ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 144

ป๊อบยิ้มขึ้น แววตาแดงก่ำจ้องตาพิม ในหัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แล้วเอ่ยพร้อมกับคลานเข้ามาหาพิม

" ทำอะไรอย่างงั้นเหรอ คุณยังต้องถามอีกเหรอพิม ผมเองก็รักคุณมาก รักไม่น้อยไปกว่าเขาเลย ดีทุกอย่างแต่กลับสู้เขาไม่ได้เลย "

พิมพยายามเกลี้ยกล่อมเขาเพราะรู้ว่าเขาโกรธมาก

" คุณใจเย็นๆนะ มีสติหน่อยสิ อย่าทำให้ฉันกลัวคุณแบบนี้ได้โปรด "

ดวงตากลมโตของพิมสั่นไหวด้วยความหวาดกลัวเอ่ยอ้อนวอนเสียงสั่น

" ไม่ได้แล้วพิม ผมต้องการคุณ ผมหักห้ามใจมาตลอดเพื่อให้คุณรักผม

แต่ในเมื่อคุณไม่ได้รักผมแล้ว ผมไม่รู้จะห้ามใจตัวเองอีกทำไม

ผมจะทำตามที่ใจปรารถนาแล้ว ผมรักคุณ รักมากจนไม่อาจตัดใจได้แล้วพิม

คุณรู้มั้ยว่าผมเจ็บแค่ไหนที่รู้ว่าคุณอยู่กับเขา

ผมอดทนกับความเจ็บปวดทรมานใจมาเป็นปีๆ

ผมอยู่ได้เพราะผมหลอกตัวเองว่าคุณยังรักผม ใจของคุณอยู่กับผม

ผมหลอกตัวเองมาตลอดทั้งที่รู้ดีว่าคุณไม่ได้มีใจให้ผมนานแล้ว ใจของคุณไม่ได้อยู่กับผมนานแล้ว "

ป๊อบเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าปนความเจ็บปวดหัวใจแววตายังคงมีน้ำตาซึมออกมาตามขอบตาไม่หยุด

พิมเองก็เสียใจและรู้สึกผิดที่ทำให้เขากลายเป็นแบบนี้ เธอร้องให้ออกมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออย่างรู้สึกผิด

" ฉันขอโทษนะ ฉันขอโทษ คุณอย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้เลยนะ "

" มันสายไปแล้วพิม ผมตัดสินใจแล้วว่าวันนี้เราจะเป็นของกันและกัน "

เอ่ยจบป๊อบก็ปลดสายเบลท์ของพิมออกแล้วขึ้นไปคร่อมบนหน้าตักเธอพร้อมกับปรับเบาะให้นอนราบลงขนาดกับพื้น

จับมือพิมที่ทุบตีต่อต้านเขามารวบไว้เหนือศรีษะ

แล้วก็ก้มลงจูบริมฝีปากนุ่มของเธออย่างดูดดื่ม

มืออีกข้าวก็รวบเอวบางของเธอไว้ถลกเสื้อเธอขึ้นแล้วเลื่อนมือไปสัมผัสทรวงอกนุ่มๆของเธออย่างลุ่มหลง

น้ำตาพิมไหลรินออกมาเป็นสายพยายามส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัว

ป๊อบเห็นดังนั้นก็ถอนริมฝีปากออก จ้องหน้าพิมที่อยู่ใต้ร่างของเขาอย่างเย็นชาและรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ

จึงพลิกกายออกจากตัวเธอแล้วกลับมานั่งที่ของตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งขรึม สักพักก็เอ่ยขึ้นเสียงเย็น

" ผมขอโทษ คุณรีบจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วผมจะพาคุณไปหาเขา

พาคุณไปดูให้เห็นกับตา ว่าคนที่คุณเลือกนั้นเขาไม่ได้จริงใจกับคุณเลย

เขาพร้อมที่จะนอกใจคุณตลอดเวลาที่ห่างกัน งานของคุณกับงานของเขามันไปคนละทาง

คุณไม่มีเวลาได้อยู่ด้วยกันหรอก หากคุณดึงดันที่จะรักเขา คุณก็ต้องทำใจยอมรับนิสัยของเขาให้ได้

เขาเป็นผู้ชายรักสนุกเห็นผู้หญิงเป็นเพียงที่ระบายความไคร่

แม้เขาจะรักคุณมากแค่ไหนแต่เวลาที่คุณไม่อยู่เขาสามารถซื้อผู้หญิงมาบำเรอความไคร่ของเขาได้ตลอดเวลา

ถ้าคุณไม่เชื่อคุณลองโทรไปหาเขาตอนนี้สิ

ดูซิว่าเขาจะรับสายคุณมั้ย แล้วเขาจะมีข้อแก้ตัวอะไรหรือเปล่า "

คำพูดของป๊อบทำให้พิมอยากจะโทรไปหาเตชินเพื่อให้แน่ใจว่าที่ป๊อบพูดนั้นไม่เป็นความจริง

พอเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาก็เห็นข้อความแจ้งเตือนบนหน้าจอ

เป็นข้อความที่ส่งมาจากเตชิน เธอจึงเปิดออกมาอ่านในเนื้อความเขียนว่า

( พิมวันนี้ผมมีนัดคุยงาน ผมไปหาคุณพรุ่งนี้เช้านะไม่งอนผมนะครับ )

อ่านข้อความเสร็จเธอรู้สึกเจ็บจี๊ดในอก ใจสั่นขึ้นมาทันที แล้วเธอก็กดโทรไปหาเขา

เตชินตอนนี้นั่งคุยงานกับกลุ่มนักลงทุนต่างชาติสี่ถึงห้าในห้องส่วนตัวที่ผับ

ในอ้อมแขนของแต่ละคนมีสาวสวยเซ็กซี่คอยรินเหล้าให้

ในอ้อมกอดของเตชินก็เช่นกัน เขาก็มีหญิงสาวหน้าตาสวยน่ารัก

คอยเอาอกเอาใจเขาอย่างใกล้ชิดสนิทสนมเอาหน้าซบอกเขา

มือเรียวเล็กของหญิงสาวกอดเขาไว้ในขณะที่เขาดื่ม

ท่อนแขนของเตชินกอดรัดเองบางของหญิงสาวไว้แน่นในขณะที่คุยงาน

เวลาที่พิมโทรเข้ามาหญิงสาวข้างกายก็กดวางสายไปทุกครั้ง

พิมนั่งในรถด้วยสีหน้าผิดหวังและรู้สึกเสียใจ

ใจสั่น กระวนกระวายใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

[ หรือว่าที่ป๊อบพูดจะเป็นความจริง ]

ป๊อบยิ้มเยาะเธอขึ้นมา แต่ในใจกลับเจ็บปวดและสมเพชตัวเอง

ที่พยายามเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งตั้งมากมาย

แต่เธอกลับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย

จากนั้นเขาก็ขับรถมุ่งหน้าเข้าเมือง ตรงไปยังสนามบิน

พอถึงสนามบินก็ลากพิมลงจากรถจูงมือเธอเข้าไปจองตั๋วแล้วเข้าเช็คอิน

พิมได้แต่เดินตามเขาอย่างเงียบๆ เพราะเธอก็อยากเห็นกับตาว่าเตชินเป็นอย่างที่ป๊อบพูดหรือเปล่า

แม้ลึกๆเธอจะเชื่อคำพูดของป๊อบแล้วแต่เธอก็ยังหลอกตัวเองว่า เธอคิดไปเอง

แต่หากเป็นเช่นนั้นจริง เธอจะได้ตัดสินใจถูกว่าควรจะเลือกใคร และควรจะตัดใครออกไปจากชีวิต

เธอเดินตามป๊อบขึ้นไปนั่งบนเครื่องอย่างเหม่อลอย

ป๊อบเห็นเธอนิ่งเงียบเหม่อลอยราวกับร่างไร้

วิญญา เขาก็รู้สึกปวดใจ

จึงยื่นมือไปโอบไหล่เธอให้เธอมาซบไหล่เขา

แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

" ถ้าคุณไม่อยากไปดูให้เห็นกับตาก็ไม่ต้องไปนะ ผมเห็นคุณเป็นแบบนี้แล้วผมรู้สึกปวดใจ "

พิมซบไหล่ป๊อบอย่างนิ่งๆด้วยแววตาเศร้า

แล้วเอ่ยเสียงเรียบเฉย

น้ำตาแห่งความผิดหวังน้ำตาแห่งความเจ็บปวดน้ำตาแห่งความเสียใจไหลทะลักพรั่งพรูออกมา

แต่กลับไร้เสียงสะอื้นใดๆ สักพักแววตาเธอ

ก็แปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำเคล้าน้ำตา

ป๊อบก็พยุงเธอไว้แล้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

" คุณไหวมั้ย "

พิมเม้มริมฝีปากแน่นแล้วพยักหน้า

เดินเข้าไปหาเตชินที่เมาหนักซบหน้าลงตรงร่องอกอึ๋มของหญิงสาว

หญิงสาวเองก็มั่นหน้าไม่ยอมลุกจากตัวของ

เตชิน

แต่กลับตวาดใส่พิมด้วยน้ำเสียงกร้าวอย่างไม่พอใจ

" พวกคุณเป็นใครรู้มั้ยว่ามาขัดขวางความสุขของท่านประธานเตชินแล้วจะถูกสั่งสอนยังไง "

เตชินที่เมาไม่ได้สติกอดหญิงสาวไว้แน่นและสัมผัสอกอึ๋มของเธอเบาๆแล้วเอ่ย

" คุณเหมียวคนสวย คุณคุยกับใครเหรอ ใครมันบังอาจเข้ามาในห้องของเราเหรอ "

ท่าทางน่ารังเกียจน่าขยะแขยงของเตชินทำให้พิมเดือดดาลและเกลียดจนเข้ากระดูกดำ

เธอจะไม่มีวันให้อภัยเขาแล้ว ใช้ชีวิตกับเขาไปเธอก็ต้องเป็นอย่างวันนี้

เธอเห็นภาพอนาคตของตัวเองชัดเจนแล้วเธอโกรธแค้นเตชินมากที่มาหลอกเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

จากนั้นเธอก็ไปกระชากแขนของหญิงสาวคนนั้นแล้วแล้วถีบเธอลงบนพื้นแรงๆพร้อมกับเอ่ยเสียงดุด้วยแววตาแข็งกร้าว

" ถีบนี้สำหรับที่เธอตวาดใส่ฉัน "

หญิงสาวล้มลงบนพื้นเจ็บจนหน้าบิดเบี้ยวชี้หน้าจะด่าพิมอีก

เห็นแววตาน่ากลัวของพิมเธอก็กลัวขึ้นมาทันดีแก็ได้แต่เงียบปากไว้

" หากไม่อยากตายคามือฉันก็ไสหัวออกไปซะ! "

พิมคำรามเสียงกร้าวตวาดอย่างดุดันด้วยความเดือดดาล

หญิงสาวกลัวจนรีบวิ่งหนีออกไป ป๊อบอึ้งและตกใจมากไม่คิดว่าพิมจะดุขนาดนี้

[ ที่แท้ผู้หญิงที่ร้องให้ไม่มีเสียงก็เพราะรอระเบิดอารมณ์ที่น่ากลัวแบบนี้นี่เอง

เตชินนะเตชิน ดูซิว่าครั้งนี้พิมจะยังให้อภัยนายอยู่มั้ย ]

พิมกำมือด้วยความโมโหกระชากคอเสื้อ

ของเตชินที่เมาไม่ได้สติ

แล้วต่อยหมัดเข้าไปเต็มหน้าเขา แล้วง้างหมัดขึ้นมาจะซัดเข้าไปอีกที ป๊อบจึงจับมือเธอไว้ แล้วเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

" ไม่เอาแบบนี้นะพิม เดี๋ยวมือสวยๆของคุณก็เจ็บหรอก ถ้ามือบวมขึ้นมาจะทำงานไม่ได้นะ "

บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านนอกเข้ามาเห็นพิมต่อยหน้าเจ้านายของเขา พวกเขาก็ตกใจรีบโทรรายงานงานผู้ช่วยคัง

" คุณคังเกิดเรื่องแล้ว รีบมาที่ผับด่วน "