ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 474

กู้หว่านหว่านเอ่ยขอบคุณสือซูเจินอย่างไม่หยุดหย่อน สัมผัสได้ถึงสายตาริษยาและอิจฉาจากผู้อื่น

ความรู้สึกเมื่อถูกคนอื่นอิจฉาริษยานั้นค่อนข้างรู้สึกดีเลยทีเดียว!

ขณะนี้ หลังจากที่ประตูรถถูกเปิดออก ขาเรียวยาวในชุดสูทพลันก้าวออกมาจากรถ

สายตาของทุกคนจับจ้องไปโดยไม่รู้ตัว เห็นเพียงชายคนหนึ่งกำลังยืนตระหง่าย รูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลา นัยน์ตาสีดำสนิทราวกับหินออบซิเดียน คิ้วทรงดาบนั้นดูน่าเกรงขาม ใบหน้าคมราวกับใบมีด ไร้ซึ่งร่องรอยส่วนเกินบนใบหน้า ใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ได้สูญเสียความมีเสน่ห์ของเพศชาย ร่างกายนั้นเผยให้เห็นถึงไอรังสีแห่งความดุดัน ผู้คนต่างจับจ้องไปทางเขาอย่างอดไม่ได้

คนประเภทนี้ สวรรค์สรรสร้างให้มาเกิดอย่างแท้จริง

หากไม่ใช่เยี่ยซือเจวี๋ยแล้วจะเป็นใครไปได้อีก?

ทั่วทั้งจิงตู คนที่ได้พบกับเยี่ยซือเจวี๋ยนั้นมีไม่มากนัก แต่น้อยคนนักที่จะไม่รู้จักเยี่ยซือเจวี๋ย

ไม่ต้องเอ่ยคำแนะนำตัว ทุกคนก็รู้จักเขา

“หล่อมาก!” หญิงสาวคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

หลังจากส่งเสียงออกไป ผู้หญิงคนนั้นก็หน้าแดงอย่างเขินอาย คิดว่าตนเองตะโกนออกไปแบบนั้นแล้วเยี่ยซือเจวี๋ยจะหันไปมองเธอโดยไม่รู้ตัว

แต่อย่างไรก็ตาม สายตาของเยี่ยซือเจวี๋ยกลับจับจ้องเพียงแค่อาร์ทิมิส

ขณะเดียวกันผู้หญิงคนนั้นก็ทอดถอนหายใจ ใบหน้าของเธอปรากฏให้เห็นถึงความผิดหวังอย่างไม่อาจเก็บซ่อนเอาไว้ได้

กู้หว่านหว่านเองก็จ้องมองเยี่ยซือเจวี๋ย

เธอกล่าวด้วยท่าทางประหลาดใจและมีความสุข “คุณเยี่ย คุณมาได้อย่างไรกัน?”

เพื่อนนักเรียนที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปทางเยี่ยซือเจวี๋ยและกู้หว่านหว่าน

ใบหน้าของเยี่ยซือเจวี๋ยนั้นโดดเด่นและไม่มีผู้ใดสามารถเปรียบเทียบได้ ส่วนกู้หว่านหว่านนั้นหล่อนก็ดูดีในรูปแบบปกติทั่วไป วินาทีนั้นคนอื่นต่างก็รู้สึกว่ากู้หว่านหว่านกำลังลดระดับของเยี่ยซือเจวี๋ย

“เหอะ----”

ภายในดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยสายตาแห่งการหยามเหยียด

กู้หว่านหว่านรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้นำอาร์ทิมิสมาให้เธองั้นเหรอ เป็นไปได้หรือไม่ว่ามีเพียงแค่สือซูเจินเท่านั้นที่เป็นคนนำอาร์ทิมิสมามอบให้กับเธอ?

เพื่อหลีกเลี่ยงความอับอายและการเยาะเย้ยจากเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนอื่น กู้หว่านหว่านก็เดินออกมาจากเยี่ยซือเจวี๋ยโดยไม่รู้ตัวและหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับเยี่ยซือเจวี๋ย

แต่ในขณะนี้ทุกอย่างก็สายเกินไป เห็นเพียงว่าเยี่ยซือเจวี๋ยนั้นมองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาราวกับว่ากำลังมองสิ่งแปลกประหลาดอย่างไรอย่างนั้น จากนั้นเขากล่าวด้วยเสียงราบเรียบโดยไม่ไว้หน้าเธอเลยแม้แต่น้อย---

“มอบให้เธองั้นเหรอ? เธอคู่ควรงั้นเหรอ?”

กู้หว่านหว่านชะงักงัน แก้มทั้งสองข้างของเธอร้อนผ่าวราวกับกำลังถูกเผา ใบหน้านั้นแดงก่ำอย่างรวดเร็วและลามไปยังบริเวณใบหูและลำคอ