ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 167

“พอเถอะค่ะคุณแม่! เราต้องขอบคุณฮาร์วีย์เนื่องจากเขาเป็นคนที่แนะนำหนูรู้จักกับมิสซาเวียร์ ซึ่งช่วยให้หนูได้รับเงินลงทุนนั้นมา” แมนดี้วิงวอน

“จริงเหรอ?” ลิเลียนอุทานด้วยความประหลาดใจ เธอกังวลเกี่ยวกับการลงทุนมาโดยตลอด นั่นจึงทำให้เธอเลิกบ่นถึงฮาร์วีย์เนื่องจากเขาได้ช่วยเหลือพวกเขา

“ค่ะคุณแม่ ไปพักผ่อนกันก่อนดีไหม? เราจะคุยเรื่องอื่น ๆ หลังจากที่หนูจัดการทุกอย่างกับยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์เรียบร้อยแล้ว” แมนดี้พูดอย่างสบาย ๆ

“เอาล่ะ เราจะจัดการเรื่องสำคัญก่อน” ลิเลียนเห็นด้วย

“พื้นไม่ได้ถูมาหลายวันแล้ว ไปจัดการซะ! ช่วงนี้นายออกไปข้างนอกบ่อยมาก นายไม่เห็นว่าที่นี่เป็นบ้านของนายแล้วหรือไง” ลิเลียนหัวเราะเยาะและจ้องไปที่ฮาร์วีย์

“ครับ เข้าใจแล้ว” ฮาร์วีย์ตอบรับ เขาชินกับท่าทีของลิเลียนเสียแล้ว เขาทำงานบ้านมาตลอดสามปีที่ผ่านมาดังนั้นมันจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเขา

แมนดี้จ้องไปที่ฮาร์วีย์อย่างครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็ไปอาบน้ำ

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์มือถือของฮาร์วีย์ก็ดังขึ้น มันคือสายจากแมนดี้

“ฮาร์วีย์ คุณยังถูพื้นอยู่หรือเปล่า? คุณเหนื่อยไหม? ถ้าคุณเหนื่อยคุณสามารถ... คุณสามารถมาที่ห้องของฉันได้ตลอดเวลา…” แมนดี้พูดตะกุกตะกัก

“ที่รัก ผมไม่เหนื่อยหรอก” ฮาร์วีย์ขัดขึ้นก่อนจะเข้าใจว่าแมนดี้ต้องการสื่ออะไร

ฮาร์วีย์นึกเสียใจทันทีกับสิ่งที่เขาพูดเพราะเขาอาจจะเสียโอกาสที่จะได้นอนกับแมนดี้เป็นครั้งแรก

เขาไม่รู้เลยว่าแมนดี้จะยื่นข้อเสนอแบบนี้อีกเมื่อไหร่

“แมนดี้ ถ้าผมบอกว่าเหนื่อย ผมขอพักหน่อยได้ไหม?” ฮาร์วีย์ถามอย่างเขินอาย

“ไปให้พ้นเลยนะ!” แมนดี้ดุอย่างเย็นชาก่อนจะกระแทกประตู

ปัง!

“ใช่ แมนดี้เราไม่สามารถให้ความช่วยเหลือได้เช่นกัน!”

“เธอควรทำด้วยตัวเองแมนดี้!”

ทุกคนสลัดความรับผิดชอบออกไปเนื่องจากไม่มีใครสามารถรับผิดชอบได้หากตระกูลล้มละลาย

“แมนดี้ ฉันเห็นว่าเธอมีแหวนขนาดยักษ์อยู่ที่นิ้วมือ ฉันได้ยินมาว่าสามีของเธอโชคดีและได้ภาพวาดที่มีชื่อเสียงมาในราคาเพียงสิบห้าดอลลาร์ ในความคิดของฉันพวกเธอควรจะมอบภาพวาดให้ตระกูลยอร์กและไม่ควรนำไปแลกเป็นแหวนเพชรนั่น” ควินน์หัวเราะเยาะอย่างอิจฉา เธอไม่คิดว่าแมนดี้จะคู่ควรกับแหวนราคาแพงขนาดนี้

“โอ้ ใช่แล้ว! ทำไมคุณไม่ให้แหวนกับมิสซาเวียร์ล่ะ? มันอาจทำให้เราได้สัญญา!”

“ใช่ แมนดี้! อย่าขี้เหนียวกับเรื่องแบบนี้ ครอบครัวต้องมาก่อนจำได้ไหม?”

“ใช่! คุณควรให้ความสำคัญกับปัญหาของเราก่อน!”