ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 215

ทางด้านเตชิน เขาตามหาพิมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ไปตามบ้านของคนที่พิมรู้จักอย่างบ้านของรุ่นพี่พิมที่เขาเคยไปครั้งก่อน

ขณะที่เขาตามหาพิมอยู่ก็สั่งโทรสั่งให้ลูกน้องตามหาพิมจากกล้องวงจรปิดตามถนนต่างๆ

แล้วลูกน้องของเขาก็คอยโทรมารับรายงานทันทีหลังจากตรวจสอบเสร็จ

" นายครับ จากการตรวจสอบตามถนนสายต่างๆที่มีกล้องวงจรปิด

รถที่คุณพิมเรียกใช้บริการมุ่งหน้าไปยังสนามบินครับ พวกเราไปสอบถามคนขับแล้ว

เขาบอกว่าไปส่งคุณพิมเสร็จก็ไปรับลูกค้ารายอื่นต่อทันทีครับ "

เตชินได้ยินดังนั้นก็กดวางสายแล้วโทรไปหาผู้ช่วยคังต่อ

ทันทีที่ผู้ช่วยคังรับสายเขาก็เอ่ยสั่งงานทันทีด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า

" คุณไปขอตรวจสอบรายชื่อผู้โดยสารของเที่ยวบินแต่ละสายการบินมาให้ผมหน่อย เฉพาะอาทิตย์นี้ "

" เกิดอะไรขึ้นครับ "

ผู้ช่วยคังเอ่ยถามด้วยความสงสัย เตชินจึงเอ่ยตอบเสียงเย็นว่า

" คุณพิมพาลูกหนีไปแล้ว "

ผู้ช่วยคังแอบตกใจแล้วรีบเอ่ยว่า

" ครับๆ ผมจะรีบไปตรวจสอบให้เดี๋ยวนี้ครับ "

เตชินวางสายไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเหนื่อยๆแววตาดูล้าไปหมด

เขาขับชิดเข้าข้างทางแล้วจอดคิดอะไรอย่างเงียบๆคนเดียว ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกโกรธแค้นป๊อบมากๆ

แต่เมื่อนึกถึงณัชชาที่อุ้มท้องลูกของป๊อบอยู่ก็พยายามควบคุมความเดือดดาลในใจให้ค่อยๆลดลง

สักพักเหมือนเขาจะคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงยกโทรศัพท์ขึ้นมา

กดโทรไปยังเบอร์ของลูกน้องที่คอยติดตามความเคลื่อนไหวของณัชชาห่างๆ

พอลูกน้องเขาที่อยู่เชียงใหม่ เห็นเจ้านายโทรมาก็รีบรับสายแล้วเอ่ย

" ครับนาย "

" นายไปบอกคุณณัชชาที ว่าให้ลงจากดอยแล้วกลับมาหาผมด่วนเลย "

" รับทราบครับ "

หลังจากวางสายเตชินก็ยกมุมปากขึ้น ยิ้มออกมาแบบร้ายกาจดูเยือกเย็นและน่ากลัวคล้ายคนกำลังมีแผนร้ายในใจ

[ คุณป๊อบ ผมจะทำให้คุณรู้ว่าอะไรควรค่าแก่การรักษา

ผมจะทำให้คุณรู้ว่าสิ่งที่คุณลงทุนลงแรงใช้กลอุบายเหล่านั้น มันทำให้คุณขาดทุนย่อยยับ

ผมจะทำให้คุณเสียคนที่รักคุณด้วยความจริงใจอย่างณัชชาไป

ผมจะทำให้คุณไม่ได้เจอหน้าลูกที่เป็นทายาทของคุณอีกต่อไป

คนอย่างคุณ สมควรจะได้ลิ้มลองรสชาติของผลกรรมที่ตัวเองกระทำลงบ้าง

ผมจะให้คุณรู้ว่าณัชชาไม่ใช่คนที่คุณนึกจะทิ้งก็ทิ้ง นึกจะกลับมาหาก็มาได้ง่ายๆ ]

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็นั่งตัวตรงสองมือจับพวงมาลัยแน่นแล้วขับรถกลับไปที่บ้าน

ทางด้านลูกน้องของเตชิน เมื่อได้รับคำสั่ง เขาก็ขึ้นดอยในคืนนั้นเลย

พวกเขาไปถึงหมู่บ้านบนดอยในตอนเช้ามืด พอฟ้าสาง ณัชชาก็ตื่นมาอาบน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน

บ้านที่ณัชชาพักอาศัยอยู่เป็นกระโจมขนาดพอดีเตียง มีห้องน้ำส่วนตัว ซึ่งเป็นบ้านพักสำหรับนักท่องเที่ยว

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอก็ออกมาจากห้องน้ำแล้วเตรียมตัวไปหุงข้าวและไปด็ดผักมาทำกับข้าว

แต่เธอยังไม่ทันได้เดินลงบันไดก็พบเข้ากับชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่สองคนที่มาในชุดสูทสีดำ

เธอแอบตกใจเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามขึ้นเสียงแข็ง

" พวกคุณเป็นใคร มาที่นี่ทำไม "

ขณะที่พูดณัชชาก็ระมัดระวังตัวมากขึ้นจ้องเขม็งไปยังผู้ที่มาเยือนทั้งสองอย่างดุดัน

ชายหนุ่มเห็นว่าณัชชาเกิดความหวาดระแวงและกลัวพวกเขา เขาจึงเอ่ยว่า

" คุณณัชชาไม่ต้องกลัวครับ ท่านประธานเตชินให้พวกผมมาแจ้งคุณว่า

ให้คุณกลับไปหาท่านด่วนครับ เมื่อลงไปในเมืองแล้วท่านประธานจะโทรหาคุณเอง "

" ฉันจะแน่ใจได้ยังไง ว่าพวกคุณเป็นคนของพี่เตชินจริงๆ "

ลูกน้องของเตชินได้ยินดังนั้นจึงยื่นบัตรประจำตัวที่ทำออกมาพิเศษให้ณัชชาดู

" คุณเป็นสายลับของพี่เตชิน "

" ใช่ครับ "

ทันทีที่ณัชชาเห็นบัตรนั้นก็รู้ทันที เพราะเธอเคยได้ยินว่า

ตระกูลของเตชินมีสายลับประจำตระกูลที่คอยส่งข่าวแฝงตัวตามจังหวัดต่างๆ แต่ไม่คิดว่าจะมีจริงๆ

บนบัตรของชายทั้งสองมีตราสัญลักษณ์พญาอินทรีย์เคลือบอยู่ ซึ่งหน่วยอินทรีย์เป็นสายลับของเตชิน

คอยสอดแนมส่งข่าวต่างๆให้เตชินตลอด แฝงตัวตามที่ต่างๆทั้งในและต่างประเทศ

" เชิญคุณณัชชากลับไปพร้อมกับพวกเราเถอะครับ "

" ได้แต่ขอเวลาฉันไปเก็บของก่อน "

" ได้ครับ "

แล้วณัชชาก็ไปเก็บข้าวของ จากนั้นก็ลากกระเป๋าออกมา

ชายหนุ่มมาถือกระเป๋าให้เธอ แล้วพากันไปขึ้นรถลงจากดอย เพื่อส่งณัชชาไปยังสนามบิน

ป๊อบกำลังออกจากโรงแรมเพื่อขึ้นไปบนดอย

ไปยังหมู่บ้านกลางหุบเขาที่ณัชชาพักอยู่

เขาจ้างคนขับรถส่วนตัวที่ชำนาญการขับรถบนดอยมาหนึ่งคน

เมื่อได้คนขับพร้อมรถโฟวิลสุดหล่อเท่ห์แข็งแกร่งดุดันแล้ว

คนขับก็ขับขึ้นดอยทันที และในขณะที่เขากำลังขึ้นดอย

รถคันของเขาก็สวนทางกับรถของณัชชาที่กำลังขับลงมาจากดอยพอดีโดยที่ต่างคนต่างไม่เห็นกัน

สองสายลับพาณัชชาไปขึ้นเครื่องบิน ส่วนป๊อบก็ขึ้นดอยไปตามง้อณัชชา

เมื่อไปถึงหมู่บ้านบนดอยที่ณัชชาอยู่ เขาก็เปิดประตูลงจากรถ ไปถามกับชาวบ้านว่า

" ป้าครับ ป้ารู้มั้ยว่าผู้หญิงคนนี้พักอยู่ที่ไหน "

พอป้าแกเห็นรูปณัชชาในโทรศัพท์

ป้าแกก็จำหน้าณัชชาได้แล้วบอกกับป๊อบว่า

" อ้อ หนูคนนี้น่ะเหรอ ไม่ได้พักที่หมู่บ้านเราแล้ว เพิ่งจะลงดอยไปเมื่อเช้านี้เอง "

" แล้วพี่ได้โทรไปถามเพื่อนคุณพิมหรือยัง

เธอกลับไปบ้านเกิดหรือเปล่า "

เตชินส่ายหัวแล้วเอ่ย

" เธอเป็นคนฉลาดคงไม่ไปอยู่บ้านเพื่อนหรือกลับบ้านหรอก "

" มันก็ไม่แน่นะ ที่ที่เราคิดว่าไม่ อาจจะเป็นที่ที่ใช่ก็ได้ เหมือนที่เขาว่า

ที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุดไง

เอางี้มั้ย พี่โทรไปถามเพื่อนของคุณพิมที่อยู่เชียงใหม่นะ เผื่อคุณพิมจะไปอยู่กับเพื่อนคนใดคนหนึ่ง "

" อือ ได้ พี่จะลองโทรไปถามดู "

" แล้วเรื่องของคุณป๊อบพี่จะเอายังไง ฉันเห็นในข่าว ประธานหลิวนั่นขู่จะไปกระโดดตึกตายบนดาดฟ้าบริษัทเขาหนิ ข่าวนี้เกี่ยวกับเรื่องของพี่มั้ย "

เตชินพยักหน้าเบาๆ ณัชชาเห็นดังนั้นก็ผงกหัวอย่างเข้าใจ ตอนนี้ใจเธอด้านชาไปหมดแล้ว

ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเมื่อพูดถึงเรื่องป๊อบที่ยังมีใจให้พิมเพราะเธอทำใจมาแล้ว

ตอนนี้ใจเธอเข้มแข็งมากเพราะเธอไม่เคยสมหวังเรื่องความรักเหมือนคนอื่นเลย

ชอบใครรักใครก็ไม่มีใครชอบตอบ จนเธอรู้สึกชินและชาไปกับความรู้สึกที่ทำให้เจ็บปวดเหล่านั้นแล้ว

เธอโฟกัสแค่ลูกในท้องกับครอบครัวและกับงานเท่านั้น

" ถ้างั้นพี่เตชินก็จัดการตามความเหมาะสมเถอะ

ไม่ต้องเกรงใจน้อง "

เตชินได้ยินณัชชาเอ่ยดังนั้นเขาก็หันมามองหน้าเธอแล้วเอ่ยด้วยความสงสัย

" แต่คุณป๊อบเป็นพ่อของลูกในท้องน้องนะ อีกอย่างอนาคต บริษัทเขาก็จะเป็นของลูกในท้องน้องนะ "

ณัชชายิ้มแล้วเอ่ย

" ลูกคนเดียว ณัชชาเลี้ยงเองได้สบายมากค่ะ

ไม่จำเป็นต้องไปพึ่งคนที่เขาไม่ได้รักมาช่วยเลี้ยงหรอกค่ะ

พี่ไม่ต้องกลัวน้องเจ็บปวดหรือเสียใจหรอกนะ น้องผ่านจุดนั้นมาแล้ว ตอนนี้เฉยๆ ใจเข้มแข็งพอค่ะ "

เตชินจ้องณัชชาอย่างอึ้งๆ เวลาเพียงไม่กี่วัน

เขาไม่คิดว่าณัชชาจะทำใจได้เร็วขนาดนี้ ไม่คิดว่าเธอจะเข้มแข็งกว่าที่เขาคิดซะอีก

จากนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นมาเบาๆแล้วเอ่ยอย่างเห็นใจและเอ็นดูน้องสาวต่างสายเลือดคนนี้

" น้องเข้มแข็งกว่าที่พี่คิดไว้เยอะ เยี่ยมมาก

ถ้างั้นเรื่องคุณป๊อบพี่จะไม่เกรงใจแล้วนะ

ขอแค่น้องไม่สนใจเขาพี่จะสั่งสอนให้เขาได้รับบทเรียนที่ควรได้รับเอง

เขาจะได้รู้ว่าเขาตัดสินใจครั้งล่าสุดของเขานั้น

เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต เพราะยึดติดอยู่กับอดีตมากเกินไป "

ณัชชายิ้มอ่อนแล้วเอ่ย

" แล้วแต่พี่เลย เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับน้องกับลูกแล้วค่ะ "

เตชินผงกหัวเบาๆ สองพี่น้องต่างสายเลือดยืนพูดคุยกัน อย่างเข้าอกเข้าใจ ด้วยความรักความห่วงใยที่มีต่อกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน