ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 676

ศาสตราจารย์ฮาเลินเป็นคนตรงไปตรงมา ในฐานะศาสตราจารย์ชั้นนำ เขาได้พบกับผู้คนมากมาย และสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือคนประจบสอพลอ

ใบหน้าของกู้หว่านหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงจนถึงเส้นเลือดที่คอ และเธอกัดริมฝีปากล่างอย่างแรงด้วยฟันขาวของเธอ

เธอไม่คาดคิดว่าคำพูดของศาสตราจารย์ฮาเลินจะไม่ไว้หน้าใครขนาดนี้ และความรู้สึกอัปยศอดสูก็ห่อหุ้มร่างกายของเธอไว้ แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้และทำได้เพียงอดทนไว้

อาจารย์ซ่งชำเลืองมองกู้หวานหว่านด้วยความไม่พอใจ จากนั้นจึงแก้ไขสถานการณ์ทันที "ศาสตราจารย์ฮาเลินคะ เด็กน้อยไม่รู้ความ ทำให้คุณอารมณ์เสีย พวกเราไปที่พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยก่อนดีกว่าค่ะ จากนั้นแล้วฉันจะพาคุณชมรอบๆมหาวิทยาลัย"

ศาสตราจารย์ฮาเลินพยักหน้าและเดินตามอาจารย์ซ่งเข้าไปข้างใน

หมาวิทยาลัยจิงตูในฐานะมหาวิทยาลัยชั้นนำของจีน มีสภาพแวดล้อมที่สวยงามจนได้รับการจัดอันดับให้เป็นจุดชมวิวระดับ 5A ศาสตราจารย์ฮาเลินลืมความไม่พอใจไปอย่างรวดเร็วและเริ่มชื่นชมมหาวิทยาลัยจิงตู

เพียงแค่กู้หว่านหว่านถูกอาจารย์คนอื่นบีบไปทางด้านหลัง ไม่ต้องพูดถึงการแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ แม้แต่คำพูดก็ไม่ได้สอดแทรกออกมาจากปาก

เวลาผ่านไปครึ่งวัน ในที่สุดก็เดินชมมหาวิทยาลัยเสร็จ

เดิมทีกู้หว่านหว่านต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อทำความรู้จักกับอาจารย์ของมหาวิทยาลัยอังกฤษเพื่อปูทางให้เธอเข้ามหาวิทยาลัยอังกฤษ แต่เพราะคำชมของเธอ ทุกอย่างจึงกลายเป็นเรื่องยาก

กู้หว่านหว่านรู้สึกสำนึกผิดและหดหู่ใจ ความสุขเดิมของเธอหายไป และอารมณ์ของเธอก็มืดมนอย่างมาก

ในที่สุดหลังจากเยี่ยมชมโรงเรียนเสร็จ ศาสตราจารย์ฮาเลินเสนอให้ทำธุรกิจก่อน

อาจารย์ซ่งพยักหน้า ในที่สุดก็พูดถึงกู้หว่านหว่านและพูดว่า "อาจารย์ของเราหลายคนมีสอนตอนบ่าย งั้นให้กู้หว่านหว่านไปกับคุณเพื่อแปลแผนการสอนละกันค่ะ"

ศาสตราจารย์ฮาเลินไม่ถือโทษโกรธเคืองใดๆ เขาพูด "อื้ม" และยิ้ม "ไปทำงานของคุณเถอะ เดิมทีแล้วทำให้คุณเสียเวลาฉันก็รู้สึกเกรงใจมากๆ รีบไปทำงานเถอะ นักศึกษากู้ใช่ไหม? พาฉันไปเจอศาสตรจารย์คณิตศาสตร์ระดับสูงของพวกเธอเถอะ”

กู้หว่านหว่านรู้สึกดีใจมากและรู้สึกว่าโอกาสมาถึงแล้ว

เธอรีบพยักหน้า และนำศาสตราจารย์ฮาเลินไปที่อาคารของศาสตรจารย์

อาจารย์คณิตศาสตร์ระดับสูงหลายคนที่ไม่มีสอนรออยู่ที่ห้องประชุมของอาคารอาจารย์ แต่พวกเขาต้องผ่านสนามฝึกก่อนที่จะไปที่นั่น

กู้หว่านหว่านกลัวว่าเธอจะพูดมากเกินไปและทำผิดพลาด ดังนั้นเธอจึงหยุดพูดและนำทางไปอย่างเงียบๆ

“ศาสตราจารย์ฮาเลินคะ!”

กู้หว่านหว่านก้าวไปข้างหน้าเพื่อปิดกั้นสายตาของศาสตราจารย์ฮาเลิน

“คุณกำลังทำอะไรอยู่? เราต้องไปแล้วนะคะ” กู้หว่านหว่านโค้งมุมปากของเธอ พยายามทำให้ตัวเองเป็นที่ชื่นชอบมากที่สุด

"เดี๋ยวก่อน ฉันเหมือนเจอคนรู้จัก" ศาสตราจารย์ฮาเลินหันหน้าหนีกู้หว่านหว่านที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา และมองไปทางด้านนั้น

เขาเห็นกลุ่มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เล่นหยอกล้อกันอยู่ในสนามฝึก แต่ไม่มีใครที่เขากำลังมองหา

“คนรู้จัก?” กู้หว่านหว่านถามอีกครั้ง “ศาสตราจารย์ฮาเลิน คุณไม่ได้มาที่มหาวิทยาลัยจิงตูของเราเป็นครั้งแรกหรือคะ? มีคนรู้จักได้ยังไง? คุณดูผิดหรือเปล่าคะ?”

"ไม่ผิดสิ..." ศาสตราจารย์ฮาเลินขยี้ตา "เห็นได้ชัดว่าฉันเห็นเธอ..."

“คุณต้องดูผิดแน่ๆค่ะ วันนี้อาจารย์โอวหยางไม่อยู่ ที่นี่ไม่น่าจะมีคนที่คุณรู้จักค่ะ”