ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 151

ป๊อบกำลังขับรถกลับไปที่พัก ระหว่างทางเขาหันมาเอ่ยถามพิมว่า

" คุณชอบที่นี่มั้ย "

พิมพยักหน้าแล้วเอ่ย

" ชอบค่ะ สวยดี ขอบคุณมากนะคะ

ที่พาพิมมาสัมผัสหิมะสวยๆในช่วงนี้ "

" ถ้าคุณชอบ งั้นพรุ่งนี้เราไปเที่ยวที่เมือง

เซอร์แมทกันต่อนะ ที่นั่นสวยมากบ้านทำด้วยไม้

เป็นเมืองปลอดมลพิษ ผมจะพาคุณไปนั่งรถไฟฟ้า นั่งชมวิวสวยๆบนกระเช้าลอยไฟ "

" ค่ะ "

พิมพยักหน้าให้เขาเบาๆ แล้วบรรยากาศในรถ

ก็กลับมาเงียบสงบลงอีกครั้ง

ไม่นานป๊อบก็ขับกลับมาถึงที่พักแล้วเข้าไปจอดรถในที่จอดของโรงแรม พิมก็เปิดประตูลงจากรถ

ป๊อบเดินเข้ามาหาเธอแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

" หนาวมั้ย "

เธอพยักหน้า แล้วป๊อบก็ยื่นแขนเข้ามาโอบไหล่เธอพร้อมกับเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยน

" ขออนุญาตนะ "

พิมเงยหน้ามองเขาแบบอึ้งๆสุดท้ายเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเขา

ป๊อบดีใจมากที่เธอไม่ปฏิเสธ เขาเอานิ้วไปแตะจมูกเธอเบาๆแล้วเอ่ยอย่างนุ่มนวล

" จมูกสวยๆของคุณเย็นจนแดงหมดแล้ว

รีบเข้าไปข้างในเถอะ "

" ค่ะ "

แล้วพวกเขาก็เดินกอดกันเข้าไปในโรงแรมที่พักอยู่ เตชินกำลังขับรถกลับเข้ามาจอด

พอเห็นทั้งสองคนเดินกอดกันสีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที

[ คุณก็พักโรงแรมนี้เหรอ ดูเหมือนโชคชะตาจะนำพาให้เรามาเจอกันอีกแล้วนะพิม ]

เตชินพึมพำในใจ แววตาปรากฏความเจ้าเล่ห์

เขาเข้าไปจอดรถแล้วหันไปมองหญิงสาวที่เขาควงมาแล้วเอ่ย

" ตีน่าคุณกลับไปรอผมที่ห้องก่อน "

หญิงสาวมองหน้าเตชินแล้วเอ่ยถามขึ้น

" แล้วคุณจะไปไหนคะ "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็มองหญิงสาวด้วยแววตาดุดันอย่างไม่สบอารมณ์

" ผมจะไปไหน ทำอะไร ต้องรายงานคุณด้วย

เหรอ หรือคุณลืมไปแล้วว่าคุณอยู่ในสถานะไหน "

หญิงสาวหน้าจืดไปแล้วเอ่ยอย่างเชื่อฟังด้วยความสำนึกผิดและรู้ตัว

" ขอโทษค่ะ ตีน่าไม่ลืม งั้นตีน่ากลับไปอาบน้ำรอคุณที่ห้องนะคะ

วันนี้ตีน่าจะเอาใจคุณพาคุณเคลิบเคลิ้มขึ้นสวรรค์หลายๆชั้นเลยค่ะ

ร่างกายของตีน่าเป็นของคุณนะคะ

คุณจะทำยังไงกับมันก็ได้ค่ะ "

เตชินมองหญิงสาวอย่างเย็นชา ใช่เขาซื้อตัวหล่อนมาเพื่อบำเรอกาม

แต่เขาดันมาเจอพิมเข้าเขาก็หมดอารมณ์ที่จะไปมีอะไรกับหญิงอื่นราวกับคนหมดแพชชั่น

หญิงสาวกับเตชินเปิดประตูลงจากรถ

เตชินเดินเข้าไปยังเคาน์เตอร์ต้อนรับ แล้วเอ่ยถามกับพนักงานต้อนรับของโรงแรมว่า

" ขอโทษนะครับ พอดีญาติผมที่ชื่อ พิมผกา หิรัญวัฒนากุล เธอพักอยู่ห้องไหนครับ "

" สักครู่นะคะ "

พนักงานสาวเอ่ยพร้อมกับดูให้เตชิน จากนั้นก็เงยหน้ามองเตชินแล้วเอ่ย

" คุณลูกค้าท่านนี้พักอยู่ห้อง SW VIP 503 ค่ะ "

" ขอบคุณครับ "

[ บังเอิญจริงๆ อยู่ชั้นเดียวกันซะด้วย ]

เตชินเอ่ยอย่างสุภาพ ทันทีที่หมุนตัวหันหลังให้พนักงาน มุมปากเขาก็ยกขึ้นอย่างร้ายๆแววตาประกายความเจ้าเล่ห์

จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในลิฟต์ แล้วกดไปที่ชั้นห้า พอถึงชั้นห้าประตูลิฟต์ก็เปิดออก

เขาเดินตรงไปยังห้องของพิมแล้วเคาะประตูเธอ ต๊อกๆๆ

พิมมองดูผ่านช่องตาแมวก็ไม่เห็นใคร

ก็นึกว่า

" คงจะมาเคาะผิดห้องมั้ง "

เตชินที่อยู่นอกห้องก็เคาะอีกครั้ง พิมเลยตัดสินใจหันกลับมาเปิดประตูออกมาดูข้างนอก

เมื่อเห็นพิมเปิดประตูออกมาเตชินจึงเอ่ยขึ้น

" ไม่ได้เจอกันนานเลยนะพิม "

พิมเห็นเตชินยืนหัวโด่อยู่หน้าห้อง ก็แอบตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า กลับเอ่ยทักทายขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ

" คุณเตชิน คุณก็มาเที่ยวเหรอคะ

แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่ "

เตชินยิ้มแล้วเอ่ย

" บังเอิญเห็นคุณน่ะ เลยตามมาทักทาย

" ไม่ได้กลัวก็เข้ามานั่งคุยกันดีๆสิ นานๆจะบังเอิญเจอกัน ผมก็อยากจะคุยกับคุณนานๆหน่อย มานั่งนี่เร็ว "

เตชินเรียกให้พิมเข้าไปนั่งข้างๆ แต่พิมกลับเอ่ย

" งั้นก็ตามใจคุณค่ะ แต่ฉันไม่สะดวกนั่งใกล้คุณโปรดคำนึงถึงความเหมาะสมด้วยค่ะ "

ได้ยินเธอพูดแบบนี้แววตาคมกริบของเตชินก็นิ่งไปทันที อารมณ์โกรธในใจกำลังคุกรุ่นรอเวลาระเบิดออกมาเต็มที

[ หึ ทีกับผู้ชายคนอื่น เดินกอดกันคุยกันกะหนุงกะหนิง แต่กับผมกลับให้คำนึงถึงความเหมาะสม คุณนี่นะพิม ]

เตชินนั่งนิ่งสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ เพื่อระบายอารมณ์ที่อัดอั้นในใจให้ผ่อนคลาย

" ได้ งั้นคืนนี้ผมขออาศัยคุณด้วยนะ พอดีมันไม่มีห้องว่างแล้ว

ผมจองได้ห้องเดียวยกให้คู่ควงของผมไปแล้ว

ในเมื่อต้องคำนึงถึงความเหมาะสม

ผมนอนห้องเดียวกันกับคุณคงจะเหมาะสมกว่า "

ได้ยินเขาย้อนมาแบบนั้นแววตาของพิมก็ดุดันขึ้นมาทันทีแล้วรีบเอ่ยปฏิเสธ

" ไม่ได้ค่ะ ในเมื่อคุณจองห้องเดียวเจตนาคุณชัดเจน ว่าจะนอนร่วมห้องกับผู้หญิงของคุณ

คุณอย่ามาสร้างความลำบากใจให้ฉันเลยค่ะ "

เตชินลงจากเตียงเดินเข้ามาใกล้พิม ดวงตาทรงพลังน่าดึงดูดจ้องมองเธออย่างพิสวาท

พิมเองก็ถอยไปชิดประตูอย่างระมัดระวัง

เตชินเดินมามาอย่างช้าๆใกล้ขึ้นเรื่อยๆแล้วเอ่ย

" พิมเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เลยเหรอ "

พิมเอ่ยตอบไปอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าดุดันแฝงไปด้วยความโกรธ

" คุณเตชิน คุณช่วยยอมรับความจริงสักทีเถอะ เราจบกันไปนานแล้วอย่ามาพูดเรื่องนี้อีกเลย

แต่หากคุณอยากจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

ฉันยินดีค่ะ

แต่คุณต้องเคารพและให้เกียรติฉันหน่อยอย่ามองฉันด้วยสายตาคุกคามแบบนี้ฉันไม่ชอบ "

เตชินยิ้มขึ้นอย่างร้ายๆแล้วเอ่ย

" เพื่อนเหรอ แต่ผมดันไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับคุณน่ะสิ ใครใช้ให้คุณมาปรากฏต่อหน้าผมล่ะพิม

ผมเกือบจะลืมคุณได้อยู่แล้วเชียว แต่คุณดันมาทำให้ผมหวนคิดถึงความสัมพันธ์ในอดีต "

ได้ยินดังนั้นพิมก็รู้ว่าภัยกำลังมาเยือนเธอจ้องหน้าเขา

แล้วเอ่ยเสียงสั่นอย่างระมัดระวังในคำพูดด้วยความหวาดกลัวในใจ

" ฉันขอโทษแล้วกัน ต่อไปจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีก คุณใจเย็นๆนะ เรา...เราไปหาที่นั่งคุยกันดีๆ ดีมั้ย "

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมให้เขาเปลี่ยนความคิดเพื่อหาทางรอดให้ตัวเอง แต่เตชินกลับเอ่ย

" ไม่ทันแล้วพิม ไม่ใช่ว่าคุณอยากพักผ่อนหรอกเหรอ คุณไม่ต้องกลัวนะ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณตกใจ "