ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 590

แต่สิ่งที่มู่ชิงชิงคาดไม่ถึงก็คือ บอดี้การ์ดส่ายหัวและพูดว่า : "ขอโทษครับ หมอมู่ ผมต้องเข้าไปถามความเห็นของคุณเยี่ยก่อนครับ”

มู่ชิงชิงเม้มริมฝีปากล่างของเธอ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจําเธอได้แต่กลับไม่ให้เธอเข้าไป

แต่เธอพูดได้แค่ว่า "โอเค นายไปเถอะ"

ทางด้านเยี่ยซือเจวี๋ยเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว เมื่อบอดี้การ์ดมารายงาน เขาลังเลเล็กน้อย แล้วพูดว่า : "คนที่ไม่เกี่ยวข้องอย่าให้เข้าไปในสถานที่แถลงข่าวจะดีกว่า"

"เดี๋ยวก่อน" หลัวอี้ที่บังเอิญมาถึงก็เปิดปากทันที : "ลูกพี่ไม่อยู่ด้วย มีหมอคนหนึ่งก็ดี เธอถูกซื้อตัวให้มาโรงพยาบาลของเราด้วยเงินจำนวนมาก ทักษะทางการแพทย์ของเธอก็ดีมาก ครอบครัวยังเป็นครอบครัวแพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียง ในกรณีนี้ให้เธอเข้ามาเถอะ"

เยี่ยซือเจวี๋ยจึงพยักหน้า "งั้นให้เธอเข้ามาละกัน"

“ครับ” บอดี้การ์ดโค้งคำนับ แล้วหันกลับออกไปอย่างเร่งรีบ

มู่ชิงชิงมองบอดี้การ์ดที่กำลังวิ่งกลับมา ในใจก็อดเครียดไม่ได้

เยี่ยซือเจวี๋ยจะจำเธอได้ไหมนะ?

จะไม่อนุญาตให้เธอเข้าไปหรือเปล่า?

เห็นแต่บอดี้การ์ดยิ้ม แล้วแสดงท่าทางพร้อมทั้งพูดว่า “หมอมู่ เชิญข้างในเลยครับ ผมจะพาไปพบคุณเยี่ย”

มู่ชิงชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที แต่ไม่รู้ว่าทําไม เธอกลับยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น

ตอนผ่าตัดครั้งแรกในชีวิตของเธอ ยังไม่ได้ตื่นเต้นขนาดนี้เลย

มู่ชิงชิงลูบอกของเธอให้สงบ สูดหายใจลึก ๆ และเดินตามบอดี้การ์ดเข้าไปข้างใน

โรงแรมจิงตูเป็นโรงแรมขนาดใหญ่มาก มู่ชิงชิงเดินตามบอดี้การ์ดไปตามทาง ผ่านหลายจุดก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องรับรอง

"หมอมู่ เชิญเข้ามาเลยครับ คุณเยี่ยอยู่ข้างในแล้ว"

"อืม" มู่ชิงชิงพยักหน้าเล็กน้อยและผลักประตูเข้าไป

พอเธอเข้าไปก็เห็นชายร่างสูงใหญ่กําลังถือเอกสารฉบับหนึ่งและกำลังคุยบางอย่างกับหลัวอี้ที่อยู่ตรงข้ามเขา

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ชายหนุ่มก็หันมามองเธอ

เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของเยี่ยซือเจวี๋ยแล้ว เขาคงจำเธอไม่ได้

ใช่สิ พวกเขาแค่เคยเรียนคลาสสาธารณะด้วยกัน เธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะเข้าไปทักทายด้วยซ้ำ เป็นเรื่องปกติที่เยี่ยซือเจวี๋ยจะจําเธอไม่ได้

แต่ว่า หลังจากนี้ เธอจะต้องทำให้เยี่ยซือเจวี๋ยจำเธอให้ได้!

หลัวอี้คิดว่ามู่ชิงชิงอย่างน้อยก็มาจากโรงพยาบาลของเขา ดังนั้นจึงเปิดปากพูดว่า : "ชิงชิง คนไข้อยู่ในห้องด้านใน เธอเข้าไปดูเถอะ"

มู่ชิงชิงรู้ว่าหลัวอี้กําลังช่วยเธอ เธอฉลาดมาก และไม่ได้พูดอะไรอีก นอกจากตอบรับ แล้วเดินไปที่ห้องด้านใน

จนกระทั่งร่างของมู่ชิงชิงหายไปหลังประตูห้องนั้น หลัวอี้จึงพูดว่า : “อย่าทําหน้านิ่งกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีพรสวรรค์สิ มันทำให้คนอื่นเขาตกใจ"

ที่หลัวอี้พูดมา เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้สนใจ เขาจึงเอ่ยขึ้นว่า "เมื่อกี้นายพูดถึงไหนแล้ว? ต่อเถอะ"

หลัวอี้จึงเริ่มจริงจังขึ้นมา

"แหล่งที่มาของพิษงูนี้มาจากประเทศพม่า......."