ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 647

พ่อแม่ของโอวหยางโม่ไม่เคยรู้เลยว่าโอวหยางโม่นั้นได้ใบรับรองการเป็นครูจากมหาวิทยาลัยอังกฤษ

คิดแค่ว่าลูกชายขอตัวเองประสบความสำเร็จทางอาชีพและควรจะมีครอบครัวได้แล้ว

คนแก่ทั้งสองคนหลังเกษียณก็ไม่ได้ทำอะไร คิดแต่อยากจะอุ้มหลายชายเท่านั้น

ถ้าตามปกติแล้วโอวหยางโม่จะต้องปฏิเสธแน่ ๆ แต่ครั้งนี้เมื่อเขาคิดถึงความผิดปกติของเขาที่มีต่อมู่ซย่า ก็รู้สึกหนักใจ เขาจึงพูดว่า “ครับ หลังจบชั้นเรียนคาบสุดท้ายในบ่ายวันนี้ผมจะกลับไปครับ”

แม่ของโอวหยางโม่พูดออกมาอย่างมีความสุขในทันที “ดี ดี ดี แม่จะออกไปซื้อของเดี๋ยวนี้ ตอนเย็นแม่จะทำอาหารที่ลูกชอบไว้นะ”

“ครับ” โอวหยางโม่ตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ จากนั้นจึงวางสายไป

เขาหันกลับไปมองประตูห้องเรียนที่ถูกปิดสนิท ในหัวสมองของเขาก็พลันปรากฏคออันเรียวสวยของมู่ซย่าออกมา

เขาส่ายหัวอย่างแรงในทันที และสบถออกมาด้วยเสียงเบา

คงเป็นเพราะเขาไม่มีแฟนมานานมากแล้วแน่ ๆ ถึงได้เกิดความรู้สึกที่ผิดแปลกให้กับมู่ซย่า

และเขายังทำตามคำแนะนำของแม่ และไปที่นัดบอดเพื่อไปหาแฟนสาว จะได้ไม่มัวแต่คิดถึงอย่างหน้ามืดตามัวกับนักศึกษาที่ไม่มีความสามารถอะไรเลย

แต่ตัวโอวหยางก็ไม่คิดเลยว่าทำไมหลังจากที่เห็นข่าวว่ามู่ซย่าถูกไล่ออกจากบ้าน เขาก็รีบขอโควตากู้ยืมเพื่อการศึกษากับผู้อำนวยการเพื่อให้กับมู่ซย่า

……

ในอีกทางด้านหนึ่ง

ที่โรงพยาบาลอันดับหนึ่งหลัวซื่อ

มู่ชิงชิงได้รับสายโทรศัพท์ของแม่ และปฏิเสธด้วยความโกรธ “หนูไม่ไปนัดบอด ที่โรงพยาบาลยุ่งขนาดนี้ หนูจะเอาเวลาว่างมาจากที่ไหนล่ะคะ ?”

“งั้นก็ไปหาทนายซะสิ” หยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนลงไปบนโต๊ะ ก่อนจะพูดว่า “ฉันจะจ่ายค่าทนายให้ ส่วนเรื่องอื่น ๆ คุณก็ต้องรับผิดชอบ สรุปคือฉันไม่อยากจะเจอกันคนที่ไม่รับผิดชอบคนไข้”

จางเฉิงเทียนพยักหน้ารัว ๆ แต่ก็ไม่ได้หยิบบัตรของชิงชิงขึ้นมา

“จะให้คุณออกเงินได้ยังไงกัน ? ปล่อยเรื่องนี้ให้ผมจัดการได้เลยครับ ! เดี๋ยวผมจะไปหาทนายให้ทันที”

ในขณะที่จางเฉิงเทียน เขาก็พลางตบอกของตัวเองอย่างแรง เพื่อแสดงความมั่นใจเต็มเปี่ยม

มู่ชิงชิงรู้สึกลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นหรอก เวลาที่ตกลงกันก็อยู่ที่ก่อนเที่ยงคืน ถ้ามาถึงก่อนเวลาที่คุยกันไว้ พวกเราอาจจะดูไม่ดีก็ได้ และเราก็อาจจะถูกฟ้องกลับอีก”

“ไม่มีทางหรอกครับ !” จางเฉิงเทียนพูดออกมาอย่างมั่นใจ “ถ้ามีความสามารถแบบนั้นจริง สิ่งของเล็กน้อยพวกนี้ถูกส่งมาแล้วแต่กลับยังมาไม่ถึง ก็เห็นได้ชัดแล้วว่าตัวเธอนั้นไม่มีความสามารถแบบนั้นเลย”

มู่ชิงชิงเงียบไปไม่นาน สุดท้ายก็ส่งเสียง “อืม” ออกมา ก่อนที่จะหยิบเวชระเบียนปึกหนึ่งออกมา “เดี๋ยวฉันจะไปออกตรวจ เรื่องนี้คงต้องให้คุณจัดการแล้วค่ะ”