ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 208

เวลาสองทุ่ม พิมกับป๊อบก็มาถึงร้านอาหาร พอลงจากรถแล้ว พิมก็ยืนมองเข้าไปในร้านอาหารสุดหรู

ป๊อบเดินมาหาเธอแล้วยื่นมือมาจับมือเธอพร้อมกับเอ่ย

" เข้าไปกันเถอะ ผมหิวแล้ว "

พิมรู้สึกเกรงๆเล็กน้อยแต่ก็ไม่เอ่ยห้ามหรือดึงมือกลับมา

ยอมให้ป๊อบจับมือแล้วจูงมือเธอเข้าไปในร้านอาหารอย่างไม่คิดอะไร

พอพนักงานเห็นป๊อบเดินเข้ามาในร้านอาหาร

ก็รีบเข้ามาหาอย่างคุ้นเคยแล้วเอ่ย

" เชิญทางนี้ค่ะท่านประธาน "

พนักงานเดินนำไปยังห้องที่จองไว้ล่วงหน้า

ภายในร้านอาหารแต่ละห้องกั้นด้วยกระจกใส ปิดเสียง เพื่อให้ลูกค้ารู้สึกมีความเป็นส่วนตัว

เตชินนั่งทานข้าวคุยงานกับประธานหลิวในร้านนี้เช่นกันทั้งสองดูสนิทสนมกันอย่างมาก

คอยตักอาหารให้กันและกันราวกับคนเคยมีความสัมพันธ์อันดีอย่างลึกซึ้งกันมาก่อน

จนผู้ช่วยคังกับเลขาสาวที่นั่งร่วมโต๊ะถึงกับมองหน้ากันอย่างประหลาดใจและรู้สึกอึดอัด

หลังจากทานข้าวเสร็จประธานหลิวก็เอ่ยกับเตชินว่า

" เตชิน เราไปนั่งฟังเพลงชิวๆบนโซฟากันดีมั้ยคะ "

" ได้สิ วันนี้คุณเป็นลูกค้าคนสำคัญของผม

ผมจะปฏิเสธคุณได้ยังไงล่ะ "

ประธานหลิวยิ้มแล้วลุกจากเก้าอี้ ไปจับแขนเตชินให้ลุกขึ้น ควงแขนกันเดินไปนั่งบนโซฟา

พนักงานเข้ามาเก็บโต๊ะแล้วเสิร์ฟเครื่องดื่มแทน ประธานหลิวนั่งซบไหล่เตชินอย่างเคยชินแล้วเอ่ย

" เตชินสัญญาฉันเซ็นให้แล้วตอนนี้ฉันต้องการคุยกับคุณลำพัง ทำไมคุณถึงใจร้ายกับฉันมากนักล่ะ "

เธอรู้สึกขัดใจเมื่อมีผู้ช่วยและเลขาสาวอยู่ในห้อง พอได้ยินดังนั้นผู้ช่วยคังกับเลขาสาวก็มองไปยังเตชิน

เตชินพยักหน้าให้พวกเขาเบาๆ แล้วทั้งสองก็เดินออกไปข้างนอกทิ้งให้เตชินอยู่กันสองต่อสองในห้อง

พออยู่กันสองคนตามลำพังประธานหลิวก็กอดคอเตชินจ้องหน้าเขาด้วยความเสน่ห์หาอย่างยั่วยวน

" เตชิน ทำไมคุณถึงทิ้งฉันไปอย่างเลือดเย็นแบบนี้ คุณไปแต่งงานกับผู้หญิงบ้านนอกคนนั้นโดยไม่บอกฉันสักคำ คุณใจร้ายเกินไปแล้ว "

เตชินรู้สึกโกรธขึ้นมาเมื่อประธานหลิวเรียกพิมว่าผู้หญิงบ้านนอกอย่างไม่ให้เกียรติ

เขามองเธออย่างเย็นชาแล้วผลักเธอออกไป

เธอที่เมาอยู่ก็ยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยต่อว่า

" คุณไม่เปลี่ยนเลยนะ เพื่อผู้หญิงที่คุณรัก

คุณสามารถรุนแรงกับฉันได้เสมอ เพื่อปกป้องเธอ

เมื่อก่อนตอนอยู่ต่างประเทศฉันไม่สามารถพูดถึงรตีได้เลย ตอนนี้เป็นผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกคุณ

พวกเธอทำบุญด้วยอะไร ถึงทำให้คุณรักและให้ความสำคัญขนาดนี้ ฉันอิจฉาพวกเธอจริงๆ

ฉันที่มีพร้อมทุกอย่างและคู่ควรกับคุณที่สุด

กลับสู้พวกเธอไม่ได้เลย "

ประธานหลิวตัดพ้ออย่างน้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่เคยได้ใจเตชินเลย

เตชินมองประธานหลิวที่มีใบหน้าสวยปากแดงผิวขาวใสราวกับหิมะ แล้วเอ่ยอย่างขี้เกียจพูดให้มากความ

" คุณเมาแล้ว อย่าพูดถึงเรื่องราวในอดีต ที่เป็นเพียงความสนุกชั่วคราวเลย ในเมื่อเสร็จงานแล้ว ผมขอตัว "

เอ่ยจบเขาก็ลุกขึ้นยืน ประธานหลิวก็ลุกพรวดเข้าไปกอดเขา

แล้วพยายามจูบริมฝีปากของเขาที่ไม่เคยให้ใครแตะหรือสัมผัสกับริมฝีปากใคร

แต่เมื่อทำไม่สำเร็จเธอก็ไล่จูบไปตามซอกคอของเตชินอย่างรู้จุดอ่อน

เธอรุกหนักจนเตชินไม่อาจต้านทานไหว และเคลิ้มไปกับความร้อนแรงที่เธอมอบให้

โชคดีที่วันนี้ในร้าน มีลูกค้าแค่สองห้อง และโชคร้ายที่ห้องข้างๆคือพิมกับป๊อบที่เห็นทุกการกระทำของเตชิน

พิมนั่งร้องให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสายจ้องมองสามีจูบกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตา จนมือไม้สั่น ทำอะไรไม่ถูก

ได้แต่กำมือแน่นด้วยความเจ็บปวด หัวใจเธอแตกสลายราวกับถูกมีดกรีด ราวกับทิ่มแทงหัวใจจนเป็นพรุน

แม้เธอจะเสียใจเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออกราวกับถูกตัดขั้วหัวใจ

แต่เธอก็เลือกที่จะนิ่งเงียบไม่ไปแสดงตัวขัดจังหวะสามีกับผู้หญิงคนอื่น

[ นี่น่ะเหรอ งานของคุณ ช่างเป็นงานที่ดีจริงๆ ]

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเพื่อกลับไปที่รถ

ป๊อบมองเตชินที่นั่งพิงโซฟาหลับตาเคลิ้มไปกับการเล้าโลมของผู้หญิงเซ็กซี่

เขายกมุมปากยิ้มขึ้นอย่างเย้ยหยันด้วยความดูถูกแล้วพึมพำในใจ

[ หึ ไอ้เตชิน ทีนี้ฉันจะรอดูว่าพิมจะยังอยากใช้ชีวิตร่วมกับนายที่ทรยศเธอได้ทุกเมื่อหรือเปล่า

นายจะโทษฉันไม่ได้นะ เพราะนายโง่เองปากก็บอกว่ารักพิม

" คุณไม่ได้โง่ คงไม่จำเป็นต้องบอกชัดเจนหรอกใช่มั้ย เตรียมตัวให้ดี เกมนี้คุณเป็นคนเริ่ม และมันก็ต้องจบลงด้วยน้ำมือคุณเอง "

เอ่ยจบเขาก็เดินออกไป ประธานหลิวโกรธจนกำมือแน่นร้องให้ออกมาด้วยความเจ็บใจ

" ไม่นะเตชิน คุณอย่าทำกับฉันแบบนี้ ฉันขอร้อง "

เตชินยกมุมปากขึ้นอย่างร้ายกาจแววตาดุดันเย็นชาราวกับหมาป่า เดินออกไปโดยไม่สนใจประธานหลิวอีก

ประธานหลิวมองตามแผ่นหลังที่เขาลุ่มหลงอย่างโกรธจัดที่ทำอะไรเตชินไม่ได้

แถมบริษัทตัวเองยังโดนขู่อีก เธอกลัวบริษัทจะล้มละลายจึงรีบโทรไปหาผู้ช่วยแล้วเอ่ย

" พรุ่งนี้เช้าเรียกประชุมทุกฝ่ายด่วน "

" ครับ "

เตชินเดินออกไปข้างนอกด้วยสีหน้าเคร่งขรึมน่ากลัว อยู่ๆผู้ช่วยคังที่เดินข้างๆเขาก็เอ่ยขึ้น

" คุณชาย เมื่อกี้ผมเห็นคุณพิมวิ่งร้องให้ออกมาจากร้านพร้อมกับคุณป๊อบ

ผมเดาว่าคุณพิมน่าจะมาทานข้าวกับคุณป๊อบแล้วเห็นคุณชายกับประธานหลิวครับ "

เตชินได้ยินดังนั้นก็หยุดชะงักไป แววตาคมกริบค่อยๆหรี่ลงราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

จากนั้นก็เอ่ยถามผู้ช่วยว่า

" แล้วพวกเขาไปไหนต่อ "

ผู้ช่วยคังส่ายหน้าแล้วเอ่ย

" ผมไม่ทราบครับ ทันทีที่ผมเห็นคุณพิมร้องให้ออกมาจากร้าน

ผมก็รีบเข้าไปหาคุณชายทันที แล้วเห็นภาพของคุณชายกับประธานหลิวกำลัง... "

เตชินรู้สึกโกรธจนกำมือแน่น ใจหนึ่งก็กลัวพิมจะไม่ฟังคำอธิบายของเขา อีกใจก็หึงมาก

" กลับไปดูเธอบ้านก่อน หากเธอยังไม่กลับบ้านค่อยออกไปตามหา "

เขาคำรามออกมาเสียงเข้มด้วยสีหน้าเคร่งขรึมน่ากลัว ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยตอบเพียง

" ครับ "

จากนั้นพวกเขาก็เข้าไปในรถ แล้วผู้ช่วยคังก็ขับออกไปจากลานจอดรถทันที

ระหว่างทาง เตชินก็พยายามโทรติดต่อไปหาพิม แต่กลับมีเพียงเสียงจากพนักงานคอลเซ็นเตอร์

ที่บอกว่าพิมปิดเครื่องหนีเขาไปแล้ว ทำให้เขาโกรธและร้อนใจอย่างมาก

นั่งหน้านิ่งอย่างเคร่งขรึมดุดัน ไม่ละความพยายามที่จะโทรหาพิมทุกๆหนึ่งนาที