ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 111

มิสเตอร์ลูอิส…ไม่ ไม่ ไม่ครับ…บราเทอร์ลูอิส…” ไวแอตต์ไม่อยากที่จะยอมรับ “คุณลืมสิ่งที่คุณบอกฉันเมื่อบ่ายวันนี้แล้วเหรอ? คุณบอกว่าผมสามารถอยู่ใต้การปกครองของคุณ คุณพูดเอง”

ลูอิสสั่นสะท้านด้วยความกลัว เขารีบโบ้ยว่า “ใต้การปกครองของฉัน ไอ้สารเลว! จัดการเขาซะ! ถ้าคืนนี้มันไม่นอนสลบลงไปกับพื้นพวกแกทุกคนจะถูกไล่ออก!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่างก็งุนงง พล็อตซับซ้อนเกินไปพวกเขาไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น!

ลูอิสไม่พอใจ เขามองไปที่อีวอนน์ด้วยความเคารพ เมื่อเขาเห็นดวงตาของเธอเขาก็สั่นสะท้าน กัดฟันแน่นและพูดว่า “นายตาบอดหรือไง? นายไม่รู้หรือว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร? เธอเป็นหัวหน้าของฉันและนายจะให้ฉันไปยุ่งกับเธอ!”

"อะไรนะ?!"

ไทยมุงตกตะลึง

แม้แต่ไวแอตต์ก็เผลอตัวร้องเสียงหลง เขามองไปที่อีวอนน์ด้วยความตกใจพร้อมกับอ้าปากค้าง

คนอย่างลูอิสเป็นอันธพาลในชุมชน ผู้หญิงคนนี้ยังเป็นคนเหนือกว่าเขาแล้วเธอจะเลวขนาดไหนกัน!

ร่างกายของไวแอตต์สั่นสะท้าน เขาถึงวาระแล้วก็คราวนี้จริงๆ

เซซิเลียก็งงเหมือนกัน เธอไม่คาดคิดว่าฮาร์วีย์จะเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงมีระดับเลี้ยงดูขนาดนี้ ไม่สำคัญว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่แมนดี้คอยเลี้ยงดูหรือเปล่า แต่ยังไงเขาก็ยังคงเป็นที่สนใจของผู้หญิงแบบนี้ เธอบอกได้แค่ว่าไอ้สารเลวคนนี้เป็นราชาแห่งเหล่าผู้ชายที่มีผู้หญิงคอยเลี้ยงดู ช่างน่ากลัวจริง ๆ ! นิยามของคนประเภทนี้คืออะไร? มันเป็นแบบนี้จริง ๆ !

“อืม…มิสซาเวียร์ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดมาตลอด...” ตอนนี้ลูอิสไม่สนใจไวแอตต์อีกต่อไป เขาคุกเข่าลงต่อหน้าอีวอนน์เสียงดังต่อหน้าไทยมุงที่จ้องมองด้วยความตกใจ

“ไอ้สารเลวคนนี้แหละที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ มิสซาเวียร์คุณรู้ดีว่าปกติผมเคารพคุณมากแค่ไหน วันนี้ผมคงตาบอดไป ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมขอร้อง ... ” ลูอิสก้มหัวลงเธอซ้ำไปซ้ำมาในขณะที่เขาพูดและตอนนี้เองเลือดก็เปื้อนลงบนพื้น

“นายมาตรงนี้เดี๋ยวนี้ ทำไมยังยืนอยู่ตรงนั้น?!” เมื่อลูอิสโค้งคำนับไปสักระยะก็นึกขึ้นได้และตะโกนเรียกไวแอตต์ทันที

ไวแอตต์ตัวสั่นขณะคลานเข่าเข้าไปหาเขา ตอนนี้เขาไม่กล้าปฏิเสธใด ๆ

แม้แต่ลูอิสก็กลัวผู้หญิงคนนี้มากดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะจินตนาการไปถึงเบื้องหลังของผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะรู็สึกเกลียด เขาทำได้เพียงก้มหน้าลง อย่างไรก็ตามความเกลียดชังในใจของเขาที่มีต่อฮาร์วีย์ยอร์กนั้นยังคงท่วมท้น

“ฮาร์…ฮาร์วีย์ ผมผิดไแแล้ว…” ไวแอตต์กัดฟันแน่น ตอนนี้เสียงของเขานุ่มนวลมากและไม่สามารถได้ยินชัดเจนหากไม่ตั้งใจฟัง

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขารู้จักฮาร์วีย์เขาก็รู้ว่าฮาร์วีย์เป็นแค่ลูกเขยที่ไปอาศัยบ้านเขาอยู่และเป็นคนไร้ประโยชน์ ฮาร์วีย์เป็นคนที่เขาชิงชังมากที่สุด อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งเขาจะต้องขอโทษคนชั่วร้ายและต้องเชื่อฟังเขามากขนาดนี้

ฮาร์วีย์ไม่แสดงท่าทีใด ๆ และพูดเบา ๆ ว่า “นายน้อยจอห์นสัน คุณต้องการให้ผมคุกเข่าลงให้คุณไม่ใช่หรือ? คุณอยากทำให้ฉันพิการไม่ใช่หรือไง?”

“บ้าที่สุด …” ลูอิสพึมพำเบา ๆ ด้วยหน้าตาบูดบึ้ง เขากล้าที่จะให้เขาคุกเข่าลง ไวแอตต์คนนี้เลือกที่จะตายเอง แต่เขาก็ยังอยากจะลากลูอิสไปกับเขา

“มันเป็นความผิดของผมเอง มันเป็นความผิดของผมจริง ๆ !” ไวแอตต์กัดฟันแน่นจนแทบจะกัดริมฝีปาก อย่างไรก็ตามเมื่อมองไปที่ใบหน้าของลูอิส หากเขาไม่สามารถทำให้ลูกเขยคนนี้พึงพอใจได้ลูอิสอาจฆ่าเขา

เนื่องจากตอนนี้เขาคุกเข่าแล้วเขาจึงแบกความอัปยศอดสูทั้งหมดและพูดว่า “ผมผิดไปแล้ว ผมรู้แล้วจริง ๆ ว่าผมเป็นคนผิด คุณก็รู้ว่าผมเป็นเพื่อนกับแมนดี้สมัยเรียนมหาวิทยาลัยดังนั้นปล่อยผมไปเถอะ”

“คุณบอกว่าใครเป็นเพื่อนมหาวิทยาลัยของคุณ?” ฮาร์วีย์กดทิ่มหูของเขาและมองลงไปที่ไวแอตต์ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า