ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 550

ชายคนหนึ่งพูดว่า “ฉันเห็นเธอเดินเข้ามาในร้านนี้เมื่อกี้นี้ นายเข้าไปหา ฉันจะเฝ้าประตูเอง!”

“ตกลง!” ชายอีกคนวิ่งเข้าไปในร้านทันที

ในขณะนี้ชายคนนั้นอยู่ห่างจากมู่ซย่าไม่ถึงสิบเมตร

มู่ซย่ารีบหันศีรษะและเดินไปที่ชั้นวางอื่น

บังเอิญมีหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังแต่งหน้าอยู่ข้าง ๆ พอดี

มู่ซย่าเดินไปถามเสียงเบาว่า “พี่สาว ยืมเครื่องสำอางให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ?”

ทันทีที่หญิงสาวเงยหน้าขึ้นและมองสบตามู่ซย่า

วินาทีต่อมา หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

สวยมาก!

“ให้ฉันยืมแปปหนึ่งได้ไหม?” มู่ซย่าชี้ไปที่เครื่องสำอางในมือของหญิงสาว

หญิงสาวพยักหน้ารัว ๆ แล้วยื่นเครื่องสำอางให้เธอ พลางพูดว่า “พี่สาว พี่ดูดีมาก ฉันเหมือนเคยเห็นพี่มาก่อนเลย? พี่เป็นดาราหรือเปล่าคะ?”

มู่ซย่าแต่งหน้าพล่งตอบว่า “ขอบคุณ ฉันไม่ใช่ดาราค่ะ”

เธอแต่งหน้าเร็วมากโดยเฉพาะส่วนอายแชโดว์ซึ่งใช้สีม่วงที่เด่นมาก ซึ่งเข้ากับชุดฮิปฮอปสีม่วงของเธอได้เป็นอย่างดี แต่เมื่อมองในกระจกแล้ว เธอดูไม่เหมือนตัวเองเลย

หญิงสาวมองไปยังมู่ซย่าที่แต่งหน้าแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะเตือนเธอด้วยความหวังดีว่า “พี่สาว พี่ไม่แต่งหน้ายังดูดีกว่า การแต่งหน้าแบบนี้ไม่เหมาะกับพี่เลย มันบดบังจุดเด่นอย่างธรรมชาติของพี่”

มู่ซย่ายิ้มเบา ๆ นี่คือสิ่งที่เธอต้องการ

มู่ซย่ามองกระจกและพอใจกับตัวเองหลังแต่งหน้ามาก

เธอยื่นเครื่องสำอางกลับให้หญิงสาว แล้วพูดว่า “ขอบคุณสำหรับเครื่องสำอางของเธอ ฉันมีเกียรติเลี้ยงเธอด้วยชานมสักแก้วได้ไหม?”

ใคร ๆ ต่างก็รักสวยรักงาม หญิงสาวพยักหน้าอย่างดีใจว่า “ตกลง!”

“ถ้าอย่างนั้นเธอไปจ่ายเงินกับฉัน ฉันจะเลี้ยงชานมเธอ”

หญิงสาวทำท่าทาง “โอเค” มู่ซย่าก็จับแขนเธอ แล้วทั้งสองก็เดินเคียงข้างกันไปที่แคชเชียร์

ช่วงเวลาที่พวกเธอเดินผ่านไป มู่ซย่ารู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังจะเต้นตุบ ๆ

แม้ว่าเธอจะเห็นคนเพียงสองคนที่ไล่ตามมา เธออาจจะสามารถจัดการกับพวกเขาได้ แต่เธอไม่รู้ว่ามีใครไล่ตามมาอยู่อีกไหม การไม่ให้ใครเห็นเป็นการดีที่สุด

ในที่สุดมู่ซย่าก็ผ่านชายคนนั้นไป

แต่ก่อนที่เธอจะมีเวลาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เสียงของชายคนนั้นก็ดังขึ้น “เฮ้! พวกเธอสองคน เห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ใส่กระโปรงสีขาววิ่งเข้ามาไหม?”

หลังของมูชาแข็งทื่อ แต่เธอไม่ได้หันไปมอง

หญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เธอหันหน้าไปมองชายคนนั้น แล้วตอบว่า “ขอโทษนะคะ ฉันไม่เห็นค่ะ”

“โอ้ โอเค” ชายคนนั้นไม่ได้เดินเข้ามาและยังคงจ้องมองที่ร้านต่อไปหลังจากตอบกลับ

มู่ชย่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอเร่งฝีเท้าแล้วเดินออกไปจากร้านเสื้อผ้าพร้อมหญิงสาว

หลังจากเดินผ่านสองมุม มู่ซย่าก็ปล่อยมือของหญิงสาวแล้วหยิบเงินหนึ่งร้อยหยวนออกมาจากกระเป๋าของ จากนั้นยื่นให้หญิงสาวและกล่าวขอโทษ “จู่ ๆ ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำ เงินนี้ถือว่าฉันเลี้ยงชานมล่ะกันนะ ฉันจะเลี้ยงเธอครั้งหน้าถ้ามีโอกาส”

เธอพูดพลางเอาเงินใส่มือของหญิงสาว แล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว