ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 227

โรงพยาบาลเอกชน.....

ณัชชาถูกพาเข้าไปในห้องคลอด ส่วนป๊อบก็รอหน้าห้องคลอดด้วยสีหน้ากังวล เขานั่งหน้าเครียด ก้มหน้ากุมมืออยู่ตลอด

พ่อแม่ของณัชชามาถึงโรงพยาบาลก็รีบเข้ามาหาป๊อบแล้วแม่ของณัชชาก็เอ่ยถามเขาทันทีว่า

" คุณป๊อบ ณัชชาเป็นยังไงบ้าง "

ป๊อบเงยหน้าขึ้นมามองแม่ของณัชชาแล้วเอ่ยเสียงอ่อยอย่างสั่นเครือเจือเศร้า

" อยู่ในห้องคลอดครับ หมอบอกว่า อาการของณัชชาน่าเป็นห่วง

การคลอดลูกครั้งนี้มีความเสี่ยงสูงที่คนใดคนหนึ่งอาจจะเสียชีวิต

แต่บอกยังบอกไม่ได้ว่าสาเหตุเป็นเพราะอะไรและหมอจะพยายามให้ปลอดภัยทั้งคู่ครับ "

พ่อของณัชชาได้ยินดังนั้นก็ถึงกับช็อกไป ส่วนแม่ของณัชชาก็เป็นลมล้มพับหมดสติไป

" คุณ!/คุณแม่! "

ป๊อบและพ่อณัชชาเอ่ยเรียกแม่ณัชชาที่เป็นลมด้วยความตกใจอย่างเป็นห่วง

พ่อณัชชารีบคว้าร่างภรรยาเอาไว้ ป๊อบก็รีบเข้าไปช่วยจับประคองไปนอนบนเก้าอี้

พอพยาบาลเดินผ่านมาเห็นก็รีบเข้ามาปฐมพยาบาลทันที

ป๊อบเห็นดังนั้นเขาก็ยิ่งเครียด เขาต้องการลูกและยิ่งไม่ต้องการสูญเสียภรรยาไป

สองชั่วโมงต่อมาหมอที่ทำคลอดเปิดประตูเดินออกมา

ป๊อบที่นั่งอยู่ก็รีบยืนขึ้นเดินเข้าไปหาหมอรอฟังเขาพูด

สีหน้าของหมอดูอิดโรย แววตาดูเศร้าและผิดหวัง ป๊อบจึงเอ่ยถามหมอขึ้นว่า

" คุณหมอภรรยาผมกับลูกปลอดภัยดีใช่มั้ยครับ "

หมอจ้องหน้าป๊อบแล้วเอ่ย

" เสียใจด้วยครับ เรายื้อชีวิตคุณแม่ไว้ไม่ได้

ส่วนลูกปลอดภัยดีครับ

ส่วนสาเหตุการเสียชีวิต ทางเราจะรีบตรวจสอบและวินิจฉายให้เร็วที่สุดว่าเกิดจากอะไรกันแน่

นี่เป็นครั้งแรกที่เจอเคสแบบนี้ คงต้องตรวจสอบให้ละเอียดอีกครั้ง

ว่าตัวคุณแม่นั้นแพ้อะไรบ้าง มีโรคประจำตัวอะไรที่ไม่ได้บอกหมอหรือเปล่า

หลังตรวจเสร็จแล้วเราถึงจะสามารถอธิบายให้เข้าใจตรงกันได้ครับ ขอตัวนะครับ "

พอได้ยินดังนั้นเขายืนแทบไม่มั่นคงอีกต่อไป

เซถอยหลังไปแบบล้มทั้งยืน

ทรุดลงไปกับพื้นแววตาดูล่องลอยหมดอาลัยตายอยากอย่างสิ้นหวัง

หัวใจของเขาแตกสลายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาเจ็บปวดทรมานหัวใจกว่าครั้งไหนๆ

เขาแทบจะเสียสติจนไม่อยากมีชีวิตอยู่หายใจบนโลกนี้แล้ว

มันเป็นความสูญเสียที่หายไปจากชีวิตเขาตลอดชีวิต

โดยที่เขาไม่อาจเห็นหรือสัมผัสมันได้อีกชั่วชีวิต เขาร้องให้ออกมาแล้วตัดพ้อด้วยความเจ็บปวดใจ

" ฮือๆๆ ทำไม ทำไมสวรรค์ต้องพรากเธอไปจากผมด้วย ทำไมถึงใจร้ายกับเราสองคนแบบนี้

อย่าพาเธอไปได้โปรดคืนเธอกลับมาให้ผมกับลูกเถอะ ขอร้อง ฮือๆๆๆ "

เขาร้องให้คร่ำครวญอยู่หน้าห้องคลอดราวกับคนเสียสติ

ส่วนพ่อของณัชชาก็ร้องให้สะอื้นด้วยความเศร้าโศกเสียใจเช่นกัน

แม่ของณัชชาพี่เพิ่งฟื้นก็สลบหมดสติไปอีกรอบเมื่อรู้ว่าลูกเสียชีวิตแล้ว

เจ้าหน้าที่และพยาบาลเอามานำตัวแกไปพักในห้องพักฟื้นผู้ป่วยเพราะเห็นว่าแกหน้าซีดมาก

ไม่นานร่างของณัชชาก็ถูกเข็นออกมาจากห้องคลอด

ป๊อบรีบลุกไปดูหน้าเธอพร้อมกับร้องให้โฮออกมาอย่างไม่อายใคร

" ณัชชา ณัชชา คุณอย่าจากไปแบบนี้ ณัชชาตื่นขึ้นมาพูดกับผม ขอร้อง

อย่าทิ้งผมกับลูกไปแบบนี้ ผมรักคุณนะณัชชา ผมรักคุณได้ยินมั้ย

ขอร้องล่ะ ณัชชา กลับมาเถอะนะ กลับมาอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกเหมือนที่คุณฝันไว้ไง ฮือๆๆๆ ณัชชา "

ป๊อบรั้งร่างขาวซีดไร้วิญญาณไว้ แล้วร้องห่มร้องให้ด้วยความเจ็บปวดอย่างเศร้าโศกเสียใจ

เขายากที่จะทำใจยอมรับในเรื่องนี้ เจ้าหน้าที่พยาบาลจึงเอ่ยกับเขาว่า

" ขอโทษนะคะ ทางเราขออนุญาตนำศพไปก่อนนะคะ เดี๋ยวรบกวนญาติผู้เสียชีวิตไปยื่นเรื่องขอนำศพไปฌาปนกิจรอได้เลยนะคะ "

คำพูดของพยาบาลเหมือนจงใจตอกย้ำความเจ็บปวดในหัวใจเขา

เขาจ้องหน้าพยาบาลด้วยแววตาแดงก่ำและแข็งกร้าวแล้วเอ่ยอย่างเสียสติด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

พี่คงไม่อยากทำให้ลูกสาวพี่ตกใจหรอก ใช่มั้ย "

พอได้ยินป้องพูดถึงลูกสาว แววตาของเขาค่อยๆสว่างกลับมาเป็นปกติ

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำโดยไม่พูดอะไร

ใช่ เพื่อลูกสาวเขาต้องเข้มแข็ง เขาต้องสร้างโลกที่สดใส สวยงามให้ลูกสาวของเขา

ไม่ให้ให้ลูกสาวที่เพิ่งออกมาลืมตาดูโลกเจอความเศร้าหมองในชีวิตตั้งแต่แรกเกิดแบบนี้

เมื่อคิดได้แบบนั้นเขาก็ก้มลงล้างหน้าด้วยน้ำเย็นกว่าจะเงยหน้าเขาใช้เวลาล้างหน้าอยู่นาน

ส่วนป้องก็คอยยืนดูเขาอยู่ห่างๆด้วยความเป็นห่วง

ก่อนหน้านี้เขากำลังหลับอยู่ อยู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขากดรับสายโดยที่ยังไม่ลืมตา

" ฮัลโหล "

เขาเอ่ยเสียงงัวเงีย จากนั้นก็ได้ยินเสียงของพ่อณัชชาเอ่ยขึ้นว่า

" คุณป้อง ณัชชาเสียชีวิตแล้ว คุณช่วยมาดูพี่ชายคุณที่โรงพยาบาลหน่อย

ตอนนี้เขาเสียใจมาก ผมเองก็ต้องดูแลแม่ของณัชชาที่หมดสติอยู่ ไปอยู่เป็นเพื่อนเขาไม่ได้ "

พอได้ยินดังนั้นความง่วงของเขาก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง รีบลุกมานั่ง ช็อกจนอ้าปากค้างไป พอได้สติจึงเอ่ยว่า

" คุณ คุณว่าไงนะ เป็นไปได้ยังไง มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ คุณอำผมเล่นใช่มั้ย "

เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเลยสักนิด

มันเร็วเกินไป พ่อณัชชาได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยว่า

" ผมอำคุณเล่นหรือเปล่า เมื่อคุณมาถึงโรงพยาบาลคุณจะรู้เอง "

เอ่ยจบพ่อณัชชาก็วางสายไป

ป้องรับข่าวนี้ไม่ได้ พี่ชายเขาเพิ่งจะกลับมาอยู่กับณัชชาเพื่อสร้างครอบครัวที่อบอุ่นแท้ๆ

" ไม่จริงใช่มั้ย ขอให้มันเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด อย่าจริงเลย "

เขาลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า รีบแปรงฟันล้างหน้าพอเป็นพิธี

แล้วรีบออกจากบ้านไปขับรถออกไปหาพี่ชายที่โรงพยาบาลทันที

พอมาถึงโรงพยาบาลก็เห็นภาพพี่ชายคลุ้มคลั่ง เขาถึงเชื่อว่าทุกอย่างที่เขาได้ยินนั้นเป็นเรื่องจริง

คือ ณัชชาเสียชีวิตแล้วจริงๆ