ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 347

ทุกคนมองไปโดยไม่รู้ตัว หลุยส์เป็นคนพูด

ในตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกอย่างชัดเจนมาก

เชนอาจะฮาร์วีย์เกี่ยวกับเวนทซ์บอทเทิล

หลายคนมีสีหน้าครุ่นคิดเมื่อคิดตามพูดคำเหล่านั้น

ชาร์ลส์เป็นประธานสมาคมผู้ค้าวัตถุโบราณ เขาไม่สามารถพิสูจน์เวนทซ์บอทเทิลได้ถูกต้อง แต่ฮาร์วีย์กลับทำได้งั้นเหรอ?

มีบางอย่างแปลก ๆ

หลุยส์บอกเป็นนัยว่าเชนได้ช่วยฮาร์วีย์ในการโกงในครั้งนี้ แต่ไมมีใครกล้าที่จะเห็นด้วยกับเขา

พวกเขาไม่กลัวฮาร์วีย์ แต่พวกเขาแค่กลัวที่จะทำให้ไนส์เวลล์ขุ่นเคือง

เชนพูดอย่างใจเย็น “หลุยส์ นายกำลังบอกว่าฉันบอกรายละเอียดมันให้ฮาร์วีย์ใช่ไหม?”

หลุยส์ยังคงพูดด้วยความเคารพ “นายใหญ่ไนส์เวลล์ ผมไม่กล้าพูดแบบนั้น”

“ผมเพียงแค่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสนแบบนั้น เขาสามารถพิสูจน์แจกันลายครามได้อย่างไร? ในขณะที่อาจารย์ระบุผิด”

เชนมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็พูดว่า “แล้วนายคิดยังไง?”

“ให้พวกเขาแข่งกันอีกครั้ง แต่คราวนี้มันจะไม่ใช่ของสะสมจากไนส์เวลล์?”

เขามองฮาร์วีย์อย่างเย็นชา เขาไม่เชื่อว่าฮาร์วีย์จะเอาชนะอาจารย์ของเขาได้โดยปราศจากความช่วยเหลือจากเชน

“ตกลง”

เชนไม่ปฏิเสธ แม้ว่าพฤติกรรมของหลุยส์จะไม่สุภาพ แต่เขาก็เป็นคนที่บอกว่าทุกคนสามารถพูดได้อย่างอิสระ

ถ้าเชนเป็นคนใจแคบและขี้ขลาดเขาก็คงจะไม่สามารถอยู่มาถึงจุดนี้ในวันนี้

ไม่นานก็มีคนออกมาพร้อมกล่องไม้เก่าตามคำสั่งของเชน

คนที่ถือกล่องไม้เป็นนายใหญ่ของตระกูลเฟิร์สคลาสในเมืองนิอัมมี่

นายใหญ่คนนี้ยิ้มและพูดว่า “นายใหญ่ไนส์เวลล์ ประธานซาราเต้ และฮาร์วีย์ เนื่องจากคุณทั้งคู่จะแข่งขันในวันนี้ บังเอิญว่าผมมีภาพวาดติดมาด้วยซึ่งผมได้มันมาด้วยวามบังเอิญในช่วงต้นปี ผมไม่รู้ว่าเป็นของจริงหรือเปล่า มาพิสูจน์กันวันนี้เถอะ”

ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็โบกมือ และภาพวาดโบราณก็ปรากฏต่อหน้าทุกคน

ในภาพวาดนี้เป็นเสือโคร่งตัวหนึ่งกำลังเหยียบก้อนหินขนาดใหญ่และคำรามขึ้นสู่ท้องฟ้า นอกจากนี้ยังมีเนินเขาด้านข้างที่ดูแข็งแรงมาก

“ยอดเขาเสือคำราม!”

นายใหญ่ของตระกูลเฟิร์สคลาสในนิอัมมี่รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

“ภาพวาดยอดเขาเสือคำรามนี้ปรากฏในนิอัมมี่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่หลังจากนั้นก็ไม่เคยมีใครได้ยินอีกเลย แต่กลับมาปรากฏขึ้นอย่างไม่คาดคิดอีกครั้งในวันนี้”

อย่างไรก็ตามยังไม่ทราบความถูกต้องของภาพวาดนี้ในตอนนี้ แม้ว่าทุกคนจะตื่นเต้น แต่พวกเขาก็ยังทำตัวมีเหตุผล

เชนมองไปที่ ภาพวาดยอดเขาเสือคำราม สักพักแล้วเหลือบมองไปที่ชาร์ลส์และฮาร์วีย์ จากนั้นเขาก็พูดว่า “ชาร์ลส์ ฮาร์วีย์ คิดว่าไงถ้จะใช้ภาพวาดนี้เพื่อทำการแข่งขัน?”

ใบหน้าของชาร์ลส์กลับมาเป็นปกติ จากนั้นเขาก็ดูสงบ ฟังและพูดว่า “ได้ทั้งนั้น ถ้าฮาร์วีย์ยอมรับ ฉันก็ไม่สนใจ”

ฮาร์วีย์พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

ทั้งอาจารย์และลูกศิษย์นั้นคล้ายคลึงกันมากราวกับว่าพวกเขาถูกพิมพ์ออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน ทั้งคู่ช่างไร้ยางอายพอ ๆ กัน

เห็นได้ชัดว่าชาร์ลส์ต้องการใช้ ‘ภาพวดยอดเขาเสือคำราม’ เพื่อทำคะแนนในครั้งนี้ อย่างไรก็ตามเขายังคงทำเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่

ไอ้แก่คนนี้ไม่กลัวเลยหรือไงว่ายิ่งเขาทำมันอาจจะทำใหเขาเป็นบ้า?

เห็นได้ชัดว่าการมองข้ามไปบ้างมันจำให้มีความสุขมากว่า อย่างไรก็ตามคนโง่ก็ไม่ได้คิดแบบนั้น

ชาร์ลส์เป็นคนโง่ในสายตาของฮาร์วีย์ แล้วทำไมต้องให้โอกาสเขาโอ้อวดต่อไป?