ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 61

ไซ่หลินน่าจ้องไปที่มู่ซย่าและพูดอย่างเย็นชา “อย่าเสียเวลาเลย ไปถ่ายกันเถอะ”

สวยแล้วจะมีประโยชน์อะไร ถ้าไม่มีอารมณ์และความรู้สึกเมื่ออยู่ต่อหน้าเลนส์กล้อง นั่นก็เป็นแค่เพียงท่อนไม้ที่สวยงามเท่านั้นแหละ

เธอยังมีโอกาสมากมายที่จะทำให้มู่ซย่าเสียเวลาและเสียเลือด!

สถานที่ถ่ายทำคือปราสาทโบราณทิงจื่อ ซึ่งเป็นปราสาทโบราณที่ต้องเสียค่าทำนุบำรุงราคาหนึ่งหมื่นหยวนต่อนาที และเธอจะให้มู่ซย่าจ่ายไปเงินไปจนกว่าเธอจะอาเจียนเป็นเลือด!

สำหรับหญิงสาวที่มาจากชนบท หนึ่งหมื่นหยวนถือเป็นตัวเลขที่ไม่สามารถเอื้อมถึงได้ใช่ไหม

ในไม่ช้าใบหน้าของไซ่หลินน่าก็ปรากฏรอยยิ้มมีความสุขที่จะได้เห็นผู้อื่นมีความทุกข์ขึ้นมา

ช่างภาพที่กำลังจะมาสื่อสารงาน เมื่อเห็นมู่ซย่าไม่กี่วินาทีเขาก็ตะลึง เขาแนะนำเนื้อหาการถ่ายงานให้กับมู่ซย่าฟัง

“พวกเราถ่ายรูปก่อนแล้วค่อยถ่ายวิดีโอแล้วกันครับ ฉากแรกคือประตูร้านกาแฟ คุณแค่ผลักประตูแล้วหันกลับมายิ้มแสดงอารมณ์ก็ได้ครับ”

“โอเคค่ะ” มู่ซย่ายิ้มบางๆแล้วเดินไปยังฉากที่ทีมช่างภาพบอก

สไตล์การตกแต่งของร้านเซินเยี่ยคอฟฟี่เฮ้าส์เป็นแนวป่าไม้ หน้าประตูทำจากไม้เอล์มเก่าทั้งบาน มีต้นไม้เขียวขจีประดับทั้งสองข้าง และมีเถาวัลย์เขียวชอุ่มที่ประตู ผู้คนที่เห็นจากระยะจะไม่คิดว่าที่นี่เป็นร้านกาแฟ แต่จะคิดว่านี่คือหน้าต้นไม้ในอนิเมะ

“โอเคครับ คุณซานซาน เราจะเริ่มถ่ายแล้วนะครับ คุณผลักประตูไปแล้วมองกลับมาที่ผม และก็ยิ้มนะครับ”

มู่ซย่าพยักหน้าอย่างจริงจัง เธอเอื้อมมือไปผลักประตู…

ไซ่หลินน่าที่อยู่ข้างๆช่างภาพยิ้มเยาะ เพียงแค่รอให้กล้องจับมู่ซย่าไม่ทัน

แต่ทว่า...

มู่ซย่าเอื้อมมือไปเปิดประตูร้านกาแฟด้วยมือข้างเดียว และหลังจากนั้นก็หันไปมองช่างภาพด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้นเองก็มีลมพัดผ่านเข้ามา เส้นผมด้านข้างหน้าผากของเธอปลิดปลิว และเส้นผมนั้นก็ปลิวมันติดที่ปากอย่างมีชีวิตชีวา ทั้งยังปิดตาของมู่ซย่าไปครึ่งหนึ่งด้วย

“คลิก แช๊ะ!” เสียงถ่ายภาพดังขึ้นมาและภาพก็หยุดหยิ่ง

ไซ่หลินน่าไม่ได้ดูการถ่ายภาพของมู่ซย่าเลยจริงๆ แต่หลังจากที่ได้ยินเสียงชัตเตอร์ถูกกด เธอจึงเอนตัวลงมาถามช่างภาพทันทีว่า “เป็นไงบ้าง ไม่ผ่านใช่ไหม”

ทำไม...ทำไมถึงเป็นเช่นนี้

ไซ่หลินน่าไม่อยากยอมรับเลยว่ามู่ซย่ามีเซนส์ในการถ่ายภาพจริงๆ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไร สุดท้ายเพียงแค่ยัดกล้องกลับใส่มือช่างาพอย่างโกรธเคืองแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ก็พอถูๆไถๆแหละ ถ่ายต่อเลย!”

ไซ่หลินน่าใช้หมุนกลับหลังอย่างแรง

เธอไม่เชื่อว่าครั้งนี้มู่ซย่าจะโชคดีอีก หรือเป็นไปได้ไหมว่าเธอจะโชคดีทั้งครั้งที่สองและครั้งที่สาม

เป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งที่ผู้ไม่มีประสบการณ์ในการถ่ายแบบจะผ่านมันไปได้ทุกครั้ง

สุดท้ายเป็นฉากของวิดีโอสั้นๆ ที่ร้านกาแฟในคืนที่ฝนตก มู่ซย่ารับบทเป็นพนักงานเสิร์ฟของเซินเยี่ยคอฟฟี่เฮ้าส์ เห็นลูกค้าที่วิ่งมาท่ามกลางสายฝน เธอจึงหยิบร่มขึ้นมา ช่างภาพอธิบายกับมู่ซย่าว่า “นี่เป็นถ่ายทำระดับการให้บริการของร้านเซินเยี่ยคอฟฟี่เฮ้าส์เป็นหลัก ดังนั้นเมื่อคุณเห็นลูกค้ามาท่ามกลางสายฝน คุณต้องรีบออกไปทันที”

เนื้อเรื่องไม่ได้ซับซ้อนก็จริงๆ แต่ที่ยากคือการแสดงอารมณ์

ทั้งต้องรู้สึกกังวล และไม่โอเวอร์เกินจริง นั่นจึงจำเป็นต้องเข้าใจในระดับหนึ่ง