ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 109

ใบหน้าของเขาเกิดอาการช็อกอย่างที่ในชีวิตนี้ไม่ค่อยจะแสดงออกมาให้ได้เห็นบ่อยครั้ง จากนั้นยกมือขวาขึ้นมาบีบจมูกเล็กน้อย

ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เป็นการทำร้ายคนได้ดีที่สุด คำพูดนี้ไม่ได้โกหกเขาจริงๆ เขาถึงกลับเกิดภาพหลอน เห็นหญิงสาวที่พวกนั้นส่งมาเป็นมู่ซย่า

เขาบ้าไปแล้ว!

มีสติหน่อยสิ!

เยี่ยซือเจวี๋ยใช้แรงปิดเปลือกตาลง เมื่อเขาจะลืมตามองอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงของมู่ซย่าดังขึ้นมาตรงหน้า “นาย...ทำไมนายถึงเข้ามาเร็วจังล่ะ?”

แม้แต่เสียงก็ยังเหมือนมู่ซย่า

เห็นทีเขาคงเมามากจริงๆ

เยี่ยซือเจวี๋ยยกมือขึ้นมาตบที่หัวเล็กน้อย หลบสายตาและพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ไม่ว่าจะเป็นใครที่ส่งเธอมา ไสหัวออกไป!”

ลมหายใจของเขาหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย

ตอนที่ใบหน้าของหญิงสาวภาพทับซ้อนกลายเป็นใบหน้าของมู่ซย่า เขาพบว่าร่างกายของตัวเองเริ่มหลุดการควบคุมอย่างคาดไม่ถึง

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้คิดถึงสาเหตุที่ควบคุมร่างกายของตัวเองไว้ไม่ได้ รีบคิดเพียงแต่จะไล่หญิงสาวออกไป

ร่างกายเขานั้นติดนิสัยรักสะอาดเล็กน้อย แต่ภายในใจนั่นรักสะอาดหนักมาก เขาไม่มีทางมีทางทำอะไรกับผู้หญิงที่ไม่ชอบโดยเด็ดขาด

แล้วนี่ก็เป็นสาเหตุที่เขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนมาก่อนหลังจากที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

เขาไม่อยากทำผิดพลาดที่ทำให้ตัวเองรู้สึกรังเกียจ

“ได้ยินไหม? ไสหัวไป!” เยี่ยซือเจวี๋ยโกรธจนพูดเร่งขึ้นมา

เป็นครั้งแรกที่มู่ซย่าเห็นสีหน้าที่ไม่น่าดูของเยี่ยซือเจวี๋ย

เธอตกใจเป็นอย่างมาก จึงอธิบายทันที “เยี่ยซือเจวี๋ย นายอย่าได้เข้าใจผิด ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ที่นี่ ฉันแค่ขอความร่วมมือจากนายแสดงละครกับฉันที”

แสดงละคร?

เส้นเหลือดใหญ่ตรงขมับของเยี่ยซือเจวี๋ยกระตุกเล็กน้อย

เสียงชัดเจนขนาดนี้ ไม่เหมือนกับการเกิดภาพหลอน ถึงแม้เขาจะเมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีทางที่จะเกิดภาพหลอนได้แน่

มู่ซย่าสัมผัสถึงสายตาของเยี่ยซือเจวี๋ย มองเตือนไปยังเยี่ยซือเจวี๋ยพร้อมเอ่ยถาม“นายมองอะไร? นายดื่มเยอะไปใช่ไหม”

เยี่ยซือเจวี๋ยปกติไม่แม้แต่จะมองเธอแม้แต่น้อย ต่อให้เธอแต่งตัวดูดีเพื่อไปถ่ายทำ เยี่ยซือเจวี๋ยก็เพียงแค่ชมเสื้อผ้าที่เธอใส่ดูดีเท่านั้น

ดังนั้น เยี่ยซือเจวี๋ยต้องดื่มมากไปแล้วจริงๆ

คนที่ดื่มเหล้ามาเยอะ อะไรก็ทำได้ทั้งนั้น

เดิมทีมู่ซย่าไม่ได้ระมัดระวังตัวกับเยี่ยซือเจวี๋ยแม้แต่น้อย ตอนนี้กลับกลัวจนเดินถอยหลังไปสองก้าว แต่ผลลัพธ์ก็คือเท้าของเธอไปสะดุดเข้ากับขอบโซฟา ร่างทั้งร่างล้มไปด้านหลัง

เธอยื่นมือออกไปจับอะไรบางอย่างตามสัญชาตญาณทว่าสิ่งที่มือคว้ามาได้ ดันไปคว้าเอาเนกไทของเยี่ยซือเจวี๋ย

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนมู่ซย่าดึงไป ร่างทั้งร้างล้มลงใส่เธอ

“ตุ้บ”

เสียงอู้อี้ดังขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งสองนั่งคร่อมกันคนหนึ่งอยู่ด้านบนอีกคนหนึ่งอยู่ด้านล่าง ทั้งคู่ล้มลงบนโซฟา

และที่บังเอิญเข้าไปอีก ริมฝีปากบางของเยี่ยซือเจวี๋ยแตะลงบนกระหม่อมที่สะอาดใสของมู่ซย่า