ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 633

จากนั้นผู้ช่วยของซือถูไห่เดินออกมาจากสำนักงาน

แตกต่างจากท่าทางประจบประแจงก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง ผู้ช่วยยัดถุงกระดาษสีน้ำตาลใส่มือของเธอและเอ่ยอย่างเย่อหยิ่ง “นี่คือสิ่งที่คุณท่านมอบให้คุณ ด้านในมีโฉนดที่ดินและกุญแจ นอกจากนี้ยังมีบัตรธนาคารหนึ่งใบมีเงินอยู่หนึ่งล้าน รหัสคือเลขศูนย์หกตัว”

มู่ซย่าเพิกเฉยต่อท่าทางของอีกฝ่าย พยักหน้าเล็กน้อยและเอ่ย “ลำบากคุณแล้ว”

ผู้ช่วยเห็นว่ามู่ซย่านั้นสามารถรังแกได้โดยง่าย เขาเบ้ปากและเอ่ย “ทำความสะอาดบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้คุณสามารถกลับไปคฤหาสน์และหยิบชุดชั้นในออกมาได้แล้ว แต่ไม่สามารถนำสิ่งของมีค่าออกมาได้ และหลังจากวันนี้ไปคุณไม่สามารถเข้าออกคฤหาสน์ได้ตามใจชอบอีกแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความกับตำรวจว่าคุณเป็นขโมย ได้ยินชัดเจนหรือเปล่า? คุณหนูใหญ่?”

ผู้ช่วยกล่าวเช่นนี้ ฉับพลันเขายกมือขึ้นปิดปากพลางหัวเราะ

“ความจำของฉัน คุณไม่ใช่คุณหนูใหญ่แล้ว สาวน้อย หลังจากที่ออกไปแล้วก็ช่วยสำเหนียกสถานะตัวเองด้วย อย่าไปแสดงตัวว่าเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลซือถูอีก แน่นอน คุณสามารถขายบ้านได้ นำบ้านกลับไปยังบ้านนอกของคุณได้ เงินก้อนนั้นเพียงพอที่จะทำให้คุณใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านนอกได้อย่างสุขสบายไปตลอดทั้งชีวิต”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ท้ายที่สุดมู่ซย่าพลันขมวดคิ้วแน่น

เดิมทีเธอไม่อยากถือสาเอาความกับนิสัยชอบซ้ำเติมของคนต่ำทรามเช่นนี้ แต่ทำอย่างไรได้คำพูดของอีกฝ่ายนั้นน่ารังเกียจเกินไป

“คุณ....”

อย่างไรก็ตามมู่ซย่าเพิ่งจะเอ่ยปาก ฉับพลันกำปั้นหนึ่งก็ปะทะเข้ากับใบหน้าของผู้ช่วย

“อ๊ะ!!” ผู้ช่วยกรีดร้องเสียงหลง

แต่หลังจากนั้น คนผู้นั้นก็ยกขาขึ้นและกระโดดเตะ ผู้ช่วยถูกเตะจนกระเด็นออกไปไกลหลายเมตร

ครั้งนี้ผู้ช่วยไม่สามารถส่งเสียงร้องออกมาได้ ใช้มือปิดตรงบริเวณที่ถูกเตะและสูดลมหายใจเข้า

มู่ซย่าจ้องมองผู้มาเยือนด้วยความประหลาดใจ เห็นเพียงเด็กชายมองดูผู้ช่วยด้วยความโกรธพร้อมกับเอ่ย “กล้าดียังไงถึงได้ใช้ท่าทางแบบนี้พูดคุยกับคุณมู่? ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วงั้นเหรอ?”

แม้ว่าเด็กชายคนนี้จะดูอ่อนเยาว์เล็กน้อย เมื่อมองดูแล้วอายุน่าจะประมาณสิบห้าถึงสิบหกปี แต่ทว่าทั่วร่างกายของเขานั้นเปี่ยมล้นด้วยออร่าของคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ขมวดคิ้วแน่นราวกับยมราชตัวน้อย ผู้ช่วยตื่นตระหนกจนร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว

“ฮ่าๆๆๆ! ไอ้สิ่งของไร้ประโยชน์” เสี่ยวเป่ยหัวเราะจนท้องแข็ง

ด้วยรอยยิ้มสดใสของเขา มู่ซย่าเองก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยเช่นกัน

“ใช่แล้ว” เสี่ยวเป่ยเอ่ยถามด้วยความสงสัย “คุณมู่ คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ? เมื่อกี้ผมได้ยินเขาพูดว่าคุณอย่าได้ไปแสดงตัวว่าเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลซือถูอีก เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ? คนในตระกูลของคุณขับไล่คุณออกมางั้นเหรอ?”

เสี่ยวเป่ยนั้นคิดอย่างตรงไปตรงมา ไม่ได้อ้อมค้อมอะไรมากมาย คิดอะไรก็ถามออกมาโดยตริง

มู่ซย่าชอบลักษณะนิสัยแบบนี้ เธอตอบรับ‘อือ’และกล่าว “แต่นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีแฝงไว้อยู่เสมอ นี่นับว่าเป็นเรื่องที่ดี เดิมทีฉันเองก็ต้องการจากไปอยู่แล้ว”

เสี่ยวเป่ยรีบกล่าว “งั้นผมจะบอกพี่ใหญ่เดี๋ยวนี้เลยครับ!”

เขาบังเอิญรู้เรื่องข่าวลือเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างลูกพี่และคุณมู่จากซีซี เมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่แน่ว่าคุณมู่และพี่ใหญ่อาจจะได้เริ่มใช้ชีวิตร่วมกันอย่างหอมหวาน?