ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 250

สวี่ซิงซิงสัมผัสแรงมหาศาลกระทบใบหน้าของตน “เพี๊ยะ!” เกิดเสียงดังกึกก้องไปทั่วห้องโถง สวี่ซิงซิงกระเด็นไปกองกับพื้นด้วยสภาพสะบักสะบอม ใบหน้าของเธอเอียงไปตามแรงตบของอีกฝ่ายกันเลยทีเดียว

อีกฝ่ายออกแรงตบสุดเหวี่ยง สวี่ซิงซิงจึงเห็นหมูดาวบินฉวัดเฉวียนตรงหน้าตัวเอง

เมื่อเธอตอบสนองทัน เอื้อมมือไปแตะ พลางพบว่ามุมปากตัวเองมีเลือดสดซึมออกมาแล้ว เธอไม่ใช่แค่รู้สึกเจ็บเท่านั้น ยังรู้สึกฟันในช่องปากจะหลุดอยู่รอมร่อแล้ว

สวี่ซิงซิงเอามือกุมหน้าด้วยความเจ็บร้าวระบม มองเจ้าของฝ่ามือด้วยแววตาเหลือเชื่อ...สวี่ยิงซาน

“คุณพ่อ?”

เธอสงสัยว่าตัวเองดูผิดหรือเปล่า?

คุณพ่อของเธอรักและทะนุถนอมเธอที่สุด จะกล้าลงมือตบหน้าเธอแรงๆ ได้อย่างไร?

แต่ความจริงก็คือสวี่ยิงซานตบหน้าเธอแรง ๆ จริง ๆ

มู่เฉินเหล่ยยกเท้าวิ่งไปหาสวี่ซิงซิง เตรียมจะประคองเธอ

ทว่ามือของเขายังไปไม่ถึงไหน สวี่ซิงซิงก็ถีบเขากระเด็นออกไป

“แหวะ! ออกไป อย่ามาแตะตัวฉัน” เธอมองมู่เฉินเหล่ยด้วยแววตารังเกียจเดียดฉันท์

แววตาของเธอบ่งบอกว่าอยากให้มู่เฉินเหล่ยอันตรธานหายไปในทันทีทันใดเลย

แม้นตอนมองศัตรู แววตาของเธอยังไม่เกลียดชังเข้ากระดูกดำเพียงนี้เลย

“ซิงซิง...?” มู่เฉินเหล่ยมองเธอด้วยแววตาเศร้าหมอง

ทว่าสวี่ซิงซิงไม่แม้แต่จะชายตามองมู่เฉินเหล่ยเลย ตอนนี้เธอกำลังจ้องสวี่ยิงซานอยู่

สวี่ยิงซานเบือนหน้าไปอีกทาง ทำท่าไม่อยากเห็นหน้าสวี่ซิงซิงอีก เขาสั่งการลูกน้องตัวเองเสียงเย็นเยียบว่า “พาซิงซิงไปขังชั้นบน ถ้าไม่มีคำสั่งจากฉัน ใครหน้าไหนก็ห้ามปล่อยเธอออกมา”

“ไม่...” สวี่ซิงซิงส่ายหน้าราวกับเป็นกลองป๋องแป๋ง รีบกล่าวคำเว้าวอน “ขอโทษค่ะคุณพ่อ หนูผิดไปแล้ว หนูสำนึกผิดแล้วจริงๆ ค่ะ”

จากนั้นก็มีบอดี้การ์ดสองนายจับตัวสวี่ซิงซิงคนละด้าน แล้วพาขึ้นไปชั้นบน

ไม่ว่าอย่างไร เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเธอ

ถึงแม้เธอจะไม่มีทางรู้สึกเสียใจกับการกระทำ ทว่าเธอก็เกรงใจ ไม่อยากรับของขวัญไว้

ทว่าสวี่ยิงซานยืนกรานจะมอบให้เธอ กล่าวว่า “หนูเป็นคนมอบชีวิตให้ฉัน ถ้าหนูไม่รับ ฉันก็ไม่สบายใจ”

มู่ซย่าจึงได้แต่รับของมา

เมื่อเธอเข้าไปนั่งรถของเยี่ยซือเจวี๋ยแล้วก็เปิดกล่องของขวัญดู

จากนั้นก็เห็นปิ่นหยกเขียว

เยี่ยซือเจวี๋ยมองปราดเดียวก็ดูออก “อันนี้คือปิ่นที่ฮองเฮาราชวงศ์หมิงเคยใช้ ปีที่แล้ว สวี่ยิงซานประมูลซื้อมันมาด้วยราคาสองร้อยล้าน เขานี่ใจป้ำจริงๆ”

มู่ซย่ามองปิ่นปักผมแล้วอดถอนหายใจไม่ได้ หันไปถามเยี่ยซือเจวี๋ย “คุณคิดว่าฉันทำเกินไปหรือเปล่า?”