ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 531

ซือถูไห่จ้องมองไปยังเรือนร่างของมู่ซินเย่ว์ นัยน์ตาของเขานั้นแสดงความไม่พอใจมากยิ่งขึ้น

เมื่อเช้านี้หลังจากที่มู่ซย่าลังเลและแสดงท่าทีอึกอักไม่กล้าพูด ก่อนที่จะเริ่มพิธีฝังศพ เขารีบหาเวลาไปโรงพยาบาลจิตเวช

บังเอิญมาก เขาได้ยินพยาบาลและหมอภายในโรงพยาบาลพูดถึงมู่ซินเย่ว์ พวกเขากล่าวว่ามีผู้ชายชื่อว่าเจี่ยงฟู่หมิงมาเยี่ยมเยียนมู่ซินเย่ว์ทุกวันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เมื่อเขามา เขาก็จะขลุกอยู่แต่ภายในห้องพักผู้ป่วยตลอดทั้งวัน เห็นได้อย่างชัดเจนว่าทั้งสองคนนั้นกำลังมีซัมติงอย่างแน่นอน

ตอนนั้นเขาใช้ความอดทนเป็นอย่างมากที่จะไม่เข้าไปถามเรื่องราวเหล่านั้น เขาเพียงแค่เดินจากมาด้วยความเงียบงัน

ภรรยานอกใจและสวมเขาให้กับตนเอง นี่เป็นเรื่องที่เขาจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน เพราะว่าเรื่องนี้จะทำให้เขาอับอายขายหน้าต่อทุกคนภายในเมืองจิงตู เขาไม่สามารถเสียหน้าได้!

แต่ถ้าหากพยาบาลและหมอเหล่านั้นไม่ซุบซิบนินทา เช่นนั้นเขาก็จะไม่มีทางปล่อยมู่ซินเย่ว์ไป!

เขาจะทุบตีเธอให้ตาย!

ซือถูไห่ถอนหายใจอย่างหนักหน่วงออกมาสองครั้ง พยายามอดกลั้นไม่ให้ตนเองแสดงสีหน้าอะไร จากนั้นหันศีรษะกลับไปต้อนรับแขกเช่นเดิม

แม้ว่าต้องการถามก็คงไม่ใช่เวลานี้ เขาจะให้คนนอกรับรู้เรื่องนี้ไม่ได้!

ภายในพิธีงานฝังศพ

มู่ซย่าวางตะเกียบในมือลง จากนั้นมองไปยังทิศทางหนึ่งด้วยสีหน้าแปลกใจ

เธอเห็นว่าพ่อบ้านกำลังประคับประคองยายเฒ่าซือถู หล่อนเดินโซซัดโซเซราวกับว่าเห็นผีมาอย่างไรอย่างนั้น

เธอสังเกตเห็นว่าหลังจากที่ยายเฒ่าเห็นเธอและกรีดร้องออกมา ท่าทางของหล่อนก็กลายเป็นแบบนี้

มู่ซย่าเหยียดมือออกไปสัมผัสแก้มของตนเองอย่างอดไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเกิดความรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของตนเอง----หน้าตาของเธอน่าเกลียดน่ากลัวมากเลยงั้นเหรอ?

…..

อีกทางด้านหนึ่ง

“เด็กโง่” เยี่ยซือเจวี๋ยทอดถอนหายใจ เหยียดมือออกไปตบไหล่ของเสี่ยวเป่ยและกล่าว “พูดมาเถอะ ตลอดระยะเวลาครึ่งเดือนที่ผ่านมา นายหายไปไหนมา?”

เมื่อสักครู่ซีซีเอาแต่ร้องไห้ ตอนนี้เธอรีบเอ่ยถาม “ใช่แล้ว พวกเราคอยตามหานายอยู่ตลอดเลย นายหายไปไหนมากันแน่?”

เสี่ยวเป่ยละสายตาลง กล่าวเรื่องนี้ออกมาด้วยท่าทางละอายใจอีกทั้งยังเจือมาด้วยความรู้สึกโชคดี

“ตอนนั้นที่รถของพวกเราตกลงไปภายในน้ำ ผมเองก็หมดสติ ไม่รู้เรื่องราวอะไรทั้งนั้น เมื่อผมลืมตาขึ้นมาก็พบว่ามีคนทุบกระจกรถ ตอนนั้นภายในจมูกของผมอัดแน่นไปด้วยน้ำ ผมรู้สึกว่าคนที่ทุบกระจกนั้นได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี อาจจะเป็นคนที่ชนรถของพวกเรา ดังนั้นผมเลยใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถและปีนออกมาจากทางท้ายรถ จากนั้นผมก็ว่ายน้ำไปตามสายน้ำ...”

“ตอนนั้นร่างกายของผมได้รับบาดเจ็บ ขณะที่ผมแทบจะประคองตัวเองไว้ไม่อยู่ ผมเห็นเรือลำหนึ่งกำลังแล่นผ่าน หลังจากที่พวกเขาเห็นผม พวกเขาได้ช่วยเหลือผมไว้”

“หลังจากที่ผมขึ้นเรือแล้ว ผมก็หมดสติไปอีกครั้งหนึ่ง กระทั่งได้สติ ผมพบว่าตัวเองนั้นได้อยู่ภายในเมืองขนาดเล็กใกล้ทะเลที่อยู่ห่างไกลออกไป คนที่อยู่บนเรือลำนั้นพาผมไป พวกเขาอาศัยอยู่ภายในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง อาการบาดเจ็บของผมยังไม่หายดี เครื่องมือติดต่อสื่อสารกับพวกคุณผมก็ทำหาย ผมกลัวว่าถ้าหากใช้โทรศัพท์ติดต่อมาจะถูกคนเหล่านั้นจับสัญญาณได้ ดังนั้นผมก็เลยขอร้องพวกเขาให้ผมพักอาศัยอยู่ที่นั้นก่อนสักระยะ”

“กระทั่งตอนนี้บาดแผลของผมหายดีแล้ว ผมเลยออกเดินทางและกลับมา เรื่องทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้ครับ”

เมื่อเสี่ยวเป่ยเอ่ยถึงเช่นนี้ ฉับพลันตบศีรษะของตนพร้อมกับเอ่ย “ใช่แล้ว พวกเขายังบอกอีกว่าหมู่บ้านของพวกเขานั้นได้รับการช่วยเหลือจากบุคคลผู้หนึ่ง เมื่อผมกลับมาจิงตูแล้วพวกเขาให้ผมไปขอบคุณหล่อนแทนพวกเขาด้วย คนผู้นั้นมีชื่อว่า...มู่ซย่า”