ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 287

มู่ซย่ารู้ว่าต้องต่อบทสนทนาของเยี่ยซือเจวี๋ย ปลากินเหยื่อแล้ว เธอพยักหน้าและพูดอย่างมีเหตุผลว่า “ ใช่ค่ะ หนูโตมาจากบ้านนอกตั้งแต่เด็ก จะรู้วิชาแพทย์ได้ยังไง เป็นเพราะก่อนหน้านี้เยี่ยซือเจวี๋ยพาหนูไปพบหลัวอี้ และเห็นหมอเจี่ยนกำลังช่วยชีวิตคนอยู่พอดี หนูเห็นแล้วคิดว่าน่าสนใจมาก ก็เลยไปเรียนรู้กับเขา คิดไม่ถึงว่าจะได้ใช้จริงๆ ”

ซือถูไห่ประหลาดใจ แต่ความหวาดระแวงในสายตาที่มีต่อมู่ซย่ากลับลดลงไปหลายส่วน

สวี่ยิงซานที่อยู่ข้างๆถามขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อว่า “ นี่หนูเรียนกับเขาแค่ไม่เท่าไหร่ก็สามารถรักษาโรคของฉันให้หายได้ ถ้าอย่างนั้นหมอเจี่ยนคงต้องมีฝีมือยอดเยี่ยมมากแน่ๆเลย ”

มู่ซย่าพูดยิ้มๆว่า “ เขาเป็นหมอที่ยอดเยี่ยมก็จริง แต่ที่เก่งกาจกว่าเขา คืออาจารย์ของเขา สองสามีภรรยาวิลเลียมส์ ดังนั้น......ท่านประธานสวี่ ที่จริงคนที่คุณควรจะขอบคุณไม่ใช่ฉัน แต่เป็นหมอเจี่ยนกับสองสามีภรรยาวิลเลียมส์ค่ะ ”

สวี่ยังซานพยักหน้ารับ

ในขณะที่มองมู่ซย่าอีกครั้ง แววชื่นชมในสายตาก็ลดน้อยลงไปบ้างแล้ว ที่มากขึ้นคือความผิดหวัง

ที่จริงการที่เขามายุ่งกับเรื่องงานศพในวันนี้ ที่จริงก็เพื่อจะมาหามู่ซย่า ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่ามู่ซย่าเองก็ไปร่ำเรียนมาจากคนอื่นเท่านั้น เขาคงไม่พูดเรื่องไร้สาระนานขนาดนี้

สวี่ยิงซานกระแอมขึ้น หันไปพูดกับซือถูไห่ว่า “ วันนี้ผมรบกวนเวลามาพอสมควรแล้ว ไม่ขอรบกวนต่อดีกว่า ขอตัวก่อน ”

“ ครับ เดินช้าๆนะครับ ผมไปส่งคุณเอง ” ซือถูไห่เดินไปส่งสวี่ยิงซานที่ประตู

ตอนที่กลับเข้ามา มู่ซย่าก็มองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของซือถูไห่อีกครั้ง ในขณะที่เธอรู้สึกโล่งใจ แต่ก็ไม่ได้ลดความระมัดระวังตัวลง

ได้ยินซือถูไห่ถามเธอด้วยรอยยิ้มว่า “ ซานซาน คุณชายเยี่ย การแต่งงานของพวกคุณเป็นไปด้วยดีหรือเปล่า ”

มู่ซย่าพยักหน้า หยิบเอาทะเบียนสมรสออกมาจากอ้อมอก เหมือนสาวน้อยที่ตกหลุมแห่งความรักหวานฉ่ำ พูดยิ้มๆว่า “ คุณพ่อ ดูสิคะ นี่เป็นทะเบียนสมรสของพวกเรา ”

“ ดี ดี “ซือถูไห่พยักหน้าหลายครั้ง มองทะเบียนสมรสใบนั้น ยิ้มเหมือนใบหน้าจะเบ่งบานเป็นดอกไม้แล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของซือถูไห่สดใสขึ้นมาทันที เอ่ยขึ้นว่า “ ถ้าอย่างนั้นพ่อจะให้คนใช้เก็บกวาดห้องให้ เปลี่ยนเตียงในห้องซานซานให้ใหญ่ขึ้น เธอก็พักอย่างนี้ไปก่อนคืนหนึ่ง พรุ่งนี้พ่อจะให้พวกเขาเก็บกวาดห้องที่ใหญ่กว่านี้ให้ วันหน้าเธอจะได้ไปมาสะดวก ”

“ ได้ครับ ขอบคุณครับคุณพ่อ ”

เมื่อได้ยินเยี่ยซือเจวี๋ยเรียกว่า ” พ่อ ” ซือถูไห่ก็ดีใจจนหัวเราะเสียงดังออกมา

มู่ซย่ามองเยี่ยซือเจวี๋ยด้วยความรู้สึกสับสนวุ่นวาย ในใจคิดว่า หมอนี่เข้าถึงบทบาทการแสดงเร็วเกินไปแล้ว

ในขณะเดียวกัน มีคนใช้วิ่งขึ้นมาลงมาจากชั้นบนเพื่อรายงาน “ คุณท่านคะ อาหารเที่ยงที่พวกเราส่งขึ้นไปถูกคุณนายเททิ้งหมดเลยค่ะ คุณท่านจะไปดูสักหน่อยไหมคะ ”

สีหน้าของซือถูไห่ขรึมลงไปทันที กดเสียงต่ำพูดอย่างไม่พอใจว่า “ เธอไม่กินก็ช่าง ถ้าหิวเดี๋ยวก็กินเอง ฉันจะดูว่าเธอจะเป็นบ้าไปถึงเมื่อไหร่ ”