ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 496

เยี่ยซือเจวี๋ยเดินไปหยุดห่างจากลั่วเค่อป๋อเก๋อครึ่งเมตร เขาเอื้อมมือไปคว้าลั่วเค่อป๋อเก๋อไว้พร้อมกับแนะนำตัวเองว่า “ผมชื่อเยี่ยซือเจวี๋ย ผมชื่นชมชื่อเสียงของคุณมานานแล้ว คุณลั่วเค่อป๋อเก๋อ”

ทันใดนั้นลั่วเค่อป๋อเก๋อก็เบิกตากว้าง เขาอ้าปากด้วยความประหลาดใจและถามว่า “คุณคือเยี่ยซือเจวี๋ยเหรอ? คนที่แต่งเพลง <Cloud> ?”

เยี่ยซือเจวี๋ยพยักหน้าเบา ๆ และพูดว่า “ผมเอง”

เขาได้รับการศึกษาระดับหัวกะทิมาตลอด ซึ่งเป็นทุกอย่างอย่างละนิด รวมถึงเปียโนและการเรียบเรียงเพลง

หลายปีก่อนเขาได้เขียนโน๊ตเปียโนเพลง<Cloud> และได้รับรางวัลระดับโลก แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่สนใจโฟกัสกับเรื่องนี้ต่อ ทว่าไปสนใจทางธุรกิจ

สายตาที่ลั่วเค่อป๋อเก๋อและอีกสองคนมองเยี่ยซือเจวี๋ยแตกต่างออกไปทันที

“คุณเยี่ย ผมดีใจมากที่ได้บังเอิญเจอคุณที่นี่ บทเพลง<Cloud> ที่คุณเขียนนั้นมีสปิริตมาก ผมชื่นชมคุณมาก!” ลั่วเค่อป๋อเก๋อเอื้อมมือไปจับมือของเยี่ยซือเจวี๋ย แล้วถามว่า “ไม่ทราบว่าคุณมีแผนที่จะกลับเข้าสู่วงการดนตรีอีกไหมครับ?

เยี่ยซือเจวี๋ยส่ายหัวแล้วพูดว่า “นั่นเป็นแค่งานอดิเรกผมเฉย ๆ ตอนนี้ผมไม่มีความสนใจและไม่มีเวลาว่างในการเรียบเรียงเพลงแล้ว แต่ผมมีเรื่องที่จะขอร้องครับ”

“คุณพูดมาเถอะครับ!” ลั่วเค่อป๋อเก๋อสุภาพมาก แต่เขาเสริมว่า “แต่ถ้าต้องการให้ผมรับนักแสดงคนเมื่อกี้นี้เป็นศิษย์ ผมเกรงว่าจะรับปากไม่ได้!”

สือซูเจินที่เพิ่งเดินมาหน้าหมอลง จากนั้นเธอก็หันกลับไปที่ที่นั่งของเธอ

เธออดไม่ได้ที่จไม่ชื่อสายตาตัวเอง

บางที กู้หว่านหว่านอาจจะไม่คู่ควรกับลูกชายของเธอขนาดนั้น?

ตัดภาพมาทางนี้ เยี่ยซือเจวี๋ยเอ่ยปากพูดคำขอของเขา

“พวกคุณอยู่ต่ออีกสักหน่อยได้ไหมครับ ค่อยกลับหลังจากที่เพื่อนของผมแสดงเปียโนจนจบ ผมยินดีที่จะคืนเงินค่าตั๋วเครื่องบินให้พวกคุณ”

ลั่วเค่อป๋อเก๋ออดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย “เพื่อนของคุณก็จะขึ้นแสดงบนเวทีด้วยเหรอ? คงจะไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับคนเมื่อกี้หรอกใช่ไหม?”

กว่าจะรอให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้อำนวยการพานก็หน้าเขียวแล้ว

การที่ขอให้ลั่วเค่อป๋อเก๋อกลับมาดูการแสดงครั้งต่อไป ถือว่ากำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่ไม่ใช่เหรอ? เมื่อกกี้ที่ลั่วเค่อป๋อเก๋อด่ายังเจ็บไม่พอใช่ไหม?

เขารู้สึกว่าเพลงที่กู้หว่านหว่านเล่นนั้นดีมากแล้ว แต่ก็ยังถูกลั่วเค่อป๋อเก๋อและคนอื่น ๆ ดูแคลนว่าไม่มีอะไรดี นับประสาอะไรกับมู่ซย่าที่ไม่เคยซ้อมด้วยซ้ำ!

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังรู้ประวัติของมู่ชยาว่าเป็นเด็กบ้านนอก—

ไม่ใช่ว่าเขาดูถูกเด็กบ้านนอก แต่ว่าด้วยเรื่องเปียโนแล้ว ยังไงต้องลงทุนใช้เงินอยู่ดี

ผู้อำนวยการพานกระวนกระวายจนเหงื่ออกเต็มหน้าผาก

เขากลัวว่าเรื่องน่าอายเหมือเมื่อครู่นี้จะเกิดขึ้นอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงออกจากหอประชุมอย่างเงียบ ๆ ตอนที่ไม่มีใครสนใจเขา และเดินย่องเหมือนแมวไปที่ทางเข้าหอประชุม