ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 515

แม้ว่าพระอาทิตย์จะยังไม่ขึ้นตอนช่วงเวลาตีสี่ของฤดูกาลนี้ แต่ท้องฟ้าก็มีแสงสว่างแล้ว

นับตั้งแต่ซือถูชิงซานตายไป นี่ก็เป็นวันที่แปดแล้ว ซือถูไห่ยืนอยู่บริเวณสวนหลังบ้าน เขาเผากระดาษให้กับซือถูชิงซานทีละใบ ขณะเผาเขาเอ่ยพึมพำ---

“ชิงซานเอ๋ย พ่อมาเผากระดาษให้แกแล้วนะ หลังจากวันนี้ไปแกก็จากไปอย่างสงบเถอะ เมื่อไปถึงสวรรค์แล้วแกก็จงอวยพรให้ครอบครัวของเรามีชีวิตที่ดีด้วยเถอะ อวยพรให้พ่อของแกร่ำรวยเงินทอง อวยพรให้พี่สาวและพี่เขยของแกมีชีวิตที่สงบสุข แล้วก็แม่ของแกด้วย...อีกเดี๋ยวฉันจะให้คนไปรับหล่อนมาที่นี่ ให้หล่อนได้พบหน้าแกเป็นครั้งสุดท้าย”

ขณะนี้ พ่อบ้านเดินเข้ามา

“คุณท่าน อาหารเช้าเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ รถของเมรุจะมาถึงในอีกครึ่งชั่วโมง คุณท่านไปทานอาหารเสียหน่อยเถอะครับ”

“อือ” ซือถูไห่พยักหน้า จากนั้นเอ่ยถาม “คุณนายใกล้จะถึงหรือยัง?”

“น่าจะใกล้ถึงแล้วครับ”

เมื่อสิ้นเสียงของพ่อบ้าน สาวใช้วิ่งเข้ามารายงาน “คุณท่านคะ คุณนายกลับมาแล้วค่ะ”

ซือถูไห่ยังกล่าวไม่ทันจบ เสียงร้องไห้ของมู่ซินเย่ว์ก็ดังขึ้นจากระยะที่ไม่ไกลนัก “ชิงซาน ลูกสาวของแม่!!”

ซือถูไห่หันศีรษะไปมอง เขาเห็นมู่ซินเย่ว์ในชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาล

แม้ว่ามู่ซินเย่ว์จะสวมชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาล แต่ทว่าสีหน้าของเธอนั้นดูดีกว่าก่อนเข้าโรงพยาบาลจิตเวชเสียอีก แม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งหน้า แต่กลับดูผ่องใสจากภายในสู่ภายนอก

พี่สาวและน้องสาวแห่งตระกูลมู่ แม้ว่าจะเกิดจากท้องแม่คนเดียวกัน แต่ทว่ามู่หว่านเย่ว์กลับสวยกว่ามู่ซินเย่ว์มาก

แต่ถึงอย่างนั้น รูปลักษณ์ของมู่ซินเย่ว์ก็ไม่ได้นับว่าแย่

ซือถูไห่ไม่ได้พบเจอมู่ซินเย่ว์มาสักพักใหญ่ เมื่อเขาหันไปมองเธอ หัวใจของเขาสั่นไหวเล็กน้อย

เขากระแอม จากนั้นเดินเข้าไปประคองเอวของมู่ซินเย่ว์พร้อมกับกล่าว “อย่าร้องเลย ลูกอยู่บนสวรรค์ได้ยินเข้าจะทุกข์ใจเอาได้ การที่คุณร้องไห้ออกมาจะส่งผลแย่ต่อร่างกาย ไม่คุ้มเอาเสียเลย”

มู่ซินเย่ว์พยักหน้า น้ำตารินไหลเป็นประกาย เธอเอียงศีรษะเล็กน้อยและเอนซบลงบริเวณไหล่ของซือถูไห่

สำหรับมู่ซย่า เธอทั้งรู้สึกหวาดกลัวและทั้งรู้สึกเกลียดชัง แต่เมื่อได้เห็นที่ตั้งป้ายศพของซือถูชิงซาน ความหวาดกลัวนั้นก็ถูกบรรเทาและจางหายไป ตอนนี้เหลือเพียงแค่ความเกลียดชังที่ไร้ที่สิ้นสุด

เธอพยายามยิ้มออกมา หันกลับไปมองมู่ซย่าที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ จากนั้นเอ่ย “ซานซาน ตื่นแล้วเหรอ?”

เมื่อมู่ซย่าเห็นใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาและผิวที่ชุ่มชื้นของมู่ซินเย่ว์ ภายในหัวใจของเธอรู้สึกเย้ยหยัน

ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นที่มาอยู่กับมู่ซินเย่ว์ เขาคงดูแลและเอาใจใส่มู่ซินเย่ว์อย่างเต็มที่ หรือว่าสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นนำมาให้มู่ซินเย่ว์ในทุกวันคือยาบำรุงกำลัง?

เอาใจใส่กันขนาดนั้นเชียวหรือ...

ใบหน้าของมู่ซย่านั้นไม่ได้แสดงความเคลือบแคลงหรือสงสัยอะไร เธอยิ้มและเอ่ย “น้าคะ น้าดูสดใสขึ้นนะคะ ฉันแอบกังวลว่าช่วงนี้น้าจะผอมลงกินไม่ได้และนอนไม่หลับเพราะการจากไปของชิงซาน แต่ดูเหมือนว่าน้าจะปรับตัวได้ดีนะคะ”

มู่ซินเย่ว์รู้สึกโกรธ ใบหน้าของหล่อนนั้นไม่อาจจะทนฝืนยิ้มได้อีกต่อไป

เธอไม่ต้องการพูดคุยกับมู่ซย่าอีก เธอรีบตอบรับ ‘อือ’ จากนั้นก้าวเท้าตรงไปยังโลงศพของซือถูชิงซาน