ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 224

แล้ววางพิมนั่งลงบนเตียง จากนั้นก็สบตาภรรยาคนสวยแล้วเอ่ยเสียงนุ่ม

" เรามาทำลูกคนที่สองกัน "

ดวงตาพิมเบิกกว้างจ้องเขม็งเขาแล้วเอ่ยเสียงแข็ง

" คุณ พูดให้มันดีๆหน่อยนะ "

เตชินยิ้มทะเล้นแล้วเอ่ย

" ผมพูดไม่ดีตรงไหน เราเป็นสามีภรรยากันพูดเรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติมั้ย ถ้าไม่พูดสิ ถึงจะผิดปกติ "

" ถ้าคุณยังไม่หยุดพูดก็เชิญกลับไปเลยนะ "

เตชินเห็นว่าภรรยาตัวเองเอ่ยด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจัง

เขาจึงอุ้มภรรยาขึ้นมานั่งบนตักแล้วโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง จูบท้ายทอยเธอเบาๆ

จากนั้นก็ซบหน้าลงกลางแผ่นหลังภรรยา

แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนอย่างออดอ้อน

" ที่รักคุณรู้มั้ยว่าผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน ตั้งแต่คุณหนีออกจากบ้านผมไม่เคยได้หลับสนิทเลยสักคืน

ผมกลัวว่าจะเกิดเหตุร้ายกับคุณ กลัวว่าคุณจะไม่ให้อภัยผมอีก และกลัวจะเสียคุณกับลูกไปตลอด

ต่อไป ถ้ามีอะไรไม่สบายใจคุณอย่าเงียบเหมือนครั้งนี้อีกนะ มีอะไรให้ถามผมตรงๆ

ผมเองเวลามีอะไรก็จะรีบอธิบายให้คุณฟังจะไม่ทำเหมือนครั้งนี้อีกแล้วเหมือนกัน

เรามีลูกด้วยกันแล้วเป็นครอบครัวเล็กๆมีอะไรต้องหันหน้ามาคุยกัน

ไม่เอาต่างคนต่างเงียบแล้วจบลงด้วยการหนีแบบนี้แล้วนะครับ ได้มั้ย "

พิมฟังที่เตชินพูด เธอคิดว่าเขาก็พูดถูก สามีภรรยามีอะไรควรจะพูดคุยกันตรงๆ

ก่อนที่จะตัดสินใจหนีหรือเลิกราหย่าขาดกัน

การหย่าควรเป็นเรื่องสุดท้ายที่ต้องคิด

เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงเอ่ยตอบเขาว่า

" ได้สิ แต่ตอนนี้คุณปล่อยฉันก่อน ฉันจะไปทำอาหารเช้าให้ลูก "

เตชินได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกดีใจมาก แล้วเขาก็พลิกภรรยาลงมาอยู่ใต้ร่างพร้อมกับคร่อมทับตัวเธอไว้ แล้วเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

พิมที่รู้ทันความเจ้าเล่ห์ของเขาแล้ว จึงขู่ด้วยสายตาพร้อมกับเอ่ยเสียงดุ

" นี่คุณ ฟังที่ฉันพูดไม่รู้เรื่องเหรอ เช้าแล้วเดี๋ยวลูกจะหิว "

เขาสบตากับภรรยาที่อยู่ใต้ร่างแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า

" ผมก็หิว ขอผมกินคุณก่อนนะ ที่รัก "

เอ่ยจบเขาไม่รอช้าอีกต่อไป รีบก้มหน้าลงประกบริมฝีปาก จูบภรรยาที่อยู่ใต้ร่างอย่างดูดดื่มด้วยความหิวกระหาย ราวกับจะชดเชยช่วงที่ผ่านมา

" อื้อ...อือ...อื้ม... "

พิมพยายามผลักเขาออก ส่งเสียงอู้อี้ออกมาตามลำคอ แต่สามีผู้หิวโหยในตัวเธอกลับไม่ยอมเปิดโอกาสให้เธอพูดสักคำ

พอผละริมฝีปากออกก็เลื่อนริมฝีปากไปสัมผัสใบหูที่เป็นจุดอ่อนไหว

ทำให้เธอที่อยู่ใต้ร่างสั่นไหวไม่กล้าที่จะปฏิเสธเขาอีก

เขาไล้เลียใบหูเรียวสวยไปสักพักจากนั้นก็ค่อยๆขยับเลื่อนใบหน้าลงมาจูบตามซอกคอ ลำคอและไหปลาร้า

มือหนาข้างหนึ่งลูบไล้น่องขาเรียวสวย อีกข้างเคล้าคลึงทรวงอกนุ่มนิ่มด้วยความลุ่มหลง จนทำให้เจ้าของเรือนร่างอรชรครางออกมาเบาๆ

เขาเล้าโลมเรือนร่างขาวใสที่มีความเนียนนุ่มน่าสัมผัสอย่างเมามัน

จากนั้นก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ทิ้งแล้วรุกล้ำแทรกเข้าไปในตัวเธอ พันธนาการเรือนร่างงามไว้ในอ้อมแขน

ถ่ายทอดบทสวาทอย่างเร่าร้อนบนเตียงใหญ่ ขยับเรือนกายไม่หยุดหย่อน ราวกับหิวกระหายเรือนร่างสวยมานานปี

กิจกรรมบนเตียงที่สุดแสนจะเร่าร้อนของทั้งสองดำเนินไปอย่างต่อเนื่องจนถึงจุดสิ้นสุดเมื่อเขาได้อย่างที่ต้องการ

เขาก้มลงจูบหน้าผากภรรยาที่อยู่ใต้ร่างอย่างทะนุถนอมแล้วนอนลงข้างๆเธอ

พร้อมดึงเธอเข้าโอบไว้ในอ้อมกอดแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน

" เหนื่อยมั้ยที่รัก "

พิมที่อยู่ในอ้อมกอดไม่เอ่ยตอบอะไรเอาแต่หลับตาพริ้มพักเหนื่อย หายใจเข้าออกเป็นจังหวะจนอกกระเพื่อมขึ้นลง

เตชินรู้ว่าภรรยาเหนื่อยมาก เขาจึงเอ่ยว่า

" ขอโทษนะที่รัก ผมควบคุมตัวเองไม่ได้เลยจริงๆ

อืม งั้น คุณนอนพักเถอะ ส่วนอาหารเช้าลูก เดี๋ยวผมไปทำให้เอง "

พิมหลับตาพยักหน้าเบาๆ เตชินจัดหมอนให้ภรรยาหนุนแล้วเขาก็ก้มลงจูบริมฝีปากเธอเบาๆก่อนจะลุกไปอาบน้ำ ทำกับข้าวให้ลูก

ชั่วโมงต่อมานวลที่พาเคอร์ฟิวออกไปเดินเล่นก็จูงมือเคอร์ฟิวน้อยเดินกลับมาที่บ้าน

เห็นเตชินยืนทำกับข้าว ยุ่งอยู่ในครัว

เธอจึงเอ่ยกับเคอร์ฟิวว่า

ก็จัดการใส่แพมเพิส เลือกเสื้อผ้าที่เคอร์ฟิวใส่แล้วดูหล่อดูน่ารัก แล้วมาสวมใส่ให้หนุ่มหล่อ

ระหว่างที่แต่งตัวกันอยู่เคอร์ฟิวก็เอ่ยขึ้นว่า

" พี่นวลค๊าบ...ฟิว จะหาพ่อพ่อ "

" ได้ครับ พี่นวลรู้แล้ว แต่ว่าสุดหล่อต้องแต่งตัวให้หล่อๆก่อนเข้าใจมั้ยครับ "

" ...ใจค๊าบ "

" หือ เก่งที่สุด เคอร์ฟิวน้อยของพี่นวลหล่อที่สุดเลยครับ "

นวลรักเคอร์ฟิวมากรักเหมือนลูกเหมือนเป็นแก้วตาดวงใจเลยเธอชอบแต่งตัวให้เคอร์ฟิวดูหล่อดูน่ารักเสมอ

เพื่อให้ผู้คนที่พบเห็นเคอร์ฟิว ตกหลุมรักและเอ็นดูเคอร์ฟิวน้อยของเธอ

พอแต่งตัวเสร็จเคอร์ฟิวก็ออกจากห้องไปเปิดประตูห้องของพ่อกับแม่

พิมกับเตชินกำลังจะออกจากห้องไปหาลูกชายพอดี แต่ดันเห็นลูกชายเปิดประตูเข้ามาซะก่อน

เตชินจึงอุ้มลูกชายขึ้นมาแล้วเอ่ย

" โอ้ เคอร์ฟิวน้อยของพ่อพ่อหล่อจังเลยครับ "

เขาเอ่ยพร้อมกับอุ้มลูกชาย เดินออกไปแลงลงบันไดไป

พิมมองสองพ่อลูกด้วยรอยยิ้มแล้วมองมายังนวลที่ยืนข้างๆแล้วเอ่ย

" ไปทานข้าวเช้ากันค่ะ พี่นวล "

" ค่ะ "

แล้วเธอกับนวลก็ตามเตชินลงไปใต้ถุงบ้าน เตชินวางลูกชายนั่งบนเก้าอี้เด็กแล้วป้อนข้าวให้ลูกชายด้วยตนเอง

พิมตักข้าวใส่จานจนครบจำนวนคน ส่วนนวลก็ทำหน้าที่ยกมาเสิร์ฟบนโต๊ะอาหาร

จากนั้นพิมก็เอ่ยกับนวลที่นั่งมองเตชินป้อนข้าวเคอร์ฟิวน้อยด้วยความกังวลว่า

" พี่นวลทานข้าวเลยค่ะ ไม่ต้องห่วงเคอร์ฟิวหรอก ให้พ่อเขาป้อนไปเถอะ "

พิมรู้ว่านวลกลัวเตชินป้อนไม่เป็น

" ค่ะ "

นวลเอ่ยตอบรับด้วยรอยยิ้มแล้วก้มหน้าทานข้าวผัดที่พิมตักให้

ทั้งสี่คนนั่งทานข้าวกันอย่างอบอุ่นบรรยากาศเต็มไปด้วยความสุข