ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 54

มู่ซย่าปฏิเสธอีกครั้ง “ไม่ได้ติดเรื่องที่ว่ารบกวนหรือไม่ได้รบกวน แต่...นายก็รู้ทักษะฝีมือของฉันแล้วนี่ ฉันสามารถปกป้องตัวเองได้ แต่กลับเป็นนายนั่นแหละ ดึกขนาดนี้แล้วยังอยู่ข้างนอก อย่าให้ตัวเองถูกไล่ฆ่าอีกแล้วกัน”

จวินเฮ่าเซวียนเกาศีรษะอีกครั้ง และอธิบายอย่างเขินอายว่า “ไม่ใช่นะ ครั้งที่แล้วฉันถูกลอบทำร้าย และตอนนั้นฉันก็ถูกยิง เลยหมดแรง...อีกอย่าง ในประเทศนี้เป็นอาณาเขตของพวกเราเอง เรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน”

มู่ซย่าที่เห็นว่าอีกฝ่ายยืนหยัดมาก เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า “งั้นก็ได้ นายไปส่งฉันที่หน้าประตูเขตก็พอ แล้วเดี๋ยวฉันจะเรียกแท็กซี่กลับเอง”

จวินเฮ่าเซวียนพยักหน้าอย่างดีใจ “ได้เลย!”

ทั้งสองคนค่อยๆเดินไปที่หน้าประตูเขต ทันเวลารถแท็กซี่มาจอดหน้าประตูพอดี หลังจากที่มู่ซย่าขึ้นรถไป จวินเฮ่าเซวียนก็รีบจ่ายเงินแทนเธอ และกำชับกับคนขับรถให้ระมัดระวัง

คุณลุงขับรถยิ้มแย้มและพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันสัญญาว่าจะส่งแฟนสาวของคุณกลับบ้านอย่างปลอดภัย”

“ไม่ใช่แฟน...”

“ไม่ใช่แฟน...”

ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน

แต่สีหน้าท่าทางที่แสดงออกมานั้นอีกคนขมวดคิ้วแน่น แต่อีกคนกลับดูดีอกดีใจมาก

คุณลุงคนขับเห็นสีหน้าของจวินเฮ่าเซวียน เขาก็หัวเราะออกมาอีกสองสามครั้งแล้วยักไหล่ หลังจากนั้นก็เหยียบคันเร่งขับออกไป

หนุ่มๆสมัยนี้นี่มันปากไม่ตรงกับใจกันเสียจริง!

บนท้องถนน รถแล่นผ่านแสงไฟยามค่ำคืนไปทีละดวงทีละดวง ซึ่งนี่ทำให้ใบหน้าที่สวยงามของมู่ซย่าสั่นไหวดุจดั่งนางฟ้าที่โบยบินอยู่บนสรวงสวรรค์ได้อย่างอำเภอใจ

เธอกำลังคิดว่า มู่ซินเย่ว์กำลังทำอะไรอยู่ในวิลล่าหลังนั้น

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เป็นสายของผู้ช่วยนั่นเอง

มู่ซย่ารีบรับสายอย่างรวดเร็ว และน้ำเสียงที่สุภาพของผู้ช่วยก็ดังออกมาจากในสาย “คุณหนูครับ สืบได้แล้ว เจ้าของบ้านชื่อเจี่ยงฟู่หมิงครับ”

“เจี่ยงฟู่หมิง? นี่ใช่คนจัดการเรื่องอุตสาหกรรมในต่างประเทศให้มู่ซินเย่ว์หรือเปล่า”

“ใช่ครับ คุณหนู แล้วผมก็ยังพบว่าชายคนนี้และมู่ซินเย่ว์มีประวัติการเปิดห้องหลายครั้ง และวิลล่าหลังนี้ก็เพิ่งซื้อได้ไม่นานครับ”

“ว๊ายย...”

มู่ซินเย่ว์สะดุ้ง แต่ในวินาทีต่อมา มือของชายคนนั้นก็ยกขาของเธอขึ้นและดันร่างกายทุกส่วนของเธอชิดติดกับผนัง

“เย่ว์เอ๋อร์...” เสียงต่ำเปล่งออกมา และต่อมาก็ฉวยโอกาสประโคมจูบอย่างดุเดือดและรุนแรงดังพายุ

ทั้งสองจูบกันจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ผ่านไปไม่นานนัก ทั้งคู่ก็หมดลมและหายใจไม่ทัน

บางสิ่งบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น

แต่ในขณะที่มู่ซินเย่ว์รู้สึกตัวว่าตนเองกำลังจะถูกถอดเสื้อผ้าโดยไม่รู้ตัว เธอก็ได้สติขึ้นมาจากห้วงอารมณ์ จึงยื่นมือผลักเจี่ยงฟู่หมิงออกไปและพูดว่า “คุณอย่าเพิ่งรีบร้อนสิ บอกฉันมาก่อนว่าคุณสืบอะไรมาได้กัน”

เจี่ยงฟู่หมิงผู้ที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าผากไม่ฟังเธอเลยสักนิด เขาอุ้มมู่ซินเย่ว์แล้วเดินไปยังห้องนอนที่ชั้นสอง

“อ๊ะ...” เธออุทานออกมา มู่ซินเย่ว์ถูกเจี่ยงฟู่หมิงโยนลงบนเตียง

“ช่วงเวลาอันล้ำค่าในคืนฤดูใบไม้ผลิเช่นนี้ เรามาทำเรื่องของเรากันก่อนดีกว่า เรื่องไว้ค่อยคุยทีหลัง”