ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 711

โอวหยางโม่รู้สึกว่าผู้อำนวยการพานกำลังทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่

เขาเป็นอาจารย์คนหนึ่งที่อายุเหมาะสมต่อการแต่งงาน มีเรื่องอื้อฉาวเล็กน้อยจะเป็นอะไรไป?

ถูกถ่ายภาพแบบนั้น เขาตกอยู่ในสถานะเหยื่อ ทำไมเขาถึงถูกพักการสอน?

อย่างไรก็ตามนี่คือการเผชิญโชคร้ายซ้ำซ้อน โอวหยางโม่ก้าวเท้าออกจากห้องทำงาน จากนั้นเขารับสายโทรศัพท์จากอาจารย์ที่ปรึกษาแห่งมหาวิทยาลัยอังกฤษ

“อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

อาจารย์ที่ปรึกษากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก “โอวหยางโม่ เรื่องอื้อฉาวของคุณแพร่สะพัดมาถึงที่นี่ คุณยังต้องการหนังสือรับรองคุณวุฒิอยู่อีกหรือเปล่า?”

โอวหยางโม่เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจและเอ่ยอย่างโกรธเคือง “อาจารย์ คุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? ใครเป็นคนนำเรื่องนี้ไปบอกคุณ?”

เยี่ยซือเจวี๋ยงั้นเหรอ?

หรือมู่ซย่า?

ไม่ มู่ซย่าเป็นเพียงนักเรียนคนหนึ่ง หล่อนไม่สามารถกระจายข่าวไปยังมหาวิทยาลัยแห่งอังกฤษได้หรอก จะต้องเป็นเยี่ยซือเจวี๋ยอย่างแน่นอน!

แย่งชิงคนของเขาไปนั้นยังไม่เท่าไร แต่ยังต้องการทำลายภาพลักษณ์ของเขาอีกด้วย

อาจารย์ที่ปรึกษากล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบคม “เรื่องอื้อฉาวที่ตนเองสร้างขึ้นยังกลัวว่าคนอื่นจะปล่อยข่าวอีกงั้นเหรอ? สิ่งที่สถาบันการศึกษาของพวกเราให้ความสำคัญที่สุดคือความประพฤติ การกระทำของคุณละเมิดกฎของโรงเรียนแล้ว ตอนนี้ไม่ต้องเอ่ยถึงหนังสือรับรองคุณวุฒิเลย ถ้าหากคุณยังไม่รีบแก้ไขปัญหาโดยเร็ว ทางโรงเรียนจะยึดหนังสือรับรองคุณวุฒิของคุณคืน!”

โอวหยางโม่ตื่นตระหนกและรีบเอ่ยถาม “อาจารย์ ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

“คุณคิดว่ายังไงล่ะ? ถ้าหากเป็นโรงเรียนอื่นก็คงไม่เป็นอะไร จุดประสงค์แรกของคณะครุศาสตร์คือเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับนักเรียน คุณดูเรื่องที่คุณได้ทำไว้สิ แถมยังถูกถ่ายรูปและโพสต์ลงบนโลกอินเทอร์เน็ต ตอนนี้อินเทอร์เน็ตนอกประเทศก็เต็มไปด้วยรูปภาพของคุณ! คุณรีบจัดการปัญหานี้โดยเร็ว ไม่อย่างนั้น...ฉันเองก็ไม่สามารถปกป้องคุณได้อีกแล้ว”

โอวหยางโม่กัดริมฝีปากแน่น ท้ายที่สุดเขาก็ตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องราวนี้

“คุณกำลังฟังอยู่หรือเปล่า?” อาจารย์ที่ปรึกษาเอ่ยเร่งเร้า

“แม่ครับ ช่วยผมติดต่อมู่ชิงชิงหน่อย”

ปลายสายถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกและเอ่ย “ในที่สุดแกก็รับสายโทรศัพท์แล้ว พอดีเลย ชิงชิงอยู่ข้างกายฉัน พวกแกพูดคุยกันเถอะ”

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที มู่ชิงชิงเดินออกไปด้านนอกบ้านและกล่าว “ฉันรู้ว่าคุณจะประนีประนอม จะแต่งงานเมื่อไร?”

“วันนี้”

มู่ชิงชิงชะงักงัน หัวเราะด้วยเสียงแผ่วเบาและเอ่ย “ดูเหมือนว่าทางมหาวิทยาลัยจิงตูนั้นจะกดดันคุณเป็นอย่างมาก”

เธอไม่รู้ว่าโอวหยางโม่นั้นยังไม่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยอังกฤษ คิดว่ามหาวิทยาลัยจิงตูนั้นกดดันเขา

โอวหยางโม่ไม่กล่าวอธิบาย เขาเอ่ย “อย่าเสียเวลา ทางด้านผมร้อนใจมาก พวกเราไปเจอกันที่สำนักงานเขตเลย หลังจากผ่านพ้นกระแสความวุ่นวาย พวกเราค่อยหย่ากัน คุณติดหนี้ผม”

น้ำเสียงของมู่ชิงชิงเยือกเย็นขึ้นทันใด “นี่ไม่นับว่าฉันติดหนี้คุณ ตอนแรกคุณตกลงยินดีทำด้วยตัวคุณเอง โอวหยางโม่ ฟังฉันให้ดี ตระกูลของพวกเราให้ความสำคัญกับชื่อเสียงมาก เมื่อแต่งงานกันแล้ว ฉันไม่สามารถหย่าร้างกับคุณได้ ไม่อย่างนั้นพวกเราก็จะไม่แต่งงานกัน”