ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 130

นัยน์ตาของมู่ซย่าเยือกเย็น ตอบ “อื้ม” ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ จากนั้นก็ก้าวขึ้นรถไป

เธอรู้สึกได้ว่าคนขับรถนั้นนอบน้อมกับเธอขึ้นเยอะ จะต้องเป็นซือถูไห่ที่สั่งอะไรไว้แน่นอน

ตามที่คิดเลย ตอนที่เธอเป็น “ซานซาน” ที่มีประโยชน์ ก็จะได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างจากแต่ก่อน

แต่ตั้งแต่ที่รู้ว่าซือถูไห่ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเธอแล้ว สำหรับเธอแล้ว เรื่องที่ทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ ในใจของเธอก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว

หลังจากขึ้นรถไป มู่ซย่าเงยหน้ามองไปที่ตึกโรงแรม

ก็เห็นผ้าม่านที่ข้างเตียงในชั้นที่เธออยู่นั้นขยับ ราวกับว่าเมื่อกี้มีคนยืนมองเธออยู่ตรงนั้น

คิดไปเองเหรอ

เยี่ยซือเจวี๋ยจะมองส่งเธอได้ยังไง…

มู่ซย่าเก็บสายตากลับตา นัยน์ตานั้นเรียบเฉย ในใจครุ่นคิดว่าจะเดินออกมาจากสถานการณ์ที่หมองหม่นนี้ยังไงดี

แต่ในใจเธอก็มีลางสังหรณ์บางอย่าง ถ้าหากไขปริศนาตัวตนที่แท้จริงของเธอได้ ก็คงไม่ไกลจากวันที่จะสืบหาความจริงได้แล้ว

ไม่นานรถก็มาจอดอยู่ที่หน้าคฤหาสน์ซือถู

นอกจากตอนให้น้ำเกลือที่มู่ซย่าได้นอนแล้ว เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนทั้งคืนเลย แต่ที่คฤหาสน์ก็มีสองคนที่ไม่ได้นอนทั้งคืนเหมือนกัน

ตอนที่ซือถูไห่ได้รับแจ้งว่ามู่ซย่ามาถึงหน้าประตูบ้านแล้ว ก็รีบออกจากห้องหนังสือแล้ววิ่งลงไปที่ชั้นล่าง

และในตอนนั้นเอง มู่ซินเย่ว์ก็ได้รับแจ้งข่าวเหมือนกัน

“เธอเพิ่งจะกลับมาตอนนี้จริงๆ เหรอ” มู่ซินเย่ว์ทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

คนรับใช้พยักหน้า พูดว่า “ใช่ค่ะ เมื่อกี้คุณท่านลงไปต้อนรับแล้วค่ะ”

“ต้อนรับ…”

มือของมู่ซินเย่ว์สั่นขึ้นมา

ซือถูไห่ถึงกลับลงไปต้อนรับมู่ซย่าด้วยตนเอง นี่ก็หมายความว่ามู่ซย่าทำสำเร็จแล้ว!

“ถึงเวลานั้น เธอก็จะเป็นของฉันคนเดียวแล้ว เย่ว์เอ่อร์…”

ใบหน้าของมู่ซินเย่ว์เผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนขึ้นมา “อื้ม งั้นนายก็รีบจัดการเถอะ ยาที่นายจะหา รีบหาให้เจอ”

“รู้แล้ว”

สายสนทนาจบไป มู่ซินเย่ว์ลงไปชั้นล่างอย่างมีความสุข

เธอจะไปชื่นชมความภาคภูมิใจครั้งสุดท้ายของมู่ซย่า ยิ่งมู่ซย่าภูมิใจมากเท่าไหร่ ถึงเวลาก็จะยิ่งผิดหวังมากเท่านั้น

จากสวรรค์สู่นรก ความแตกต่างนี้ไม่ใช่น้อยเลย

ซือถูไห่ที่อยู่ชั้นล่างรีบเดินออกไปข้างนอก พอเห็นมู่ซย่าก็เผยรอยยิ้มขึ้นมาทันที “ซานซาน! ลูกสาวสุดที่รักของพ่อกลับมาแล้ว! ทุกอย่างราบรื่นดีไหม”

จริงๆ ไม่ต้องถาม ดูจากเวลาที่มู่ซย่ากลับมาก็รู้ ว่าเมื่อคืนจะต้องราบรื่นมากแน่ๆ!

มู่ซย่ายิ้มเล็กน้อยด้วยความเขิน “คงจะ…ราบรื่นแหละค่ะ”