ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 373

แต่ตอนนี้กลับถูกมู่ซย่าแย่งซีนไปหมดแล้วจะทำให้เธอไม่โกรธได้ยังไง?

บวกกับเรื่องที่เธอแพ้เกมไพ่ครั้งนั้นแล้วโค้ชจะให้เธอคุกเข่าให้กับมู่ซย่าให้ได้อีก

มู่ซย่าสบตาเข้ากับสายตาของหลัวฉิง แต่ไม่ได้สนใจเธอแล้วเดินไปนั่งตรงที่นั่งแถวหลังสุด

ไม่นานโอวหยางโม่ก็เดินเข้ามา สีหน้าของเขาดูไม่ได้เลย ดวงตายิ่งดูน่ากลัวเข้าไปใหญ่

ทันทีที่โอวหยางโม่เดินเข้ามา หัวใจของนักเรียนหลายคนก็เต้นรัวขึ้นมาทันที เพราะว่า…หล่อมาก!

หากมีการจัดอันดับความหล่อของอาจารย์ล่ะก็ เขาต้องเดบิวต์ในตำแหน่งเซ็นเตอร์แน่นอน

ทว่าสีหน้าของเขาในตอนนี้ไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย ทำให้ไม่มีใครกล้ามอง

โอวหยางโม่หยิบชอล์กเขียนกระดานขึ้นมา พร้อมหันกลับไปเขียน ‘โอว หยาง​โม่’ สามคำนี้บนกระดานไว้ตัวใหญ่ๆ

จากนั้นก็หันกลับมากวาดตามองทุกคนในห้อง “นี่คือชื่อของผม พวกคุณเรียกผมว่าอาจารย์โอวหยางหรือว่าอาจารย์โม่ก็ได้ จากนี้ไปผมก็คืออาจารย์ประจำห้องและผู้สอนเพียงคนเดียวของพวกคุณ ผมจะรับผิดชอบในทุกๆ เรื่องของพวกคุณเอง”

โอวหยางโม่หยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ผมแนะนำตัวจบแล้ว ต่อไปเราจะมาพูดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ใครเป็นคนทำออกมาเดี๋ยวนี้”

ในห้องเงียบสงัด ไม่มีใครยืนออกมาเลย

โอวหยางโม่ส่งเสียงหึเบาๆ “กล้าทำแต่ไม่กล้ารับใช่ไหม? ได้! เดี๋ยวหลังจากทดสอบเสร็จไปหยิบหนังสือทัณฑ์บนที่ห้องปกครองมาทุกคน!”

เมื่อคำพูดนี้เผยออกไป ก็มีนักเรียนหลายคนบ่นขึ้นมา “หนูไม่ได้ทำสักหน่อย ทำไมต้องไปทำทัณฑ์บนด้วย?”

“นั่นสิคะ พวกหนูไม่ได้ทำสักหน่อย ใครเป็นคนทำก็ลงโทษคนนั้นสิคะ”

“อาจารย์โหดไปหรือเปล่า? แบบนี้ก็ไม่แฟร์กับคนที่ไม่ได้ทำสิคะ”

เวลานั้นเอง มู่ซย่าสังเกตเห็นผู้ชายข้างโต๊ะสองมือวางบนโต๊ะคล้ายจะลุกเดินไปอย่างไรอย่างนั้น

แต่กลับถูกเพื่อนร่วมโต๊ะของเขากดไหล่ลงแล้วยืนขึ้นโดยไม่ลังเล

ใบหน้าของเธอสวย เพอร์เฟคไร้รอยดำรอยแดงอีกครั้ง

โอวหยางโม่หันไปพูดกับชายหนุ่ม “ขอโทษเธอซะ”

หน้าผากของคนที่ชื่อหรงเซวียนย่นเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ขอโทษออกไป “ขอโทษ”

เดิมกู้หว่านหว่านโกรธเกลียดคนที่ทำสุดขีด แต่เมื่อเห็นหน้าตาของอีกฝ่ายแล้ว ความเกลียดนั้นก็หายไปในทันที

ในโลกนี้เป็นโลกที่มีบิวตี้สแตนดาร์ดอยู่แล้ว เมื่ออยู่ต่อหน้าคนหน้าตาดี ความอดทนอดกลั้นก็จะเพิ่มขึ้นด้วย

กู้หว่านหว่านยิ้มแล้วตอบอย่างใจกว้าง “ไม่เป็นไร”

หรงเซวียนไม่แม้แต่จะมองกู้หว่านหว่านเลยด้วยซ้ำ แต่หันไปถามโอวหยางโม่ “ผมไปหยิบทัณฑ์บนได้หรือยัง?”

โอวหยางโม่เองก็ไม่อยากให้นักเรียนในห้องของตัวเองต้องลงทัณฑ์บนตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก จึงคิดว่าขอโทษเสร็จก็คงสิ้นเรื่อง แต่ไม่คาดว่าท่าทีของอีกฝ่ายกลับไม่ดีเอาเสียเลย เขาจึงต้องสั่งสอนเขาสักหน่อย