ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 150

คนจากหน่วยดับเพลิงกับผู้คนมองกันไปมา เพียงรู้สึกว่ามือที่ขวางพ่อแม่ของเด็กนั้นหนักอึ้ง

หนึ่งในนั้นอดไม่ได้ที่จะตามหาหัวหน้าหน่วยดับเพลิงและพูดว่า “หัวหน้า พวกเราเข้าไปกันเถอะ! ต่อให้ช่วยเด็กได้เพียงคนเดียว ผมก็จะได้รู้สึกดีขึ้นหน่อย!”

หัวหน้าหน่วยดับเพลิงมีนัยน์ตาแดงก่ำ “คำสั่งจากเบื้องบน ให้พวกนายทุกคนรอรับคำสั่งอยู่ที่นี่ สกัดกันพ่อแม่ของเด็กๆ ไว้ อย่าปล่อยให้พวกเขาเข้าไปตาย!”

สมาชิกในทีมไม่พอใจ "หัวหน้า! สิบชีวิตทั้งหมดนั้นเป็นเด็กนะ! คุณจะทำเป็นคนเลือดเย็นได้อย่างไร?"

หัวหน้าหน่วยดับเพลิงพูดอย่างเฉยเมย “ใช่ หัวหน้าของพวกนายเป็นคนเลือดเย็นและโหดเหี้ยม ดังนั้นหัวหน้าของพวกนายเลยห้ามไม่ให้พวกนายเข้าไป และเขาก็ไม่เคยเข้าไป”

สมาชิกในทีมถามด้วยความประหลาดใจ “คุณหมายความว่าอย่างไร”

เห็นเพียงหัวหน้าหน่วยดับเพลิงที่สวมหมวกและพูดว่า "ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ฉันอยู่ที่นี่มาตลอดแต่ไม่ได้เข้าไปข้างใน ถ้าเบื้องบนถามมารู้ใช่ไหมว่าจะต้องตอบอย่างไร"

เลือดของสมาชิกในทีมพลุ่งพล่าน น้ำตาก็ไหลออกมา "หัวหน้า คุณจะขึ้นไปคนเดียว?"

กัปตันยังคงนิ่งเฉย “ตึกกำลังจะถล่ม ฉันดูพวกนายไปตายไม่ได้ ถ้าจะอยากตายควรเป็นฉันหัวหน้าคนนี้ที่จะตายก่อน ทุกคนอยู่ที่นี่รอฟังคำสั่ง ฉันจะไป ห้องน้ำ!"

ในตอนที่เขากำลังพูด ผู้คนกลับวิ่งเข้าไปในอาคาร

ภายในอาคาร

มู่ซย่าแยกจากพวกโดยสิ้นเชิง เมื่อเห็นว่าเธออยู่ห่างจากห้องโถงเพียงสิบเมตรแต่เธอกลับก้าวขาไม่ออกแล้ว

การหายใจของเธอเริ่มไม่ราบรื่นเนื่องจากการสูดดมควันที่เป็นอันตรายมากเกินไปและการมองเห็นของเธอก็ค่อยๆ เบลอ

เธอรู้สึกว่าถึงขีดจำกัดของเธอแล้ว

ในเวลาต่อมา เท้าของมู่ซย่าก็อ่อนแรงแล้วเธอก็ล้มลง

แต่เพราะว่ายังอุ้มเด็กสองคนไว้ในอ้อมแขน เธอจึงพลิกตัวกลับมาโดยไม่รู้ตัวแล้วกอดเด็กๆ ไว้แน่น ตัวล้มลงกับพื้นโดยหันหน้าขึ้นฟ้า

ก่อนที่เธอจะหมดสติไป เธอเห็นชายในชุดดับเพลิงตรงประตูกำลังเดินมาทางเธอ...

“คุณผู้หญิง ได้ยินผมไหม คุณฟื้นสิ!!”

หัวหน้าหน่วยดับเพลิงเห็นว่ามู่ซย่าไม่ตอบสนอง แต่ก็เธอยังตอบสนองด้วยการหายใจเข้ เขาจึงอุ้มมู่ซย่าขึ้นหลังแล้ววิ่งออกไปด้านนอกทันที

พวกเขาฝึกมาตลอดทั้งปีการแบกคนไว้บนหลังแล้ววิ่งไม่ได้ลำบากนัก ไม่นานเขาก็ออกจากอาคารโดยมีมู่ซย่าที่อยู่บนหลัง

ด้านนอกอาคาร เด็กๆ กับพ่อแม่ของพวกเขาได้กลับมาพบกันอีกครั้งแล้วก็มีเสียงร้องไห้ออกมาอีก

เมื่อผู้ช่วยเห็นมู่ซย่าออกมา เขาก็เดินเข้าไปหาเธอทันทีร้องไห้และถามว่า “คุณชานชานเป็นอะไรไป เธอยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?”

"มีชีวิต! น้ำ! ทางนี้ต้องการน้ำหน่อย!"