ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 337

อีกด้านหนึ่ง เยี่ยซือเจวี๋ยและฉินหรานเฟิงพร้อมด้วยผู้จัดการฝ่ายขายต่างก็กำลังเดินเข้าไปภายในประตูใหญ่ของคฤหาสน์

ผู้จัดการฝ่ายขายกล่าวแนะนำด้วยท่าทีกระตือรือร้น “คฤหาสน์ทั้งหลังนี้ได้รับการออกแบบมาโดยไร้โคมไฟระย้าและไฟเพดาน ทว่าแสงที่สาดส่องเข้ามานั้นดีมาก...ใช่แล้ว สระว่ายน้ำ! ผมจะพาพวกคุณไปดูสระว่ายน้ำครับ!”

ผู้จัดการฝ่ายขายแสดงท่าที‘เชิญ’ จากนั้นทั้งสองคนที่เป็นเสมือนกับผู้ซื้ออย่างแท้จริงก็ได้เดินตามผู้จัดการไปยังสระว่ายน้ำ

น้ำในสระไร้ขอบสะท้อนกับท้องฟ้าสีคราม สีของน้ำใสจนสามารถมองเห็นก้นสระได้

หลังจากที่เห็นว่าผู้จัดการฝ่ายขายกดปุ่ม หน้าจอLEDขนาดใหญ่ก็ค่อยๆปรากฏขึ้นบริเวณริมสระน้ำ

ฉินหรานเฟิงเลิกคิ้วขึ้นและกล่าว “การออกแบบเช่นนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ขณะที่ว่ายน้ำก็สามารถชมการแข่งขันฟุตบอลได้ เจ๋งมาก! เจ้าของบ้านคนนี้เข้าใจวิถีการใช้ชีวิต!”

ริมฝีปากของเยี่ยซือเจวี๋ยโค้งงอเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าชีวิตในต่างประเทศของมู่ซย่านั้นสะดวกสบายเป็นอย่างมาก เพียงแต่น่าเสียดาย...

หลังจากที่กลับไปยังที่นั่น เธอกลับต้องใช้ชีวิตแบบนั้น

ถ้าหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น คนคนนั้นจะต้องไม่คุ้นชินอย่างแน่นอน ไร้หนทางหลบซ่อนตนเอง

สมแล้วที่เป็น....ภรรยาของเขา

สามารถทนต่อความเหงาและซ่อนความเกลียดชังได้

ขณะที่ผู้จัดการฝ่ายขายได้อธิบาย เขาก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยเตือน “เจ้าของบ้านนี้ประกาศขายในราคา 200,000,000 หยวน ราคานี้สำหรับคฤหาสน์หลังนี้ถือว่าคุ้มค่าเป็นอย่างยิ่ง ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายทั้งสองท่าน...คิดว่าอย่างไรบ้าง?”

ฉินหรานเฟิงมองไปทางเยี่ยซือเจวี๋ย ได้ยินเพียงเยี่ยซือเจวี๋ยกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ราคาถูกมาก พวกเราอยากจะเดินชมด้วยตัวเอง คุณไปจัดการธุระของคุณเถอะ”

ผู้จัดการฝ่ายขายรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็วและเอ่ย “งั้นเชิญทั้งสองท่านเดินชมได้ตามสบายเลยนะครับ ยกเว้นภาพวาดในแกลเลอรีและไวน์ในห้องเก็บไวน์ คุณควรระมัดระวัง ส่วนสถานที่อื่นพวกคุณเดินชมได้ตามอัธยาศัยเลยครับ”

“อืม” เยี่ยซือเจวี๋ยพยักหน้า จากนั้นผู้จัดการฝ่ายขายที่เข้าใจว่าเรื่องใดควรไม่ควรก็ได้เดินจากไป

ทันทีที่ผู้จัดการฝ่ายขายจากไป ฉินหรานเฟิงก็ทอดถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันใด “ไอ้นี่พูดมากชะมัด! แต่อันที่จริงบ้านหลังนี้ก็ไม่เลวเลย ถ้าหากไม่ใช่ว่าพวกเรามาเพราะภารกิจ ฉันเองก็คงจะประทับใจเข้าให้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นไม่ต้องพูดเลย เจ้าของบ้านหลังนี้รสนิยมใช้ได้ ได้ยินเขาบอกว่าสวยด้วย ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้พบหน้าสักครั้งหรือเปล่า ถ้าหากว่าสวยขนาดนั้นจริงๆ ฉันก็อยากจะซื้อ”

เยี่ยซือเจวี๋ยเอ่ยด้วยสายตาล้ำลึก “นายมีโอกาสได้พบเธอ”

“สัญญาซื้อขาย”

ฉินหรานเฟิงเบิกตากว้างในทันที “คุณพระ นายชอบบ้านหลังนี้จริงๆเหรอวะ??”

เยี่ยซือเจวี๋ยนิ่งเงียบไม่กล่าวสิ่งใด เขาเพียงแค่ก้าวเท้าเดินไปยังชั้นบนสุดบนพื้นพรมที่หนาและนุ่ม

ไม่ใช่ว่าเขานั้นถูกใจบ้านหลังนี้หรอก เป็นเพราะว่าเขาถูกใจเจ้าของบ้านหลังนี้ต่างหาก

แน่นอน ก่อนที่จะพูดคำว่าถูกใจ ควรเรียกว่า‘อาจจะ’ถึงจะถูกต้องมากกว่า

เขานั้นเป็นคนที่รอบคอบและเคร่งครัดมาโดยตลอด สำหรับเรื่องของความรู้สึกเขาก็ยิ่งรอบคอบและเคร่งครัดมากยิ่งขึ้น ก่อนที่เขาจะยืนยันและแน่ใจในความรู้สึกของเขาเอง เขาไม่มีทางที่จะเปิดเผยและแสดงท่าทีใดๆต่อหน้ามู่ซย่า

ฉินหรานเฟิงเดินไล่ตามหลังเขามาและเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ “ตลอดระยะเวลาหนึ่งปี นายสามารถใช้มือข้างเดียวนับจำนวนครั้งที่นายมายังลอสแอนเจลิสได้ นายจะซื้อบ้านหลังนี้ไปเพื่ออะไร?”

ขณะที่ฉินหรานเฟิงร้อนใจ ภาษาถิ่นของจิงตูพลันปรากฏขึ้น

ได้ยินเพียงเยี่ยซือเจวี๋ยกล่าวด้วยท่าทีไร้อารมณ์ “มอบให้คนที่อาจจะเป็นสหายในอนาคต”