ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 509

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยซือเจวี๋ย มู่ซย่าชะงักงันและส่ายศีรษะ

“ไม่ต้อง”

เยี่ยซือเจวี๋ยเลิกคิ้วขึ้นและเอ่ยถามยืนยัน “เธอแน่ใจเหรอ? การทำให้เขาหายไปนั้นไม่ได้สิ้นเปลืองแรงมากมายเท่าไรหรอก”

“ฉันรู้” มู่ซย่าพยักหน้า สายตาจ้องมองออกไปด้านนอกหน้าต่างรถและเอ่ย “หากฉันต้องการให้เขาหายไปก็ไม่ต้องใช้ความพยายามมากมายเท่าไรหรอก เพียงแต่ฉันนั้นไม่ได้มาเรียนที่นี่อย่างจริงจังต่างหาก เมื่อฉันพบคนคนนั้น ฉันก็จะไม่ได้พบเจอเขาอีกแล้ว ในช่วงเวลานี้ ตราบใดที่เขาไม่ได้เข้ามายั่วโมโหฉัน ฉันก็ยังสามารถอดทนกับเขาได้อีกสักระยะ”

“โอเค” เยี่ยซือเจวี๋ยพยักหน้าและกล่าว “เมื่อไรก็ตามที่ไม่อยากพบเจอเขา เธอก็บอกฉันแค่นั้นก็พอแล้ว อย่าลืม พวกเราแต่งงานกันแล้ว ฉันจะเป็นที่พึ่งพิงให้กับเธอเอง”

ก้นบึ้งหัวใจของมู่ซย่ากระชับแน่น จากนั้นจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเยี่ยซือเจวี๋ยที่อยู่ภายใต้แสงสลัว ความหงุดหงิดภายในหัวใจพลันหายไปในทันที

“อือ” เธอพยักหน้า ดวงตาดูอ่อนโยนลงเล็กน้อย

ความรู้สึกของการมีที่พึ่งพิง ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง...

ริมฝีปากของมู่ซย่ายกยิ้มโดยที่ตัวเธอเองก็ไม่สามารถสัมผัสได้

ในไม่ช้าก็มาถึงคฤหาสน์ซือถู

เยี่ยซือเจวี๋ยนั้นนำรถไปจอด ส่วนมู่ซย่าก็เดินเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่

แสงไฟภายในห้องโถงใหญ่สว่างไสว

ยายเฒ่าซือถูกำลังดื่มชาอยู่ภายในห้องรับแขก ท่าทางกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวา ไม่เห็นท่าทางอิดโรยเหมือนตอนที่เพิ่งกลับมาจากชนบท อาการป่วยเพียงเล็กน้อยก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีอีกแล้ว

ยาของมู่ซย่านั้นใช้เพียงไม่กี่วันก็เห็นผล อันที่จริงตอนนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาเผาผลาญแล้ว

“ย่าคะ” มู่ซย่าสวมหน้ากากที่ประดับด้วยรอยยิ้มและท่าทางเชื่อฟังได้อย่างไร้ที่ติ

เมื่อยายเฒ่าซือถูเงยหน้าขึ้น ความผ่อนคลายในสายตาของหล่อนพลันหายไปและถูกแทนที่ด้วยสายตาเคร่งเครียดจริงจัง

“สิ่งของของฉันล่ะ?” ยายเฒ่าซือถูเอ่ยถาม

ซือถูไห่ที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม “ซานซาน ฉันบอกแกไว้ดิบดีแล้ว ทำไมแกยังลืมอีก?”

มู่ซย่าละสายตาลงและเอ่ย “ขอโทษด้วยค่ะ...”

“ขอโทษแล้วคิดว่าจะจบเหรอ?” ยายเฒ่าพ่นลมหายใจอย่างเยือกเย็น “ฉันจะต้องมอบบทเรียนให้กับแก แกจะได้หัดจำคำพูดของผู้อาวุโสบ้าง! ค่ำคืนนี้แกไม่ต้องนอน ไปคุกเข่าให้กับวิญญาณชิงซานของฉัน”

“แม่...” แม้แต่ซือถูไห่ก็ไม่สามารถทนฟังได้ เขาเอ่ยปากเกลี้ยกล่อม “ซานซานแกยังต้องไปโรงเรียนนะครับ ข้อเข่าของแกไม่ดีอาจจะเป็นเรื่องแย่เอาได้ เอาแบบนี้แล้วกัน ผมจะให้สาวใช้ออกไปซื้อให้ตอนนี้ เดี๋ยวจะได้นำกลับมาให้แม่ ส่วนซานซาน... ซานซาน แกมานวดหลังให้ย่าของแกเลย ส่วนเรื่องนี้ก็ลืมมันไปเสีย”

“ไม่ได้!”

“ไม่ได้!”

เสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน

เสียงหนึ่งดังมาจากยายเฒ่าซือถู ส่วนอีกเสียงหนึ่งดังมาจากทางประตู