ้เปเปอร์ ไม่นานมันก็รับสายผม

​#ไอ้เปเปอร์

​

​"ไอ้เปเปอร์..."

(รู้แล้ว กำลังไป)

มันวางไปแล้วครับ ไอ้นี่รับปุ๊บวางปั๊บ​ ผมจึงกดเบอร์ไอ้แม็ททิวเป็นคนสุดท้าย

​#ไอ้แม็ททิว

​

"ไอ้แม็ททิว!!"

(สวัสดีค่ะ พี่คาเรน)

"อ้าว!! น้องแอปเปิ้ลหรอ ไอ้แม็ททิวล่ะ"

(ค่ะ แม็ททิวหลับอยู่ค่ะ ให้หนูปลุกเลยไหมค่ะ)

"ไม่ต้องครับ ถ้ามันตื่นบอกให้มันไปหาไอ้สเวนที่คอนโดด้วยนะครับ"

(ได้ค่ะ หนูจะบอกให้)

เมียไอ้แม็ททิวก็วางสายไป ผมจึงเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิมและเดินข้ามถนน ผมรีบเดินเข้าคอนโดไปที่ลานจอดรถและขับออกไปทันที

วันนี้ว่าจะไปหาส้มหวานที่ร้านซะหน่อย แต่ต้องไปหาไอ้เหี้ยสเวนมันก่อน เฮ้ย!!!! ถ้ามันไม่สำคัญกูเอามึงตายแน่ ไอ้สเวน!!

คอนโดสเวน

​

ผมขับรถออกมาจากคอนโนและตรงไปที่คอนโนไอ้สเวน ไม่นานผมก็ขับรถมาถึงคอนโดมัน ผมเลี้ยวเข้ามาที่ลานจอดรถและขับรถวนหาที่จอด

ไม่นานผมก็เจอที่ว่างและเลี้ยวเข้าไปจอด ผมเปิดประตูรถและก้าวลงมาก่อนจะเดินไปที่ลิฟท์ ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์ที่ตอนนี้มีผู้ชายสองคนยืนอยู่

"ไงพวกมึงมากันเร็วจังว่ะ" พอผมเดินตรงเข้าไปก็รู้ทันทีว่าผู้ชายสองคนที่ยืนรอลิฟท์อยู่ คือ ไอ้เปเปอร์และไอ้ฟิวเวอร์

"ไอ้แม็ททิวล่ะ" พอพวกสองหันมามองหน้าผมกันและไอ้ฟิวเวอร์ก็ถามหาไอ้แม็ททิว มันคงคิดว่าผมมาด้วยกัน

"ยังไม่ตื่น!!" ผมก็ตอบไอ้ฟิวเวอร์ไป ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออก พวกผมก็เดินเข้าไปในลิฟท์และกดขึ้นชั้นบนสุด

"อย่าพึ่งพามันไป ตกลงมึงเรียกพวกกูมามีเรื่องอะไรว่ะ" ตอนนี้ผมและไอ้ฟิวเวอร์กำลังช่วยกับพยุงมันขึ้นก็ต้องชะงัก คำถามไอ้เปเปอร์

"เออจริง!! ตกลงมึงมีอะไร" ผมและไอ้ฟิวเวอร์ปล่อยแขนไอ้สเวนและหันมามองมึงที่มองหน้าพวกผมทันละ

"กูจะตายห๋าอยู่แล้ว พากูไปหาหมอก่อนได้ไหม"

"ไม่ได้!!!!!" พวกผมประสานเสียงพร้อมกัน จึงมันต้องยังบอก

"ไอ้พวกเหี้ย!! ก็เมียกูมันใช้ให้กูไปชงนมให้ลูก กูก็เลยเอานมไปผสมกับน้ำแดง"

"มึงบ้าป่ะว่ะ!! ลูกมึงอายุเท่าไร" ผมถามไอ้สเวนอย่างสงสัย

"6เดือน มันจืดๆไม่อร่อยกูก็เลยผสมกับน้ำหวาน ำพอเมียกูมาเห็นเข้าก็ไล่กูออกจากบ้าน"

"สมควร" ไอ้ฟิวเวอร์บอก

"เออกูผิดเองล่ะ!!! พากูไปหาหมอได้รึยังว่ะ เลือดจะไหลหมดตัวแล้ว เอาโทรศัพท์กูมาดิ่"

"เอาไปทำอะไร??" ไอ้ฟิวเวอร์ถามอย่างสงสัยและส่งโทรศัพท์ให้ไอ้เหี้ยสเวนมัน

"โทรหาเมียกูสิ!!" ไอ้สเวนหันมาบอกและกดเบอร์เมียมัน พอเมียมันรับเข้านั้น ร้องโอดโอยขะเป็นจะตายและวางสายไป

"ไปพวกมึงไปส่งกูที่โรงพยาบาล" ไอ้สเวนหันมาบอกและผมไอ้ฟิวเวอร์ก็ช่วยกันพยุงมันลงมา และยักมันใส่ในรถ

"กูกลับก่อน" ผมหันไปบอกไอ้ฟิวเวอร์และมันก็พยักหน้ารับ ผมก็เดินตรงมาที่รถและขับออกจากคอนโดไอ้สเวนทันที

ผมขับรถออกมาจากคอนโดไอ้สเวน ไม่นานก็เลี้ยวรถเข้ามาที่คอนโคและเลี้ยวเข้าที่ลานจอดรถ ผมขับรถวนหาที่จอดรถ

จึงสุดท้ายวนมาสามรอบ จนเจอที่ว่างและเลี้ยวเข้าไปจอด ผมลงจากรถเดินออกมาหน้าคอนโด และเดินตรงไปที่ร้านของส้มหวาน

ผมเปิดประตูร้านเข้ามาก็มีเสียงกริ่งเรียกเป็นสัญญาว่ามีลูกค้าเข้าแล้ว ผมหันไปมองซ้ายมองขวาแต่ไม่เจอส้มหวาน

ผมจึงเดินไปหน้าเคาน์เตอร์สั่งคาปูชิโน่ปั่นหวานน้อยและเดินไปนั่งลองที่โต๊ะว่าง ผมนั่งเก้าอี้และจังหวะที่กำลังจะหยิบ

โทรศัพท์ขึ้นมาเล่นก็เหลือบไปเห็นน้องเด็กเสิร์ฟผู้ชายเดินมาตรงนี้

"น้องครับ!!" ผมจึงหันไปเรียกน้องพนักงาน และน้องเขาก็หยุดเดินและหันมาทางผม

"ครับ คุณลูกค้าต้องการอะไรครับ" เด็กเสิร์ฟถามอย่างสุขภาพและมีมารยาท

"เจ้าของร้านอยู่ไหม" ผมก็ไม่สนใจคำถามของน้องมันและถามน้องมันกลับ น้องพนักงานทำงงและสงสัย

"เจ้ส้มหวานหรอครับ" น้องพนักงานเพราะร้านนี้มีเจ้าของสองคน ถ้าถามตอนนี้ใครอยู่ก็มีแต่เจ้ส้มหวาน

"ใช่!! ส้มหวานอยู่ไหม" ผมก็ยิ้มและพนัยหน้าว่าใช่และถามหาส้มหวานว่าอยู่ไหม

"อยู่ครับ นั้นไง" น้องพนักงานตอบและชี้ไปที่โต๊ะที่ส้มหวานชอบนั่งทำงานอยู่

"อื้ม ไปเรียกมาให้หน่อย" ผมก็พยักหน้าและบอกให้น้องพนักงานไปตามส้มหวานมาให้ผม

"ครับ รอครู่ครับ" น้องพนักงานบอกและเดินออกไปรับออเดอร์จากลูกค้าโต๊ะนั้น โต๊ะนี้

ผมนั่งรอส้มหวานอยู่นานพอสมควร ก่อนจึงมีเสียงหวานขออนุญาติเสิร์ฟ พอผมหันไปมองก็ยกยิ้มขึ้นมาทันที

ผมนั่งมองเธอวางแก้วคาปูชิโน่ที่ผมสั่งและทำท่าจะเดินหนี อะไรว่ะ!! ไม่สนใจกันบางเลย

"ใจร้ายจัง!! คนอุตสาห์มาหาที่ร้าน" ผมพูดดักขึ้นจึงส้มหวานหันมามองและทำหน้าตกใจเล็กน้อยที่เจอผม

------------------------​------------​-----------

.....ที่ไหนมีอีพี่สเวน ที่นั้นมีแต่ความปวดหัวกับความบ้าของอีพี่มัน.....