ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 100

ทันทีที่รตีเห็นเตชิน เธอก็เอ่ยขึ้นทั้งน้ำตาอย่างน่าสงสาร

" พี่เตชิน "

เตชินหันมามองเธออย่างเย็นชาโดยไม่เอ่ยอะไร

เธอรีบเข้าไปหาเขาแล้วยื่นมือออกไปจับมือเขาพร้อมกับเอ่ย

" พี่เตชิน ฉันขอโทษ ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะฉันรักพี่ อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ

ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนั้นแล้ว นะๆ อย่าทิ้งรตีไปเลยนะคะ รตีไม่เหลือใครแล้ว "

รตีเงยหน้ามองเตชิน ร้องห่มร้องให้อ้อนวอนขอไม่ให้เตชินทิ้งเธอไป

แต่เตชินกลับยืนแข็งทื่อไม่แม้แต่จะมองเธอเลย

จากนั้นเตชินก็เอามือของรตีที่จับมือเขาออก

แล้วเอ่ยอย่างเยือกเย็นด้วยน้ำเสียงดุดันอย่างไม่สบอารมณ์กับคำพูดของรตี

ดวงตาดูแข็งกร้าว เต็มไปด้วยโทสะใบหน้าเคร่งขรึมเย็นชาราวกับจอมมาร

" รตี คุณมีพ่อแม่ที่รักคุณอยู่ แค่ไม่มีผมคนเดียวคุณจะไม่เหลือใครแล้วได้ยังไง

ผมไม่ได้รักคุณแล้ว คุณเข้าใจมั้ยและผมจะไม่รักคนอย่างคุณ ที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อตัวเอง

เด็ดขาด

คนอย่างคุณไม่มีความซื่อสัตย์จ้องแต่จะทำลายบริษัทผม

ทั้งยังไม่เห็นค่าพ่อแม่ของตัวเองเลย ต่อให้ผมยังรักคุณ

ถ้าคุณเป็นแบบนี้ คุณคิดว่าผมจะยังรักคุณลง

เหรอ "

เตชินกำมือแน่นแล้วเอ่ยต่ออย่างเลือดเย็น

" ตอนนี้ผมไม่ได้รักคุณแล้ว คุณอย่ามายุ่งกับผมอีก ตัดใจจากผมซะ

ที่ผ่านมา คุณก็รู้ว่าผมให้ความสำคัญกับบริษัทแค่ไหน

คุณก็ยังเข้ามายุ่งกับบริษัทผม ผมไม่เอาผิดคุณไม่ทำอะไรคุณก็บุญแค่ไหนแล้ว "

รตีได้ยินดังนั้นเธอทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ร้องให้ฟูมฟายพร้อมกับเอ่ยเสียงกร้าวอย่างไม่ยอม

" เพราะมันใช่มั้ย มันยั่วยวนคุณใช่มั้ย คุณถึงไม่ได้รักฉันแล้ว "

" รตี!!! "

เตชินเอ่ยตะคอกเสียงกร้าว ไม่พอใจที่รตีกล่าวหาพิม

" ทำไม ฉันแตะมันไม่ได้เลยเหรอ ไหนคุณบอกว่าแค่จะให้มันท้องลูกให้ แล้วเอาลูกของมันมาให้ฉันไง "

เตชินกำมือแน่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ไม่คิดว่ารตีที่เคยอ่อนหวานอ่อนโยนจะก้าวร้าวแบบนี้

ไม่หลงเหลือความเป็นรตีที่เขารู้จักเลย

รตีจับมือเขาแน่น แล้วเอ่ยต่อด้วยความโมโหทั้งน้ำตา

" ตลอดเวลาที่คบกัน คุณอยากมีผู้หญิงกี่คน

ฉันไม่เคยห้าม

สิ่งเดียวที่ฉันขอคุณ คืออย่าทิ้งฉันไป

พอมาคนนี้ ทำไม

ทำไมคุณถึงทิ้งฉันไปเพราะมัน ที่ผ่านมาฉันไม่ดีตรงไหน คุณบอกฉันมา "

เตชินเงียบ ตรงนี้เขายอมรับว่ารตีดีทุกอย่าง

แต่รตีก็ทำผิดกฎที่เขาไม่สามารถให้อภัยได้นั่นคือการที่เธอไปก่อความวุ่นวายในธุรกิจของเขา

ณัชชาที่กำลังเดินเข้ามาเปิดประตูรั้วบ้านของรตีก็มาได้ยินเข้า เธอจึงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

" รตีเธอคิดว่าคุณพิมจะเหมือนเธอเหรอ พลีกายเพื่อมัดใจผู้ชาย บนโลกนี้คนที่ลงทุนทำแบบนี้ได้คงจะมีแค่เธอคนเดียวล่ะมั้ง "

รตีหันไปทางณัชชาด้วยแววตาแข็งกร้าวแล้วเอ่ยเสียวกร้าว

" ณัชชา เธอเข้ามายุ่งทำไม เธอออกไปเลยนะ ออกไปจากบ้านฉันเลย ออกไป ใครก็ได้พามันออกไป "

คนสวนเดินเข้ามาจะพาณัชชาออกไปแต่ณัชชากลับเอ่ยยั่วขึ้น

" ฉันไม่ได้อยากมาบ้านคนโรคจิตแบบเธอหรอกนะ ฉันแค่มาตามพี่ชายฉันกลับไปหาภรรยาของเขาที่ถูกต้องตามกฎหมาย "

" กรี๊ด....กรี๊ด.....กรี๊ด.... ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอมๆ คุณห้ามไปนะ...เตชิน คุณห้ามไป "

รตีกรีดร้องขึ้นอย่างบ้าคลั่งทำให้พ่อแม่ของเธอได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งออกมาดูเธอที่หน้าบ้าน

จากนั้นรตีก็จับมือเตชินไว้แน่นขึ้นกว่าเดิมอีกจนเล็บมือเธอจิกลงบนผิวของเตชินอย่างไม่รู้ตัว

แล้วเอ่ยอ้อนวอนด้วยแววตาสั่นไหว ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

" ไม่ ไม่ เตชินคุณอย่าไปนะ ฉันเป็นภรรยาคุณเหมือนกัน

คุณบอกว่าจะอยู่ดูแลฉันไปจนแก่เฒ่า คุณจำไม่ได้แล้วเหรอ

อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ ฉันรักคุณ ฉันไม่มีคุณไม่ได้ ฉันสัญญาต่อไปฉันจะไม่ไปแตะบริษัทคุณแล้ว "

เตชินมองลงมาบนใบหน้าณัชชาอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยเสียงเย็นอย่างไร้หัวใจ

" มันสายไปแล้วรตี แล้วผมก็ไม่ได้รักคุณแล้ว คุณยอมรับความจริงซะ ตัดใจจากผมแล้วรีบเข้ารักษาตัวเร็วๆ "

เอ่ยจบเขาก็แกะมือของรตีออกแล้วดึงมือกลับมาพร้อมกับหมุนตัวหันหลังเดินออกไป

รตีลงจากวีลแชร์แล้วล้มลงไปกองกับพื้นร้องให้ฟูมฟายด้วยความเจ็บปวดหัวใจ

" รตีหายเป็นปกติเมื่อไหร่ ทำไมคุณถึงไม่บอกพวกเราสองคนเลย "

" คุณรตีสั่งห้ามไว้ไม่ให้บอกใครแม้กระทั่งกับคุณสองคนค่ะ "

พ่อแม่ของรตีได้ยินดังนั้นก็ไม่เอ่ยอะไรอีก แล้วพากันเข้าครัวทำอาหาร

รตีกลับเข้ามาในห้อง เธอนั่งลงบนเตียงมือกำผ้าห่มแน่นด้วยความโกรธแค้น

" เตชิน ต่อให้คุณหมดรักฉันแล้วยังไง ฉันจะเอาคุณใครจะหยุดฉันได้ ถ้าฉันไม่ได้คุณ คนอื่นยิ่งไม่มีสิทธิ์ได้ "

ท่ามกลางเมืองใหญ่บนรถหรูคันสีดำที่แล่นไปตามท้องถนน

เตชินนั่งนิ่งเงียบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ลึกๆเขาก็รู้สึกสงสารรตี แต่เขาจำเป็นต้องเลือกพิมคนที่เขารักที่สุด

ณัชชาที่นั่งข้างๆเขาก็เอ่ยขึ้นตามนิสัยของเธอ

" พี่เตชินณัชชาว่านะ นังรตีมันต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ อารมณ์ไม่คงที่ เดี๋ยวก็เรียกพี่ว่า พี่เตชิน

อีกเดี๋ยวก็เรียกพี่ว่า เตชินเฉยๆ มันชอบเรียกร้องความสนใจ

ตอนนั้นณัชชาบอกพี่แล้ว ว่าณัชชาไม่ได้ทำพี่ก็ไม่เชื่อ เป็นไงล่ะได้แต่งงานกับคนโรคจิตเลย ฮิๆ "

ณัชชาพูดซ้ำเติมเตชินพร้อมกับหัวเราะเยาะขึ้น

เตชินมองมาทางเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา

" เธอป่วยทางจิตจริง "

" ห๊ะ!!! "

ณัชชาได้ยินดังนั้นก็หันมามองเตชินด้วยความตกใจดวงตาเบิกกว้างอย่างเหลือเชื่อ

" ณัชชาแค่พูดเล่นนะ ทำไมเป็นจริงไปซะงั้นล่ะ "

" อืม พ่อแม่ขอเธอมาขอร้องไม่ให้พี่เลิกกับเธอ เพราะเรื่องนี้ แต่พี่จะทำแบบนั้นไม่ได้ "

เตชินเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายกับชีวิต

ณัชชาได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยขึ้น

" อืม ณัชชาก็ว่าพี่ทำถูกแล้ว เลิกให้จบๆเพราะยังไงมันก็ต้องเลิกอยู่ดี

จะเลิกตอนไหนก็มีค่าเท่ากัน เลิกตอนนี้ยังดีกว่าซะอีก

พอเข้ารับการบำบัดจิตจนหายดีแล้ว ก็จะได้ไม่มีเรื่องมาทำให้จิตใจย่ำแย่ลงอีก "

" อืม พี่ก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน "

ก่อนหน้านี้ณัชชาเรียกรถให้มาส่งที่บ้านรตี

เธอมาเพื่อตามเตชินกลับเท่านั้น เพราะกลัวว่า

เตชินจะใจอ่อนให้รตีอีก