ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 155

เธอเอากระดาษทิชชู่หนึ่งห่อให้ผู้ช่วย เอาของในอ้อมแขนของเธอให้หลัวอี้ แล้วเดินไปทางเยี่ยซือเจวี๋ย

“เยี่ยซือเจวี๋ย”

ขณะที่มู่ซย่ากำลังเดินไป เด็กน้อยก็วิ่งมาหาเธออย่างมีความสุขเอื้อมมือไปต้องการจะกอดต้นขาของเธอ

แต่เด็กน้อยยังไม่ทันจะไม่ได้แตะขาของมู่ซย่า เขาเพียงรู้สึกว่าคอเสื้อแน่น และในวินาทีต่อมาเท้าของเขาลอยขึ้นในอากาศและก็ถูกยกขึ้นโดยมือใหญ่

เด็กน้อยหันมองด้วยความประหลาดใจ เห็นแค่เยี่ยซือเจวี๋ยที่หิ้วเขาเหมือนไก่ด้วยใบหน้าหล่อเหลาและสีหน้าที่มืดมน

“ครอบครัวของนายไม่ได้สอนเหรอว่า ผู้ชายและผู้หญิงจะใกล้กันไม่ได้”

เด็กน้อยตกใจเมื่อเห็นดวงตาที่เย็นชาของเยี่ยซือเจวี๋ย

ขนาดผู้ใหญ่ก็ไม่สามารถทนต่อความเย็นชาในดวงตาสีดำของเยี่ยซือเจวี๋ยได้ แล้วนับประสาอะไรกับเด็กล่ะ

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นแล้วร้องไห้ "แง ฮื้อ ฮื้อ ฮื้อ..."

แม่ของเด็กชายตัวน้อยวิ่งมาโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเธอเหลือระยะห่างจากเด็กชายเพียงหนึ่งเมตร เธอก็ลังเลแล้วหยุดลง

เธอ...ไม่มีหน้าจะไปปกป้องลูกชายของเธอ

ลูกชายของเธอมีเหตุผล แต่เธอกลับไม่เข้าใจ ไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนจะประณามเธอ

จริงๆ เธอ... ไม่ควรเป็นอย่างนั้น

เมื่อเห็นสีหน้ามืดมนของแม่ของเด็กน้อย มู่ซย่าหยุดแล้วพูดว่า “เยี่ยซือเจวี๋ยเอาเด็กคืนให้แม่เขา นายทำให้เขาตกใจหมดแล้ว”

เยี่ยซือเจวี๋ยย่นจมูกของเขา เขาไม่เคยเลี้ยงเด็ก เขารู้ได้อย่างไรว่าเด็กจะตกใจขนาดนี้?

ช่างยุ่งยากอะไรเช่นนี้!

เยี่ยซือเจวี๋ยอุ้มเด็กชายตัวเล็กไปวางตรงหน้าแม่ของเด็กน้อยและพูดอย่างนิ่งๆ "คืนเจ้าเด็กขี้แยคนนี้ให้คุณ แล้วอย่าให้ผมได้ยินคุณพูดแบบก่อนหน้านี้อีก"

เด็กน้อยลืมได้ไว เมื่อถูกทำให้ตกใจก็โผเข้าไปในอ้อมแขนของแม่ทันทีที่เขาเท้าแตะพื้น

หญิงสาวคนนั้นรีบอุ้มลูกชายของเธอ

เขาขดมุมปากและพึมพำเบาๆ “ไม่ใช่เพราะเธอหรือไง…”

มู่ซย่าฟังไม่ชัดจึงถามด้วยความสงสัย “นายว่าอะไรนะ”

เยี่ยซือเจวี๋ยหยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋าเสื้อผ้าของเขา ยกมือขึ้นอย่างสบายๆ แล้วโยนมันเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ

มู่ซย่ารับสิ่งที่เยี่ยซือเจวี๋ยโยนมาด้วยสัญชาตญาณและก้มมอง มันเป็นสมุดบันทึกสีเหลืองอ่อน

เธอถามด้วยความสงสัย “นี่คือ?”

เยี่ยซือเจวี๋ยพูดเบาๆ “ฉันไม่รู้ว่านี่คือสิ่งที่เธอกำลังหาหรือเปล่า ลองดูเอง ฉันจะไปถามหลัวอี้ซักหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น”

เขาพูดโดยไม่มองมู่ซย่า แล้วก้าวเท้าแล้วเดินไปทางลั่วอี้

มู่ซย่าเหลือบมองที่แผ่นหลังของเยี่ยซือเจวี๋ย แค่รู้สึกว่าท่าทางที่เขาเดินออกไปนั้นช่างกวนประสาท

ของนี่มันคืออะไรกันแน่?