ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 103

ในเช้าวันต่อมา ขณะที่พิมกำลังสอนอยู่ ก็มีเพื่อนครูคนหนึ่งเดินมาบอกว่า

" ครูพิมจ๊ะ มีคนมาหาครูพิมจ้ะ ตอนนี้รออยู่ที่หน้าบ้านพักครูพิมแล้ว "

" อ้อ ค่ะ "

พิมเอ่ยตอบ แล้วแอบพึมพำในใจ

[ ใครกันที่มาหาเรา ช่างเถอะให้รอไปก่อนเดี๋ยวค่อยไปดู ]

จากนั้นเธอก็หันมาสอนนักเรียนต่อ พอหมดคาบเรียน เธอก็เดินกลับไปที่บ้านพัก

เห็นหญิงสาวรูปร่างดีนั่งหันหลังให้เธอบนโต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านพัก

[ ใครกัน? ]

เธอเดินเข้าไปใกล้แล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณมาขอพบฉัน มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ "

ณัชชาหันหน้ามามองเธอแล้วยิ้มขึ้นพร้อมกับเอ่ย

" เซอร์ไพรส์ค่ะ คุณพิม "

เมื่อเห็นว่าเป็นณัชชาเธอก็รู้สึกแปลกใจจนแสดงออกมาทางสีหน้าและแววตา แล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณณัชชา! คุณมาทำอะไรที่นี่ "

ไม่ต้องถามก็รู้ว่าณัชชารู้ที่อยู่เธอได้ยังไง

เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเตชินส่งมาแน่ๆ

แต่เธอก็ไม่ได้กังวลอะไร เพราะคิดว่าอย่างน้อยดีกว่าเตชินมาเอง

เธอแค่อยากรู้ว่าณัชชามาด้วยจุดประสงค์อะไรก็เท่านั้น

ณัชชาได้ยินพิมยิงคำถามมาแบบนี้ เธอจึงลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ย

" ฉันมาเที่ยวน่ะ แล้วรู้มาจากพี่เตชินว่าคุณสอนอยู่ที่โรงเรียนนี้ เลยอยากจะแวะมาทักทาย ขอค้างคืนด้วยสักคืน "

ได้ยินดังนั้นพิมจึงเอ่ยขึ้น

" ไม่แนะนำค่ะ ที่นี่เป็นสถานที่ราชการ ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว เชิญคุณกลับไปเที่ยวในเมืองดีกว่าค่ะ "

พิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างราบเรียบด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ได้ยินดังนั้นณัชชาก็ยืนจ้องหน้าพิมแบบไม่กะพริบตาอยู่อย่างนั้นพร้อมกับพึมพำในใจ

[ นี่ขนาดเรานะ เพิ่งจะมาถึงก็ถูกไล่ให้กลับไปซะแล้ว

ดูท่าพี่เตชินจะเจอหนักกว่านี้ถึงได้กลับไปทุกครั้ง ล้มเหลวไม่เป็นท่า

อ้างงานที่แท้ก็กลัวภรรยาไล่ตะเพิดกลับไปนี่เอง ]

" เชิญค่ะ "

พิมผายมือเชิญให้ณัชชากลับไปด้วยสีหน้าไม่รับแขกแววตาเย็นชาจนณัชชารู้สึกหนาวใจ

" คุณพิม งั้น...งั้นฉันขอค้างด้วยแค่คืนเดียว

ขอฉันได้ลองสัมผัสชีวิตชนบทแบบนี้สักครั้งในชีวิตเถอะ

นะคะคุณพิม ฉันมาดีไม่ได้คิดจะมาก่อกวนคุณเลย ให้ฉันนอนด้วยสักคืนนะคะ "

ณัชชาเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้ สลัดคราบความเป็นรองประธานผู้เย่อหยิ่งออก

เป็นเพียงหญิงสาวขี้อ้อนคนหนึ่งที่อ้อนวอนขอ

พิมด้วยความเป็นมิตร

" ในนี้มีคนอาศัยอยู่แล้วสามคน เพิ่มคุณมาอีกคนก็เป็นสี่ คุณแน่ใจนะว่านอนพื้นได้ "

พิมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียบราบเรียบเจือเย็นชา

ได้ยินดังนั้นณัชชาถึงกับทำตาโตเลิกคิ้วขึ้นถามออกมาอย่างตกใจ

" นอนพื้น? "

" อื้ม ใช่ค่ะ "

พิมเอ่ยตอบพร้อมกับยักคิ้วขึ้นเพื่อรอดูท่าทีของณัชชา

[ กับแค่นอนพื้นลำบากแค่นี้ ถ้าทนไม่ไหว

แล้วต่อไปใครจะเคารพนับถือเรา รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ไม่ได้ๆ ]

ณัชชาครุ่งคิดอยู่สักพักเมื่อคิดได้แล้วเธอจึงเอ่ยอย่างหนักแน่นไม่ยอมแพ้

" ได้ นอนพื้นก็นอนพื้นค่ะ "

" คุณณัชชาแน่ใจนะ "

พิมเอ่ยถามขึ้นเพื่อความแน่ใจ

ส่วนในใจของเธอจำตอนที่เขาวางยาเตชิน

แล้วทำเธอพลอยเดือดร้อนไปด้วยได้ไม่ลืม

เธอจึงคิดที่จะเอาคืนโดยการให้เธอนอนพื้นเย็นๆโดยไร้ผ้าห่ม

ณัชชาได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยตอบว่า

" แน่ใจค่ะ "

พิมยิ้มร้ายขึ้น จากนั้นเธอก็พาณัชชาเดินเข้าไปในบ้านพักแล้วเธอก็เอ่ยว่า

" ที่นี่มีแค่สองห้อง เป็นของฉันหนึ่งห้องและอีกห้องเป็นของคุณป๊อบ

ส่วนคุณก็นอนข้างล่างกับเทเท่นะ แต่หล่อนเป็นชายจริง หญิงไม่แท้ ในตอนกลางคืนคุณก็ระวังๆหล่อนหน่อยแล้วกัน "

ณัชชายิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

" ไม่เป็นไรหรอก ฉันคุ้นเคยกับเพื่อนสาวสองดี "

เพราะเพื่อนสาวสองเธอก็มีเยอะ

พิมอมยิ้มแล้วเอ่ยต่อว่า

" งั้นก็ดีแล้วค่ะ ตามสบายเลยนะ ฉันขอตัวไปสอนก่อน "

" จ้ะ "

แล้วพิมก็เปิดประตูเดินออกไปข้างนอก

ทางด้านป๊อบเขาได้ยินนักเรียนคุยกันว่ามีสาวสวยมาหาครูพิม

เขาจึงกลับมาดูที่บ้านพัก เห็นพิมเดินออกมาจากในบ้าน เขาจึงเอ่ยถามขึ้น

จากนั้นเธอก็เดินนำณัชชาออกไป สักพักป๊อบก็เดินมาหาพิมที่ห้องนาฏศิลป์

เมื่อไม่เห็นพิมเขาจึงเอ่ยถามกับเทเท่ว่า

" คุณเทเท่ แล้วคุณพิมละครับ คุณพิมไปไหน "

" อ๋อ พิมเหรอคะ เมื่อกี้เห็นคุณณัชชาขอให้เธอพาเที่ยวชมโรงเรียนค่ะ เห็นเดินไปทางโน้น "

เทเท่เอ่ยพร้อมกับชี้นิ้วไปตามทางที่พิมไป

ป๊อบได้ยินดังนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ

" คุณว่าไงนะ! "

จากนั้นเขาก็รีบวิ่งตามพิมออกไปด้วยสีหน้าวิตกกังวลใจ จนใจเต้นระส่ำเพราะกลัวพิมจะแท้งลูก

ทำเอาเทเท่ถึงกับต้องเกาหัวอย่างงงงันแล้วบ่นพึมพำออกมาเบาๆ

" ตื่นเต้นตกใจอะไรขนาดนั้นคะ ไม่เข้าใจแค่เดินเล่นป่าววะ ทำหน้ายังกับอีพิมจะแท้งลูก "

เมื่อเห็นพิม ป๊อบก็ร้องเรียกขึ้นเสียงดัง

" พิม! "

พิมกับณัชชาหันกลับมามองข้างหลังตามเสียงเรียก

ป๊อบวิ่งเข้ามาหาพิมแล้วเอ่ยตำหนิด้วยความเป็นห่วง

" พิม ทำไมคุณดื้อแบบนี้ หมอบอกว่าห้ามคุณเดินเยอะมันอันตราย ทำไมไม่ฟัง ไม่ต้องเดินกลับเองแล้ว "

เอ่ยจบเขาก็อุ้มพิมกลับไปโดยไม่เปิดโอกาสให้พิมได้เอ่ยอะไร

ณัชชาตกใจ งงเป็นไก่ตาแตกกับภาพและเสียงที่เกิดขึ้นตรงหน้า

แล้วมองตามแผ่นหลังของป๊อบที่อุ้มพิมเดินกลับไปอย่างทะนุถนอม

" อะไรคือหมอไม่ให้เดินเยอะ เดินเนี่ยนะอันตราย นี่มันหมายความว่ายังไง เดินออกกำลังกายมันไม่ดีตรงไหน งง "

ด้วยความที่เธอไม่มีประสบการณ์ในการตั้งครรภ์และไม่เคยศึกษามาก่อน จึงไม่รู้อะไรเลย

ป๊อบอุ้มพิมกลับเข้าไปในบ้านพัก จากนั้นก็วางเธอนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอ่ย

" พิมคุณรับปากผมนะว่าต่อไปจะไม่ทำอะไรเสี่ยงๆแบบนี้อีก "

พิมรู้ว่าป๊อบเป็นห่วงเธอมาก เธอจึงเอ่ยว่า

" ค่ะ ฉันขอโทษที่คิดน้อยไป คิดว่าคงไม่เป็นไรแค่เดินเบาๆ ขอโทษที่ทำให้คุณตกใจค่ะ "

ป๊อบลุกขึ้นมาแล้วจูบหน้าผากพิมเบาๆแล้วเอ่ย

" เย็นแล้วคุณไปอาบน้ำเถอะ "

" ได้ค่ะ "

เอ่ยจบพิมก็เดินขึ้นไปบนห้องทันที

ณัชชาที่เดินกลับเข้ามาเห็นฉากที่ป๊อบจูบหน้าผากพิมอีกเขาถึงกับอึ้งอ้าปากค้างไปเลย

[ มายก๊อด... ]

" ดูแล้วพี่เตชินจะแพ้ยับเยินเลยงานนี้ "