ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 420

มู่ซย่าขยี้ตาแล้วลุกขึ้นถามว่า “กี่โมงแล้ว?”

เหอเถียนรีบตอบว่า “ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว เธอรีบลุกจากเตียงเถอะ ก่อนที่ฉันจะไปทำธุระส่วนตัวก็ได้เรียกเธอแล้วรอบหนึ่ง เธอก็ขานรับแล้ว ฉันก็นึกว่าเธอตื่นแล้วซะอีก นึกไม่ถึงว่าพอฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จและได้ไปซื้ออาหารเช้ากลับมา แล้วเธอยังไม่ตื่นอีก”

“ฉันตื่นแล้ว” มู่ซย่าจับบริเวณขมับ แล้วรีบลุกจากเตียงไปทำธุระส่วนตัวอย่างไม่รอช้า

แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ ทั้งสองก็ยังก้าวเท้าเข้าห้องเรียนพร้อมเสียงกริ่งอยู่ดี

ในห้องเรียนมีคนนั่งกันเต็มเลย โอวหยางโม่เองก็มาถึงแล้วเหมือนกัน พอเห็นเธอก็มีสีหน้าที่เครียดทันที แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอ แต่บอกกับเหอเถียนด้วยสีหน้าที่เย็นชาว่า “ครั้งหน้าตื่นเช้ากว่านี้หน่อยนะ อย่าเดินเข้าห้องเรียนพร้อมเสียงกริ่งอีกล่ะ”

ใบหน้าของเหอเถียนแดงก่ำทันที ขานรับอย่างรีบๆแล้วกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ทำให้มู่ซย่ารู้สึกผิดขึ้นมาเลย และจะบอกเหอเถียนว่าต่อไปไม่ต้องรอเธออีก เธอกับเหอเถียนไม่เหมือนกัน เหอเถียนตั้งใจมาเรียนจริงๆ แต่เธอเพียงแค่มาหาความทรงจำเก่าๆที่ได้หายไปเท่านั้น ฉะนั้น อะไรที่ไม่ควรให้เหอเถียนต้องมาเสียเวลาก็จะไม่ทำให้หล่อนต้องมาเสียเวลากับเธออีก

มู่ซย่าก้าวเท้าเดินไปนั่งที่นั่งของตัวเอง หันไปมองรอบๆแล้วเห็นว่าจวินหรงเซวียนกับฟางอี้หังไม่ได้มาเรียนกัน มันคือสิ่งที่เธอได้คิดไว้แล้ว แต่มู่ซย่าสังเกตเห็นอย่างไวว่า หลัวฉิงที่ไม่เห็นมาเรียนภาคค่ำของเมื่อวาน แต่ตอนนี้กลับมานั่งตัวตรงอยู่ที่นี้ ขณะที่เธอกำลังจะนั่งลง หลัวฉิงได้หันมามองเธอด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ ถึงแม้จะตกตะลึงเพียงชั่วครู่ แต่ก็ถูกมู่ซย่าจับได้แล้วอยู่ดี

เธอแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นแล้วมองไปหน้าห้อง แต่กลับมีแสงเย็นชาผ่านดวงตาของเธอ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอสงสัยตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่ามันจะต้องเกี่ยวข้องกับหลัวฉิง เพียงแต่ยังไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ แต่สายตาของหลัวฉิงเมื่อกี้ ทำให้ตอนนี้เธอมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ามันหลัวฉิงเป็นคนทำ คาดไม่ถึงว่าหลัวฉิงจะว่าจ้างคนในฟอรัมให้ไปทำร้ายพวกเธอ เป็นแบบอย่างที่ดีจริงๆ

และขณะนี้เอง โอวหยางโม่ก็ได้เอ่ยอีกครั้ง “ใช่แล้ว ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง การสอนของผมจะเร็วกว่าห้องอื่นๆเป็นหนึ่งเท่า ดังนั้นการสอบเก็บคะแนนของห้องเราก็สอบเร็วกว่าพวกเขา อีกสองอาทิตย์พวกเราก็เริ่มการสอบเก็บคะแนนครั้งแรกกัน”

ตอนที่เขาพูดคำนี้ สายตาก็ได้มองผ่านไปทางมู่ซย่า เห็นเพียงมู่ซย่าที่เหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูด แล้วหาหนังสือสองเล่มมารองบนโต๊ะ จากนั้นก็ฟุบหน้าลงบนหนังสือแล้วนอนเลย โอวหยางโม่กัดฟันด้วยความหงุดหงิด อย่าว่าแต่มู่ซย่าเป็นอัจฉริยะอะไรเลย ถึงเธอจะเป็นอัจฉริยะจริงๆ แล้วมานอนในคาบเรียนแบบนี้ ตอนสอบเก็บคะแนน ถ้าได้ยี่สิบอันดับแรกก็แปลกแล้วล่ะ! โอวหยางโม่จึงไม่ได้สนใจการนอนของมู่ซย่า เพราะถึงอย่างไรก็เป็นคนที่อีกสองอาทิตย์ข้างหน้าจะต้องออกจากที่นี่อยู่แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องมาเครียดกับคนประเภทนี้ มันทำให้เสียเวลา

พอคนที่อยู่ด้านหน้าได้ยินสิ่งที่โอวหยางโม่พูด ต่างก็พากันถอนหายใจ การเรียนที่เข้มข้นแบบนี้มันก็เกินไปไหม? แต่ก็ไม่มีใครที่กล้าคัดค้าน นิสัยของโอวหยางโม่ พวกเขาต่างก็เคยเห็นมาก่อนหมดแล้ว ไม่มีใครอยากหาเรื่องใส่ตัวหรอก หลัวฉิงที่นั่งอยู่ไม่ได้ยินที่โอวหยางโม่พูดเลยด้วยซ้ำ หล่อนดูเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย