ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 120

เยี่ยซือเจวี๋ยมองท่าทางที่อ่อนแอของมู่ซย่า อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม” เธอไหวไหม?”

มู่ซย่าหายใจช้า แต่กลับส่ายหัวปฏิเสธ “ฉันไม่เป็นไร การฝังเข็มเข้าที่ศีรษะบวกกับการฝังเข้าที่ร่างกายผลลัพธ์จะออกมาดีมาก ฉันยังจะต้องฝังเข็มต่อ”

มู่ซย่าพูดจบ ก็หยิบเข็มเงินออกมาจากกระเป๋าอีกหนึ่งเล่ม

เธอถอดเสื้อผ้าของผู้ป่วยออก จากนั้นก็ฝังเข็มเงินลงไป

เทียบกับการฝังเข็มที่ศีรษะแล้ว เธอฝังเข็มตามร่างกายได้เร็วกว่าเป็นหลายเท่า ทำให้ฉินหรานเฟิงรู้สึกเหมือนเห็นเพียงแค่เงามือข้างขวาของมู่ซย่าเท่านั้น

ไม่รอให้เขาได้เห็นมือของมู่ซย่าอย่างชัดเจน เข็มทั้งสิบสองเข็มก็ฝังตามจุดชีพจรบนร่างกายของชายหนุ่มทุกจุดเรียบร้อยแล้ว

ฉินหรานเฟิงอดไม่ได้ที่จะตกใจและชื่นชม“ความเร็วของการขยับมือ...คุณหนูมู่ นี่คุณโสดมานานแค่ไหนแล้ว?”

มู่ซย่าฟังไม่เข้าใจคำพูดของฉินหรานเฟิงและมองฉินหรานเฟิงอย่างสงสัย

ฉินหรานเฟิงส่ายหัวอย่างเคอะเขิน “ไม่มีอะไร นี่ต้องฝังเข็มอีกนานเท่าไรเหรอ?”

“สิบนา...”

คำว่า “นาที” ยังไม่ทันได้พูดออกมา อยู่ ๆ ร่างทั้งร่างของมู่ซย่าก็อ่อนแรง เธอรู้สึกแค่ว่าภาพตรงหน้ามืดไป ร่างทั้งร่างล้มลงไปด้านหลัง

“ระวัง!” เยี่ยซือเจวี๋ยพุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว เข้ามารับร่างของมู่ซย่าที่หมดสติไปได้ทันเวลา

แขนของเขาไม่ทันระวังแตะไปโดนที่ช่วงคอของมู่ซย่า ทำให้รู้ว่าร่างกายของเธอเย็นเฉียบไปทั้งตัว

“หมอเจี่ยน!”

เยี่ยซือเจวี๋ยทั้งตะโกนเรียก พร้อมกับช้อนตัวมู่ซย่าขึ้นมาและไปวางบนเตียง เจี่ยนเองก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ รีบเข้าไปตรวจดูอาการของมู่ซย่า

หลังจากตรวจอาการทั้งหมดแล้ว เยี่ยซือเจวี๋ยรีบถามด้วยความกระวนกระวาย “เธอเป็นยังไงบ้าง?”

สีหน้าเจี่ยนผ่อนคลายลงและเอ่ยพูด “เป็นเพราะอ่อนแรง ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร นอนพักสักหน่อยก็ดี ถ้าหากคุณยังไม่วางใจจริงๆละก็ ผมไปเรียกพยาบาลมาให้กลูโคสกับเธอ”

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้ปล่อยมือ แต่กลับจับแน่นขึ้นกว่าเดิม

เขาพูดด้วยเสียงเย็นชา “มู่ซย่าบอกไว้ว่า ต้องฝังเข็มไว้ครึ่งชั่วโมง เจี่ยนเองก็ยืนอยู่ด้านข้างตลอด ไม่มีทางเกิดเรื่องอะไรหรอก นายอย่าทำให้วุ่นวายเลย”

หลัวอี้โกรธจนหัวเราะ

“จวินเฮ่าเซวียนเจ้าหนุ่มนั้นโดนเสน่ห์ผู้หญิงจนสมองกลับ ทำไมนายก็เป็นไปกับเข้าด้วยอีกคน? นี่มันศีรษะคนเลยนะ! ไม่ใช่ส่วนอื่น! ถ้ายังฝังเข็มต่อไป ไม่แน่อาจทำให้คนตายได้ ถึงตอนนั้นพวกเราจะใช้หมอนี่หาตัวคนที่บงการอยู่ข้างหลังได้ยังไงล่ะ?”

ฉินหรานเฟิงที่ยืนอยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา “เยี่ย คุณหนูมู่เธอก็สลบไปแล้ว พวกเราเองก็อย่าคาดหวังให้เธอรักษาคนให้หายได้อีกเลย ยังไงก็รีบดึงเข็มออกมาเถอะ ฉันเห็นแล้วรู้สึกเวทนา”

สีหน้าของเยี่ยซือเจวี๋ยไม่เปลี่ยนแปลง เอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเพียงสองคำ “ไม่ได้!”

“เยี่ยซือเจวี๋ย!” หลัวอี้พูดด้วยความหวังดี “หากนายยังไม่ปล่อยมือ ฉันคงต้องลงมือกับนายแล้ว กลัวว่านายจะทำอะไรหุนหันพลันแล่น ทำให้เสียการใหญ่ได้!”

นันท์ตาของเยี่ยซือเจวี๋ยมองอย่างลึกซึ้ง “ ฉันไม่มีทางปล่อยมือ ถ้านายต้องการจะดึงเข็มออกจริงๆละก็ ถ้าเช่นนั้นก็ผ่านด่านฉันไปก่อน”