ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 128

ณ ท่าอากาศยานเชียงใหม่ เครื่องบินร่อนลงจอดตามเวลาที่กำหนด

พิมเดินลากกระเป๋าออกมาลงบันไดเลื่อน แล้วเดินออกจากสนามบิน

ป๊อบกำลังขับรถเข้ามารับก็กดโทรหาไปเธอแล้วเอ่ยถามขึ้นเมื่อเธอรับสาย

" พิมคุณอยู่ไหนแล้ว "

" ฉันกำลังออกมารอด้านนอกค่ะ "

" ครับผมกำลังจะถึงด้านหน้าตรงจุดรับผู้โดยสารนะ "

" ค่ะ "

พิมวางสายแล้วเดินมายืนรอป๊อบ

สักพักป๊อบก็ขับเข้ามาจอดแล้วลงจากรถมายก

กระเป๋าพิมไปไว้หลังรถ

จากนั้นทั้งสองก็เปิดประตูเข้าไปในรถ

แล้วป๊อบก็ขับออกไป

ระหว่างทางป๊อบมองไปยังนิ้วมือของพิมที่ว่างเปล่า

พิมเห็นดังนั้นจึงหยิบแหวนที่เขาเคยให้เธอออกมาแล้วคืนให้เขาพร้อมกับเอ่ยว่า

" ฉันอยากเครียร์ตัวเองค่ะ ความยุ่งเหยินในชีวิตฉันจบลงแล้ว

ต่อไปฉันจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง หวังว่าคุณจะเข้าใจฉันนะคะ "

แม้ในใจจะเจ็บปวดแค่ไหนแต่ป๊อบกลับไม่แสดงออกให้เธอรู้สึกไม่ดีเลย เอ่ยเพียงว่า

" ครับ ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ "

" ขอบคุณค่ะ "

พิมเอ่ยขอบคุณเสร็จ เขาก็รับแหวนคืนจากพิมแล้วเอ่ยถามต่อว่า

" แล้วเขาล่ะ "

เขาในที่นี้หมายถึงเตชิน เขาอยากรู้ว่าพิมเคลียร์ตัวเองกับเตชินยังไง

พิมจึงเอ่ยออกมาด้วยสีหน้านิ่งเฉย

" ฉันหย่ากับเขาแล้ว เราจบความสัมพันธ์กันแล้วตอนนี้เขาเป็นเพียงแค่คนเคยรู้จักคนหนึ่งเท่านั้นค่ะ "

ได้ยินดังนั้นเขาแอบดีใจอย่างมาก

แล้วเขาก็เอ่ยถามต่อว่า

" แล้วคุณเคยรักเขามั้ย "

" เคยรักมั้ยไม่แน่ใจค่ะ แต่เคยมีใจให้ สุดท้ายก็ถูกหลอกใช้ หลังจากนั้นก็เฉยๆค่ะ "

พิมเอ่ยบอกเขาตรงๆอย่างไม่ปิดบังอะไร

การมีใจ เกิดจากความสัมพันธ์ใกล้ชิด แต่เสน่ห์เกิดจากความลุ่มหลงในรูปลักษณ์คารม

เขารู้สึกนับถือชื่นชมใจของพิมมากที่หนักแน่นเขาจึงเอ่ยขึ้น

" คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ไม่หลงเสน่ห์เขา "

พิมยิ้มแล้วเอ่ย

" แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่พลาดให้เขามากที่สุด

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นล้วนเป็นเพราะฉันโลภและอ่อนต่อโลกมากเกินไป

หลังจากนี้ฉันอยากจะใช้ชีวิตให้ระมัดระวังมากที่สุด จะไม่ลุ่มหลงในลาภ ยศ เงินทองแล้ว "

ได้ยินดังนั้นป๊อบจึงเอ่ยว่า

" ไม่เลย คุณเป็นคนที่เก่งและฉลาดมากต่างหาก แถมยังขยันสู้ชีวิตดิ้นรนหาเงินด้วยตนเอง

เพื่อลบคำสบประมาทของคนอื่น คุณเป็นคนที่น่าทึ่งน่านับถือมากคนหนึ่ง

ผมชอบผู้หญิงที่มีความคิดแบบคุณ สวยเก่ง หาเงินได้

มีทุกอย่างด้วยตนเองโดยไม่ขอเงินพ่อแม่สมัยนี้หายากนะผู้หญิงแบบคุณ

ผมถึงอยากสมหวังในเรื่องความรักกับกับคุณ

ไม่เสียดายเวลาที่จะรอคุณเลย "

พิมมองหน้าเขาแล้วเอ่ย

" อย่ารอฉันอีกเลยค่ะ ฉันไม่ควรค่าให้คุณรอ

รอแล้วเสียเวลาเปล่าๆค่ะ "

คำปฏิเสธสวยหรูของพิม ทำให้คนฟังเจ็บจี๊ดในใจ ราวกับมีคนมาเข็มมาทิ่มเนื้อหัวใจ

แล้วป๊อบก็ไม่เอ่ยอะไรอีก ตั้งใจขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของพิม

เพราะไม่อยากถูกปฏิเสธไปมากกว่านี้แล้ว

ตอนนี้พ่อแม่พิมกลับไปอยู่บ้านไม้สักของตัวเองแล้ว

เมื่อกลับไปถึงบ้าน เธอก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเข้าไปกอดพ่อกับแม่ที่ยืนรออยู่ด้วยความคิดถึง

" หนูคิดถึงพ่อกับแม่ที่สุดเลยค่ะ "

เมื่อกอดกันเสร็จพ่อคำ กับแม่มะลิก็ยกเอาขันน้ำมนต์มาถือไว้ในมือ แล้วน้ำมนต์พรมใส่ตัวลูกสาว

พิมตกใจจึงเอ่ยถามขึ้น

" พ่อ แม่ ทำอะไรกันคะ พิมไม่ใช่ผีสักหน่อย "

" ตะเกียบมีทำไมไม่ใช้ มือก็ยังไม่ได้ล้างมาหยิบกินแบบนี้ได้ยังไง

สกปรกลูกไปจับอะไรบ้างก็ไม่รู้ เดี๋ยวมีเชื้อโรคติดมือมาอีก ไปล้างมือเลย "

" ไม่เอาอ่ะหนูขี้เกียจไปล้างมือ หนูใช้ตะเกียบก็ได้ค่ะ "

เอ่ยจบเธอก็ยิ้มให้แม่แล้วหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบขนมเข้าปากต่อ จากนั้นก็มองหน้าป๊อบแล้วเอ่ยถามขึ้น

" เป็นไง คุณชอบมั้ย ทานได้หรือเปล่า "

" ชอบครับ "

แล้วพิมก็เอ่ยเล่าให้ป๊อบฟังว่า

" ตอนเด็กๆนะ ฉันชอบพกไปทานที่โรงเรียน

ฉันมักจะทานแทนข้าวเลย "

" ถ้าผมได้รู้จักคุณได้เรียนโรงเรียนเดียวกันกับคุณตั้งแต่เด็กคงจะสนุกน่าดู "

เห็นทั้งสองนั่งคุยกัน พ่อคำจึงเอ่ยขึ้น

" เย็นนี้ ผอ.ป๊อบอยู่ทานข้าวกับเราก่อนดีมั้ยครับหรือว่า ผอ. ยังมีธุระที่ไหนอยู่หรือเปล่า "

พ่อคำเอ่ยชวนทานข้าวขนาดนี้เขาจะปฏิเสธได้ยังไง

เขาดีใจมากที่จะได้อยู่บ้านพิมนานขึ้นอีกหน่อย จึงยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยตอบพ่อคำว่า

" ได้ครับ "

จากนั้นพ่อคำก็หันไปเอ่ยกับแม่มะลิว่า

" แม่เราไปตลาดซื้อเนื้อหมูแล้วแวะเก็บผักที่นากันดีกว่า "

" อืมได้ๆ "

แล้วแม่มะลิก็หันไปเอ่ยกับลูกสาวและป๊อบว่า

" แม่กับพ่อจะไปตลาดก่อนนะ ลูกกับคุณป๊อบนั่งคุยเล่นกันกันไปก่อน "

" ค่ะ/ครับ "

พิมกับป๊อบหันไปตอบรับแม่มะลิ แล้วพ่อคำกับแม่มะลิก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้น

ปล่อยให้พิมกับป๊อบนั่งทานขนมและคุยกันตามลำพัง

ป๊อบจ้องหน้าพิมแล้วอมยิ้มในใจรู้สึกดีมากที่ได้อยู่กับเธอแบบนี้อีกครั้ง

พิมเป็นพิมคนเดิมที่ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องคิด

ไม่มีสิ่งผูกมัดใดๆ

แค่ได้อยู่ใกล้เธอที่ไม่ใช่ของใครแค่นี้เขาก็มีความสุขมากแล้ว