ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 552

ตอนแรกพวกก่อกวนกำลังวางแผนที่จะเดินขึ้นไปดูว่าใช่เยี่ยซือเจวี๋ยไหม แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่มู่ซย่าพูด หนึ่งในนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “เยี่ยซือเจวี๋ยที่ไหนกัน? เขาเป็นแค่คนขายอสังหาริมทรัพย์! ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ รีบไปหาโฆษกคนนั้น ใบหน้าของเธอเป็นที่จดจำได้ง่าย”

หลังจากคำพูดเหล่านี้จบลง ฝูงชนก็แยกย้ายกันไปและไม่มีใครสนใจหญิงสาวและชายหนุ่มที่กำลังเถียงกัน

แม้ว่ามู๋ซย่ากำลังเถียงกับเยี่ยซือเจวี๋ย แต่หูของเธอก็ฟังไปรอบ ๆ ตัว

เมื่อรู้สึกว่าชายคนนั้นไม่ได้ตามมา เธอก็ถอนหายใจด้ยความโล่งอก

เมื่อทั้งสองรักษาท่าทางนี้และเดินไปที่ทางออกอื่น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของห้างก็จับคนเฝ้าทางไม่กี่คนออกไป

ทั้งสองเดินออกจากประตูห้างสรรพสินค้าอย่างราบรื่น

แต่บนถนนที่มุ่งสู่ห้างสรรพสินค้ามีฝูงชนที่พันด้วยผ้าขนหนูสีขาวห้อมล้อม

มู่ซย่ากำลังกังวลว่าเธอจะออกจากที่นี่โดยไม่ดึงดูดความสนใจของคนเหล่านั้นอย่างไรดี เธอได้ยินเพียงเสียง “เอี๊ยดอ๊าด” จากรถเบรก มีรถเพื่อการพาณิชย์สีดำคันหนึ่งหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา

กระจกรถเลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าของหลัวอี้

“ขึ้นรถ!” หลัวอี้ตะโกน

มู่ซย่ารู้สึกโล่งใจ เธอปล่อยแขนที่คล้องรอบคอของเยีย่ซือเจวี๋ยแล้วเปิดประตูเข้าไปในรถ

เยีย่ซือเจวี๋ยตามขึ้นมานั่งลงเช่นกัน

“ปรื้น” เสียงคันเร่ง รถแร่นออกไปอย่างรวดเร็วราวกับธนู

ในรถ

หลัวอี้ขับรถพลางเหลือบมองกระจกมองหลังจากหางตา เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ลูกพี่ ถ้าผมไม่ได้ดูกล้องวงจรปิด ผมคงจำไม่ได้ว่าเป็นคุณ การแปลงแมของคุณนี่...เยี่ยมไปเลย!”

“ขอบคุณ” มู่ซย่าถอดหมวกออกโดยไม่แสดงอารมณ์ แล้วพูดว่า “ไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

“ตกลง!” หลัวอี้พยักหน้าโดยไม่สนว่าจะไฟแดงหรือไฟเขียว เขาเหยียบคันเร่งจนสุด รถแล่นไปอย่างราบรื่นตลอดทาง พร้อมกับสีหน้าอันเจ็บปวดของหลัวอี้

ในสองวินาทีสุดท้ายที่แผ่นกั้นปิดสนิท เสียงของหลัวอี้ก็ลอยไปทางด้านหลัง——

“กินอิ่มแล้ว ไม่อยากกินอาหารหมา”

“...” มู่ซย่ารู้สึกไม่เป็นตัวเงอทันทีและไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองเยี่ยซือเจวี๋ย

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้รู้สึกอึดอัด เขาดึงมือตัวเองกลับแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เธอไม่ควรอยู่ที่นี่ แล้วจะทำยังงละถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ?”

“เรื่องของนายไม่ใช่เรื่องเหรอ?” มู่ซย่าขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจและพูดว่า “ฉันไม่ชอบห้ายเป็นแบบนี้ เวลาฉันมีปัญหา นายมักจะเข้ามาช่วยฉันเป็นคนแรกเสมอ นายมีปัญหาแต่กลับไม่บอกฉันสักคำ นายไม่นับฉันเป็นเพื่อนแล้วเหรอ?”

เยี่ยซือเจวี๋ยกลืนน้ำลาย

เขาอยากจะพูดว่า “ฉันไม่นับว่าเธอเป็นเพื่อนจริง ๆ” แต่เมื่อเขาพูดออกไป เขาก็เปลี่ยนเป็น “ฉันแค่ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ”

มู่ชย่าโพล่งออกมา “ฉันก็ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับนายเหมือนกัน!”