ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 52

เป็นไปอย่างที่คิดไว้ พอรถมาถึงหน้าประตูวิลล่า มู่ซินเย่ว์ไม่ได้เข้าไปด้วย เธอแค่บอกกับพ่อบ้านว่า “ที่บริษัทมีเรื่องด่วนที่ต้องไปจัดการนิดหน่อย ต้าไห่เขาเมามากจนไปทำไม่ได้ ฉันเลยต้องไปแทนเขา พวกเธอดูแลเขาดีๆล่ะ”

“รับทราบครับ คุณผู้หญิง” พ่อบ้านตอบรับอย่างสุภาพ และช่วยประคองซือถูไห่เข้าประตูไปพร้อมกับเหล่าคนใช้

มู่ซย่ามองดูมู่ซินเย่ว์ที่รีบลงจากเนินเขาของวิลล่าไป เธอเลิกคิ้วเล็กน้อย จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดกับตัวเอง “อะไรนะ ให้ไปเอาแผนการเดินทางตอนนี้? โอเค...ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะไปที่เยี่ยซื่อกรุ๊ปเดี๋ยวนี้เลย”

มู่ซย่าแสร้งทำเป็นคุยโทรศัพท์ หลังจากเสร็จแล้วก็กันไปพูดกับพ่อบ้านว่า “เดี๋ยวฉันต้องไปที่เยี่ยซื่อกรุ๊ป อาจจะกลับบ้านดึกหน่อยนะคะ”

พ่อบ้านรีบพูดขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณหนูเอารถของครอบครัวไปไหมครับ”

มู่ซย่าโบกปฏิเสธ “ไม่เป็นไรค่ะ บริษัทส่งรถมารับฉันแล้ว ฉันปฏิเสธไม่ได้”

พ่อบ้านพยักหน้า “รับทราบครับ ถ้าอย่างนั้นระวังเรื่องความปลอดภัยด้วยนะครับ ถ้าต้องการให้ส่งรถไปรับ โทรมาที่บ้านได้เลยเดี๋ยวผมจะส่งรถไปรับครับ”

“ขอบคุณค่ะคุณลุงพ่อบ้าน งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“ครับผม เดินทางปลอดภัยนะครับ”

ซือถูชิงซานที่อยู่ข้างๆมองตามแผ่นหลังมู่ซย่าไปอย่างเหยียดหยาม และพึมพำว่า “ไม่ใช่ว่าได้ไปเป็นตัวแทนร้านกาแฟกลางดึกหรอกเหรอ มันเจ๋งตรงไหนกัน แล้วยังตั้งใจคุยโทรศัพท์เสียงดังอีก กลัวคนอื่นเขาไม่รู้หรือไงว่าตัวเองทำงานกับเยี่ยซื่อกรุ๊ป ชิ!”

พ่อบ้านที่ได้ยินประโยคเมื่อกี้ แววตาก็เต็มไปด้วยความสับสน

คุณหนูสองคนในตระกูลนี้ เมื่อดูจากคำพูดท่าทางและการกระทำ คุณหนูรองที่อยู่ดีกินดีเติบโตมาในจิงตูแต่กลับเหมือนหญิงสาวปากคอเราะร้ายที่ไม่มีใครสั่งสอนมากกว่า

แต่ในทางตรงกันข้าม คุณหนูใหญ่ที่เติบโตมาในชนบทจริงๆ กลับเหมือนสตรีที่ได้รับการศึกษามาอย่างดีจากครอบครัวที่อบอุ่นและมั่งคั่ง

ดังนั้นจึงพูดได้เลยว่า สภาพแวดล้อมในการเติบโตนั้นเป็นเรื่องรอง แต่อุปนิสัยในตัวเองต่างหากถึงจะสามารถตัดสินได้ว่าเราโตมาเป็นคนอย่างไร

มู่ซย่าเดินตามมู่ซินเย่ว์ไปจนถึงเขตบริเวณประตูของวิลล่า

ท้ายที่สุดเธอก็เห็นมู่ซินเย่ว์เดินเข้าไปที่วิลล่าหลัง 01 ของวิลล่าเขต 1

มู่ซินเย่ว์ระมัดระวังตัวมาก พอเปิดประตูเธอก็หันหน้ากลับมาแล้วมองไปรอบๆ โชคดีที่มู่ซย่ามีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอรีบไปซ่อนตัวอยู่ในแปลงดอกไม้ที่ขึ้นเป็นช่อสูง นี่จึงทำให้เธอไม่ถูกจับได้

“ปัง...” เสียงประตูปิดลง มู่ซย่าก็ถอนหายใจและกระโดดออกมาจากแปลงดอกไม้นี้

เธอส่งตำแหน่งของวิลล่าหลังนี้ไปให้ผู้ช่วย แล้วฝากข้อความไว้ว่า “ช่วยฉันสืบหน่อยสิว่าใครเป็นเจ้าของวิลล่าหลังนี้”

เธอเพิ่งส่งข้อความไปและทันใดนั้นก็มีมือใหญ่ๆมาแตะที่ไหล่ของเธอ!

ดูเหมือนเธอจะเคยเห็นเขาใช่ไหม

มู่ซย่าปฏิเสธอย่างระมัดระวังตัว “คุณจำผิดคนแล้วค่ะ”

เธอพูดแล้วหันหลังต้องการจะเดินกลับไป

แต่อีกฝ่ายก้าวตามมาข้างหน้าสองสามก้าวแล้วคว้าตัวเธอไว้ เขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฉันจำไม่ผิดแน่ เป็นเธอ SAN! หรือว่า...มู่ซย่า? นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”

มู่ซย่าขมวดคิ้วแน่น

อีกฝ่ายรู้จักชื่อในต่างประเทศของเธอ และยังรู้อีกว่าSAN ก็คือ มู่ซย่า เธอปฏิเสธว่าเขาจำผิดคนไม่ได้เลยจริงๆ

มู่ซย่าถามกลับไปตรงๆว่า “คุณเป็นใคร ฉันรู้จักคุณไหมคะ”

ชายคนนั้นพยักหน้า อาจจะเขาเป็นเพราะดื่มมากเกินไป เขาจึงพูดอย่างมึนงงว่า “เธอรู้จักฉัน ไม่สิ ฉันตามหาเธอมาตลอด ฉัน...ฉันไม่คิดว่า...”

มู่ซย่ามองไปที่อีกฝ่ายที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้

ชายหนุ่มที่สูงเกินหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร หน้าตาหล่อเหลาและแข็งแกร่งกำลังจะร้องไห้ออกมา น่าแปลกเสียจริง