ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 143

“ระวัง!” เยี่ยซือเจวี๋ยป้องศีรษะของมู่ซย่าด้วยสัญชาตญาณ แขนของเขาถูกกรวดกระแทกและหนังของเขาก็ถลอก

มู่ซย่าผงะและรีบจับมือของเยี่ยซือเจวี๋ย เพื่อตรวจดูอาการบาดเจ็บ

แต่ก่อนที่เธอจะเห็นชัด เยี่ยซือเจวี๋ยก็ดึงมือของเขากลับไป

"นาย..."

มู่ซย่ากำลังจะเอ่ยปากก็ถูกเยี่ยซือเจวี๋ยขัดจังหวะ “ฉันไม่เป็นไร เธอไปต่อ! ไม่ว่าจะได้ผลหรือไม่ต้องลองถึงจะรู้!”

มู่ซย่าเป็นกังวลอย่างมาก แต่เธอเหลือบมองคอมพิวเตอร์และสุดท้ายก็ยังไม่พูดอะไร เธอดึงเก้าอี้กลับด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วนั่งลงอีกครั้ง

เพดานมีเศษหินและเปลวไฟร่วงหล่นลงมาและใช้เวลาไม่นานก่อนที่ห้องจะพังทลาย

เธอไม่สามารถสนใจสิ่งอื่น เธอต้องรีบทันทีถ้าไม่รีบล่ะก็ ห้องนี้จะถล่ม ถึงตอนนั้นคอมพิวเตอร์ก็จะถูกทำลายและไม่มีทางที่จะเปิดประตูบานได้จริงๆ

“ตู้มมม” เศษหินขนาดใหญ่อีกก้อนตกลงมาจากด้านบนและกระแทกเข้ากับตำแหน่งห่างจากหลังเก้าอี้ของมู่ซย่าไม่ถึงครึ่งเมตร

ดูเหมือนมู่ซย่าจะกัดริมฝีปากล่างอย่างแรงโดยไม่รู้ตัว และนิ้วของเธอก็ทำงานบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ร่างกายของเธอก็เต็มไปด้วยความฮึกเหิม

เธอต้องการบุกรุกเทอร์มินัลของอีกฝ่ายและเปิดประตูนั้น!

ถึงจะไม่ใช่เพื่อตัวเอง แม้ว่าจะเพื่อกลุ่มคนตรงชั้นล่าง เธอก็จะทำให้สุดความสามาร!

ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง

มู่ซย่าเหลือบมองเยี่ยซือเจวี๋ยที่ใช้แผ่นไม้กำบังศีรษะของเธอไว้แล้วทำงานต่อไปโดยไม่วอกแวก

มู่ซย่ารวบรวมสติทั้งหมดของตนและไม่ถึงห้านาที เธาก็ทำลายไฟร์วอลล์ของอีกฝ่ายได้ในที่สุด

แต่เวลานี้ห้องได้ถูกไฟไหม้แล้ว

แต่ถึงอย่างไรก็ยังยากที่จะปกปิดออร่าอันทรงที่จะสยบความเยือกเย็นและเด็ดขาด ราวกับหิมะบนยอดเขา ราวกับสามารถต่อสู้กับเทพแห่งไฟได้

มู่ซย่ากัดฟันและพูดว่า “สิบนาที! ขอเวลาอีกสิบนาที! ฉันจะหาเขาเจอแน่นอน!”

แต่หลังจากที่มู่ซย่าพูดจบ ท่อนไม้ติดไฟที่อยู่เหนือหัวของเธอก็ตกลงมาในทันใด

“ระวัง!” เยี่ยซือเจวี๋ยรีบพุ่งมาหามู่ซย่า แต่ดูเหมือนจะสายเกินไปแล้ว

โชคดีที่มู่ซย่ามีปฎิกิริยาไว เธอลุกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว แล้วเอี้ยวตัวเตะแผ่นไม้ที่ลุกโชน ด้วยการเตะที่เฉียบขาดจึงทำให้ไม้หักเป็นสองท่อน แล้วตกลงบนพื้นทำให้เกิดประกายไฟ

“เธอไม่เป็นไรนะ!” ในที่สุดเยี่ยซือเจวี๋ยก็มาถึง เขาจับมือเธออย่างเป็นห่วงแล้วพูดว่า “เราอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว เราต้องออกไปทันที!”

“ไม่ได้ เดี๋ยวฉันก็ดีขึ้นแล้ว ต้องการแค่สิบนาที!”