ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 371

ผู้อำนวยการเคยบอกเธอตอนที่พูดแนะนำห้องปรับพื้นฐานนี้ ว่าวัสดุก่อนสร้างของห้องเรียนนี้โอวหยางโม่เป็นคนออกเงินเองทั้งหมด แม้แต่ประตูห้องก็ยังสั่งทำพิเศษ เป็นประตูแบบกันเสียงกันกระสุน และจะปิดอัตโนมัติหลังถูกเปิด

ว่ากันว่าแบบนี้จะช่วยในเรื่องสมาธิของนักเรียนที่เรียนในห้อง

แต่ทว่าตอนนี้ ประตูบานนี้ถูกเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง

ประตูเสียเหรอ? ไม่น่าใช่ ประตูที่เพิ่งทำมาไม่เสียง่ายๆ หรอก

ประตูบานนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ!

กู้หว่านหว่านที่อยู่ข้างหลังยังคงบ่นพึมพำไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าเธอเกียจมู่ซย่าเข้าไส้

มู่ซย่าหันกลับไปพูดกับกู้หว่านหว่าน “ขอโทษนะ เมื่อกี้เหม่อไปน่ะ เธอเข้าก่อนเลย”

กู้หว่านหว่านส่งเสียงหึจากปลายจมูก เพียงแค่รู้สึกว่าในที่สุดมู่ซย่าก็รู้กำพืดของตนสักที จากนั้นก็ค่อยๆ เดินเข้าไปยังประตู

เมื่อเธอยื่นมือออกไปเปิดประตู ก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านบนประตู

กู้หว่านหว่านจึงแหงนหน้าขึ้นมองโดยสัญชาตญาณ ด้านบนมีกะละมังที่มีน้ำอยู่ใบหนึ่ง!

กู้หว่านหว่านเบิกโตกว้าง ยังไม่ทันได้ขยับตัว น้ำเย็นที่อยู่ในกะละมังก็สาดลงมาเต็มหน้าเธอ

“อ๊าก!” กู้หว่านหว่านกรีดร้องขึ้นมาทันที ทว่าสายน้ำก็ไหลตามเส้นผมลงมาที่ปากของเธอ

กู้หว่านหว่านจึงรีบบ้วนน้ำทิ้ง จากนั้นก็ใช้มือลูบหน้า เมื่อเอามือออกก็เห็นว่าบริเวณฝ่ามือเปื้อนไปด้วยมาสคาร่าและลิปสติก

เธอตั้งใจแต่งหน้าเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มตั้งแต่กินมื้อเที่ยงเสร็จ เพื่อจะให้เพื่อนๆ คนใหม่ได้เห็นภาพลักษณ์ดีๆ แต่ตอนนี้กลับพังไปหมดแล้ว

เธอรู้ดีว่าตอนนี้สภาพของตนดูไม่ได้เลย

ทว่าก็มีเรื่องที่น่าอายยิ่งกว่าเกิดขึ้นตามมา กะละมังที่อยู่บนประตูตกลงมากระแทกศีรษะของเธอเต็มเป้า

“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะดังมาจากข้างในห้อง

มู่ซย่าไม่มีปฏิกิริยาอะไรต่อสายตาของกู้หว่านหว่านเลย เธอกำลังจะเดินเข้าไปในห้องก็ถูกโอวหยางโม่เรียกตัวไว้ก่อน “นักเรียนมู่!”

มู่ซย่าหยุดแล้วหันกลับไปหาโอวหยางโม่ “มีอะไรเหรอคะอาจารย์?”

โอวหยางโม่จ้องเธอด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดว่า “มากับผมหน่อย” จากนั้นก็เดินไปที่บริเวณสุดทางเดิน

มู่ซย่าทำได้เพียงเดินตามไป เมื่อเดินไปถึงโอวหยางโม่ก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “ผมเห็นหมดแล้ว”

“เห็นอะไรคะ?” มู่ซย่าไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรอยู่

โอวหยางโม่พูดต่อ “คนที่เดินนำอยู่ตอนแรกคือคุณ แต่สุดท้ายเธอก็หยุดแล้วให้กู้หว่านหว่านเดินเข้าไปก่อน คุณคิดอะไรอยู่คงไม่ต้องให้ผมบอกหรอกนะ”

มู่ซย่าตั้งใจฟัง เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย เธอก็หลุดหัวเราะออกมา “ฮ่า…!”

โอวหยางโม่ถามด้วยสีหน้ามืดมน “หัวเราะอะไร?”