ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 64

เมื่อไซ่หลินน่าอยู่ห่างจากเยี่ยซือเจวี๋ยเพียงห้าเมตร บอดี้การ์ดหลายคนก็มาหยุดเธออย่างไร้ความปรานีราวกับกำแพงเหล็ก

“ปล่อยฉัน! ฉันต้องการคุยกับคุณชายเยี่ย!”

เหล่าบอดี้การ์ดมองเธอด้วยสายตาที่เฉยเมยราวกับหุ่นยนต์

ไซ่หลินน่ายืนขึ้นอย่างจนปัญญา เธอหันหน้ามองย้อนกลับไป โดยหวังว่าจะมีใครมาช่วยพูดอะไรบางอย่างให้กับเธอ

แต่ทว่า เมื่อไซ่หลินน่าหันหลังกลับไป เธอก็พบว่าทุกคนต่างมองเธอด้วยสายตาที่ดูหมิ่น เหยียดหยามและไม่แยแส

“ปัง!...” เสียงประตูรถปิดลง

ไซ่หลินน่ามองดูเยี่ยซือเจวี๋ยที่กอดมู่ซย่าเข้าไปในรถโดยที่ไม่หันหน้ามาเลยแม้แต่น้อย

ประตูถูกปิดลง ความหวังทั้งของเธอถูกปิดลง

และชีวิตของเธอก็พังทลายลงอย่างสมบูรณ์เช่นกัน...

น้ำตาของไซ่หลินน่าไหลออกมาจากความเจ็บปวดทั้งสองข้าง แต่ไม่มีใครสงสารเธอเลย

ในที่สุดเวลานี้ ไซ่หลินน่าก็รู้สึกได้ถึงความสำนึกผิดอย่างแท้จริง

เธอไม่ควรห้ามผู้บริหารระดับสูงของร้านเซินเยี่ยคอฟฟี่เฮ้าส์ไม่ให้เข้าไปในห้องทำงานของท่านประธานตั้งแต่แรก เธอจะได้ไม่ถูกลดตำแหน่งจากสำนักงานของท่านประธานมาอยู่ที่นี่

ถ้าเธอไม่โดนลดตำแหน่งมาทำงานที่นี่ เธอก็จะไม่โดนแบนทั้งวงการแบบนี้...

อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปที่จะเสียใจในตอนนี้ และแน่นอนว่ามันไม่มียาใดๆในโลกนี้ที่จะรักษาความเสียใจและสำนึกผิดในภายหลังได้

ภายในรถเชิงธุรกิจสีดำ

เยี่ยซือเจวี๋ยกล่าวว่า “ไปโรงแรมใกล้ๆแถวนี้”

“ครับ” ผู้ช่วยกล่าวตอบรับ หลังจากนั้นก็ยกแผงกั้นในรถขึ้นมาทันทีที่เห็นสีหน้านั่น เพื่อแยกส่วนด้านหน้าและด้านหลังรถออกจากกัน

มู่ซย่าที่ถูกเยี่ยซือเจวี๋ยพามาที่รถ เธอมองไม่เห็นอะไรเลยตลอดทาง

และขณะนี้มือของเยี่ยซื่อเจวี๋ยก็ยังคงโอบรอบเอวของเธออยู่

ในที่สุดเธอก็นึกขึ้นได้ว่าควรต้องถอนตัวออกจากมือของเยี่ยซือเจวี๋ยได้แล้ว

เธอจึงขยับไปด้านข้างเล็กน้อย หลังจากที่หลุดออกจากอ้อมแขนของเยี่ยซือเจวี๋ย เธอก็ยกมือขึ้นมาดึงเสื้อสูทที่คลุมหน้าของเธอออก

โลกกลับมาสดใสอีกครั้ง มู่ซย่าที่สายตายังไม่คุ้นเคยกับแสงครู่หนึ่ง ทำให้เธอหรี่ตาลงโดยไม่รู้ตัว

เยี่ยซือเจวี๋ยเหลือบมองมือเปล่าของเขา ที่ยังคงหลงเหลือความอบอุ่นจากเอวของมู่ซย่าที่เขาเพิ่งโอบไว้ก่อนหน้านั้น

เอวของมู่ซย่านั้นบางมาก แค่ได้โอบก็รู้สึกว่าไม่พอ...มันบางเกินไปหน่อย

ไม่มีผู้ชายคนไหนไม่ชอบเอวบางๆหรอก

เมื่อเยี่ยซือเจวี๋ยได้ยินประโยคนี้เขาก็หันกลับไป

เขาเหลือบมองเธอขึ้นลง แต่เมื่อดวงตาเขาเห็นริมฝีปากซีดของมู่ซย่า คิ้วของเขาก็ขมวดย่นทันที

“เธอเป็นแบบนี้จะไปถ่ายได้ยังไง”

มู่ซย่ามองดูตัวเองอย่างไม่เข้าใจจึงถามว่า“ฉันเป็นแบบนี้...คุณหมายความว่ายังไง”

“ไปอาบน้ำร้อนก่อนแล้วค่อยไปถ่ายโฆษณากันต่อ บริษัทของเราไม่ได้เข้มงวดถึงขนาดที่จะปล่อยให้พรีเซนเตอร์เป็นหวัด เป็นไข้หรอกนะ”

“ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ” มู่ซย่าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

เธอรู้สึกหนาวเล็กน้อย ความหนาวเย็นนี้มาจากในกระดูกของเธอ

แต่เธอกลับรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น เธอสามารถไปถ่ายทำต่อได้หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าและดื่มน้ำร้อนแล้วก็เท่านั้น

แต่ทว่า ทันทีที่เสียงของมู่ซย่าลดลง เธอก็รู้สึกคัดจมูกเล็กน้อย

“ฮัดเช้ย!”

มู่ซย่าจามอย่างดัง

เธอรีบปิดปากทันที เมื่อเธอเห็นว่าเยี่ยซือเจวี๋ยมองเธอด้วยสายตาประมาณว่า ‘เธอทำเป็นว่าตัวเองแข็งแรงต่อไปเถอะ’