ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 180

“ค่ะ” กู้หว่านหว่านปาดน้ำตาแล้วพูดด้วยท่าทางร่าเริง“หนูไม่รู้มาก่อน แต่ตอนนี้หนูรู้ว่าเขามีคนที่ชอบแล้ว ดังนั้นหนูจะไม่กวนเขาอีกแล้ว คุณป้าสือ หนูรู้ว่าคุณป้าอยากให้หนูเป็นลูกสะใภ้ แต่บางทีหนูอาจจะไม่มีโชค...”

คำพูดของ กู้หว่านหว่านนั้นตรงไปตรงมาใจกว้าง สือซูเจินก็พอใจอย่างมาก

เธออดไม่ได้ที่จะถาม “เป็นเพราะโชคบางของป้า...ว่าแต่ หนูรู้เหรอว่าคนที่เขาชอบคือใคร ไม่ใช่ทุกคนที่เข้าประตูบ้านเยี่ยของป้าได้ ในใจของป้า เธอคือคนที่เหมาะสมกับลูกสะใภ้ป้าที่สุด!"

กู้หว่านหว่านแสร้งทำเป็นนึก พูดว่า "ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก สวมเครื่องแบบของเซินเยี่ยคอฟฟี่เฮ้าส์... หนูคิดว่า น่าจะเป็นพนักงานที่นั่นมั้ง"

“อะไรนะ!” สือซูเจินขึ้นเสียง “เครื่องแบบของเซินเยี่ยคอฟฟี่เฮ้าส์ เธอเป็นพนักงานเสิร์ฟเหรอ??!”

ใบหน้าของสือซูเจินเปลี่ยนเป็นสีดำ เธอไม่อยากจะเชื่อเลย

กู้หว่านหว่านพยักหน้าและพูดว่า "ถ้าหนูดูไม่ผิด เป็นพนักงานที่เซินเยี่ยคอฟฟี่เฮ้าส์ เพราะเธอสวมชุดเครื่องแบบของเซินเยี่ยคอฟฟี่เฮ้าส์... ถ้าเธอไม่ใช่พนักงาน ทำไมถึงใส่ชุดยูนิฟอร์มทำไม?”

“มีอย่างที่ไหนกัน! มีอย่างที่ไหนกัน!!” สือซูเจินจำได้ว่าวนอยู่ในสถานที่และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ครอบครัวเยี่ยของฉันเป็นครอบครัวแบบไหน พนักงานคนหนึ่ง ต้องการอยากแต่งเข้ามาให้ตระกูลเยี่ยของฉัน! แค่ความฝันของคนโง่ คางคกอยากกินเนื้อห่านฟ้า!"

เมื่อกู้หว่านหว่านเห็นว่าสือซูเจินสูญเสียพฤติกรรมปกติของเธอในฐานะนายหญิงของตระกูลเยี่ยและโกรธมาก รอยยิ้มก็กระจายไปทั่วปากของเธอ

นี่คือสิ่งที่เธอต้องการเห็น

หากปราศจากการพยักหน้าของสือซูเจิน ไม่ว่าพนักงานตัวน้อยจะสวยขนาดไหน มีความชอบเยี่ยซือเจวี๋ยจะประโยชน์อะไร?

เมื่อสองสามปีก่อน พ่อของเธอยังมีมือที่สามคนสวยอยู่ข้างนอกด้วย เพราะเขายังเด็กและมีพลัง

มือที่สามหยิ่งมากและกระโดดต่อหน้าแม่ของเธอ

แต่สุดท้ายเป็นยังไงล่ะ? ก็เพราะภูมิหลังที่ต่ำต้อยของเขา ผู้อาวุโสของครอบครัวจึงกดขี่ข่มเหงเขาจนไม่สามารถอยู่ในฮู่เฉิงได้ และจากไปด้วยความสิ้นหวัง

สือซูเจินยกคางขึ้นเล็กน้อยและชี้ไปที่พ่อบ้านด้วยสายตาของเธอเพื่อพูดโดยตรง

เมื่อเห็นสือซูเจินพูดเช่นนี้ พ่อบ้านก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพูดตรงๆ ว่า “คุณให้ฉันตรวจสอบบุคคลที่ติดต่อกับนายน้อยเมื่อเร็วๆ นี้ ฉันตรวจสอบแล้ว นี่คือรูปของเธอ”

พ่อบ้านยื่นรูปถ่ายให้

สือซูเจินได้เห็นสาวสวยนับไม่ถ้วน ถ่ายรูปและชำเลืองมองอย่างไม่ใส่ใจ——

แค่พนักงานร้านกาแฟจะสวยได้ขนาดไหน?

อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมา ดวงตาของสือซูเจินก็เบิกกว้าง