ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 397

“อาจารย์ครับ ผมขอโทษ ผมขอโทษจริง ๆ โปรดยกโทษให้ผมด้วยที่ทำอะไรโดยพลการ ผมสมควรตาย ผมสมควรตายจริง ๆ…”

เอลล่าเคยเคารพรุ่นพี่ของเธอมาก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็มองไปที่เขาและเริ่มถอนหายใจ

เอลล่าจริงจังกับการศึกษาของเธอมากกว่าใคร ๆ

‘เจนเซ่นใช้วิธีการเช่นนี้เพื่อให้ตัวเองมีชื่อเสียงเพิ่มขึ้น ช่างงี่เง่าจริง ๆ ‘

‘เขาไม่รู้หรือไงไม่ว่ายังไงมันก็จะถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว นี่มันเป็นการกระทำที่น่ารังเกียจมากไม่ใช่รึไง?’

เจนเซ่นเห็นเอลล่ามองเขาราวกับแมลงที่น่าขยะแขยงก็ตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม

ตั้งแต่ภาคเรียนแรกของมหาวิทยาลัย ตอนที่เขาได้พูดคุยเอลล่าครั้งแรก เขาได้ตัดสินใจแล้วว่าไม่ว่ายังไงเขาจะตามจีบเธอ

เขารู้ว่ารุ่นน้องของเขาให้ความสำคัญกับการศึกษาของเธอมากที่สุด นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงต้องอดทนมาหลายปีเพื่อจัดฉากนี้

เจนเซ่นคิดว่าในที่สุดเขาก็สามารถพาสาวสวยคนนี้กลับบ้านได้ แต่เขาไม่คิดว่าสถานการณ์จะจบลงแบบนี้

“อาจารย์ ได้โปรด! อาจารย์ต้องช่วยผม ได้โปรดเถอะ!”

เจนเซ่นเห็นเกรกอรี่ไม่สบตาเขา เขาอดไม่ได้ที่จะขอความเมตตาอีกครั้ง

เขาไม่เชื่อว่าเกรกอรี่จะเป็นคนใจแข็งและจะไม่ทำอะไรเพื่อช่วยเขา

แต่ปัญหาคือสถานการณ์นี้เกินจะรับมือไหว เกรกอรี่รู้สึกเหมือนกับว่าความภาคภูมิใจของเขาถูกโยนออกไปนอกหน้าต่างโดยฝีมือเจนเซ่น

เขาสามารถยอมรับนักเรียนของเขาที่ไม่มีผลงานวิจัยโดดเด่นได้ แต่เขาไม่สามารถยอมรับนักเรียนของเขาที่กระทำการฉ้อโกงทางวิชาการได้

“เจนเซ่น ตอนแรกฉันคิดว่าเธอแค่มีข้อบกพร่องไปบ้าง และจะดีมากถ้าฉันช่วยหล่อหลอมให้เธอเป็นคนที่ดีขึ้น แต่ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้” เกรกอรี่พูดขณะกัดฟัน

เจนเซ่นเหมือนทุกอย่างพังทลายลงมาหลังจากได้ยินสิ่งที่เกรกอรี่พูด

เขาไม่คิดว่าสิ่งที่เขาทำ สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้จะทำให้เกิดผลร้ายแรงแบบนี้

“นั่นผู้เฒ่าแห่งตระกูลคาร์ลสัน!”

“เขาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!”

“บางทีเขาอาจจะนั่งอยู่หลังเวทีอยู่แล้วหรือเปล่า?”

ฝูงชนตกใจที่ผู้เฒ่าแห่งตระกูลคาร์ลสันปรากฏตัวขึ้น!

ตระกูลคาร์ลสันในเซาท์ไลท์เป็นเพียงตระกูลชั้นสอง

แต่พวกเขาเป็นตระกูลด้านการแพทย์ สถานะของตระกูลในด้านการแพทย์อยู่ในระดับสูง

เขาหันหลังให้กับคนจากตระกูลคาร์ลสันทันที

เจนเซ่นหรี่ตาลง ในที่สุดเขาก็เข้าใจความหมายของการทำผิดพลาด

เขาคิดว่าเขาสามารถมีชื่อเสียงและได้ผู้หญิงในฝันของเขามาได้ด้วยวิธีนี้

แต่ไม่คิดว่าผลจะออกมาแบบนี้

ด้วยการที่ผู้เฒ่าแห่งตระกูลคาร์ลสันถูกเมิน เจนเซ่นจึงค่อย ๆ ก้าวออกจากห้องโถงตามเขาไป

ทันทีที่ประตูห้องโถงปิดลง ความเจ็บปวดที่ปรากฏบนใบหน้าของผู้เฒ่าก็หายไป

มันถูกแทนที่ด้วยการแสดงออกที่น่าสยดสยองทันที

เพี้ยะ! เพี้ยะ!

เสียงตบหน้าอีกชุดดังกึกก้อง

ผู้เฒ่าแห่งตระกูลคาร์ลสันตบหน้าเจนเซ่นจนถอยหลังไปชนกับมุมของกำแพง จากนั้นก็เตะเขาอย่างโกรธฉุนเฉียว

“แกมันโสโครก! สวะ! ถ้าแกยังทำอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ไม่ได้ แกจะไปทำอะไรได้อีก?!”