ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 40

ในเช้าวันต่อมา เตชินรู้สึกตัวขึ้นมา เขาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ มองไปยังอ้อมแขนที่ว่างเปล่าไร้เงาพิม

แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นเธอ เขาเริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจกลัวเธอจะหนีไป

จึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปดูที่ห้องน้ำ เปิดประตูเข้าไปก็ไม่เจอพิม

ใจเขาเริ่มไม่ดี รีบออกจากห้องแล้วลงบันไดไปอย่างรีบร้อน

เข้าไปในห้องนั่งเล่นที่เธออยู่ประจำก็ไม่เจอ จากนั้นเขารีบวิ่งไปดูที่ห้องครัว

พอเห็นเธอนั่งทานข้าวเช้าอยู่ เขาเข้าไปกอดเธอจากด้านหลังแล้วเอ่ยอย่างโล่งใจ

" พิม คุณอยู่นี่เอง ผมตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอคุณ

ผมตกใจหมดเลยรู้มั้ย ทำไมคุณไม่ปลุกผม "

พิมเองก็ตกใจที่อยู่ๆเตชินก็วิ่งเข้ามากอดเธอจากด้านหลังแบบนี้

เธอจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า

" ทำไมฉันต้องปลุกคุณ วันนี้เป็นวันหยุดคุณ

ไม่ต้องไปทำงานสักหน่อย "

" อย่างงั้นก็เถอะ ทีหลังถ้าคุณตื่นก่อนคุณต้องปลุกผมนะ เข้าใจมั้ย "

" อืม "

เมื่อสบายใจแล้ว เตชินก็เอ่ยต่อว่า

" งั้นผมขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ "

พิมนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร ก้มหน้าทานอาหารเช้าของตัวเองไป

เตชินไม่กวนเธออีก ปล่อยมือจากเธอแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องครัวแล้วเดินขึ้นห้องไป

พิมนั่งทานข้าว และคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ

ตอนที่จดทะเบียนไม่มีหนังสือสัญญาอะไร

ทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากเตชินได้คือต้องหย่าอย่างเดียว

เธอคิดวิธีไม่ออก ว่าทำยังไงถึงจะหย่ากับเตชินได้

ถ้าฟ้องหย่า แล้วเธอจะฟ้องเขาเรื่องอะไร

มีชู้เหรอ?

เตชินไม่ใช่คนโง่คงไม่ให้เธอจับได้ง่ายๆแน่

[ ดูแล้วสิ่งเดียวที่เตชินกับแม่ของเขาต้องการคือทายาท

แล้วถ้าเราหาคนมาท้องลูกให้เตชินได้ล่ะ อย่างงั้นเราก็หย่ากับเขาได้สิ

และยังสามารถฟ้องที่เขามีชู้ได้อีกด้วย

แล้วเราจะไปหาผู้หญิงสวยๆเอ็กซ์ๆได้จากที่ไหนล่ะ

ช่างเหอะแผนนี้ไว้เจอเหยื่อค่อยนำมาใช้ ตอนนี้คงทำได้แค่เชื่อฟังและดีกับเขาไปก่อนเท่านั้น ]

" เฮ่อ "

เธอถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างจนปัญญาด้วยความเหนื่อยใจ

เตชินกำลังเดินเข้ามาหาเธอ เห็นเธอถอนหายใจ เขาจึงเอ่ยถามขึ้น

" คุณถอนหายใจทำไมพิม เป็นอะไรหรือเปล่า "

เธอหันไปมองเขาแล้วเอ่ย

" เปล่าค่ะ แค่รู้สึกเหนื่อยเท่านั้นเอง "

เตชินนั่งลงข้างๆพิม ป้าใจเดินเข้ามาแล้วตักข้าวให้เตชิน

" ขอบคุณครับ "

เตชินเอ่ย จากนั้นเขาก็เอ่ยถามพิมว่า

" วันนี้คุณอยากไปไหนมั้ย "

ได้ยินเตชินถามแบบนี้ เธอก็นึกถึงตอนที่ขอตามเขาออกไปข้างนอก เธอคิดว่า

ถ้าเขาพาเธอไปผับ เธออาจจะได้เจอกับผู้หญิงของเขาหลายคน

หากเธอได้รู้จักกับผู้หญิงของเขา เธออาจจะหาวิธีหย่ากับเขาได้เร็วขึ้น

คิดได้ดังนั้น เธอจึงแสร้งเอ่ยด้วยท่าทางออดอ้อนว่า

" ฉันอยากไปดื่ม ไปในที่ๆคุณเคยไป คุณพาฉันไปได้มั้ย

ฉันอยากจะรู้จักคุณให้มากขึ้น ทีหลังถ้าคุณหนีไปเที่ยว ฉันจะได้ตามถูก "

เห็นใบหน้าสวยอ้อนเขาขนาดนี้ เตชินก็ใจอ่อนตอบตกลงทันที

" ได้ ถ้าคุณอยากไป คืนนี้ผมจะพาไป "

เขาเองก็อยากรู้ว่าพิมรู้สึกกับเขายังไง ส่วนเขาไม่เคยใจอ่อนกับใครแต่กับพิมเขาใจอ่อนทุกที

ได้ยินดังนั้นพิมจึงแสร้งยิ้มแล้วเอ่ย

" ขอบคุณค่ะ "

จากนั้นเธอก็เอ่ยต่อว่า

" ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวออกไปห้องนั่งเล่นก่อนนะคะ "

เอ่ยจบเธอก็ลุกขึ้น เตชินยื่นมือมาจับมือเธอไว้แล้วเอ่ย

" ผมยังทานไม่เสร็จเลย คุณช่วยป้อนผมหน่อย "

เธอนิ่งไปสามวิ มองหน้าเขาคล้ายคนกำลังลังเลแต่ความจริงในใจเธอกำลังแอบด่าเขาอยู่

" ไม่มีมือหรือไง เป็นง่อยเหรอ ถ้าทานเองจะตายมั้ย "

เธออยากจะพูดออกมาแบบนี้ แต่เธอจะพูดออกมาไม่ได้ ได้แต่แอบด่าในใจ แล้วเอ่ยว่า

พอเธอได้สติเธอก็ลุกขึ้นด้วยท่าทางลนลานอย่างลุกลี้ลุกลน แล้วเอ่ย

" ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ ขอตัว "

แล้วเธอก็เดินออกไปเข้าห้องน้ำ

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมใจเธอเต้นแรงทุกครั้ง

ที่เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ในลักษณะนี้

เธอเอาน้ำเย็นมาล้างหน้าแล้วมองตัวเองในกระจกด้วยความสงสัย

เธอกำหนดลมหายใจเข้าออกผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ

จากนั้นเธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินไปยังห้องนั่งเล่น

เตชินเดินเข้ามาหาเธอแล้วนั่งลงข้างๆเธอพร้อมกับกอดเธอแน่นทำตัวติดหนึบกับเธอ เธอจึงเอ่ย

" คุณเตชิน คุณเป็นปลาหมึกหรือไง ถึงชอบมาโอบมากอดแบบนี้อยู่เรื่อย ฉันอึดอัด "

เตชินยังคงกอดเธออยู่อย่างนั้น แล้วยกเธอขึ้นมานั่งบนตักแล้วกอดรัดเอวเธอจากด้านหลัง

ริมฝีปากนุ่มจูบลงบนไหปลาร้าเธอเบาๆแล้วเอ่ย

" ทำไงได้ ใครใช้ให้คุณตัวหอม มีผิวที่เนียนสวยจนผมอดที่จะไม่สัมผัสไม่ได้ล่ะ "

เอ่ยจบ เตชินก็จูบไปที่ต้นคอ หอมไปตามซอกคอของเธอ มือเริ่มไม่อยู่ไม่สุข จนพิมต้องเอ่ยเสียงดุเบาๆ

" คุณเตชิน พอเลยนะ หยุด! คุณไม่อายแต่ฉันอาย เอามือออกเดี๋ยวนี้เลย "

เตชินยิ้มอย่างพอใจแล้วเอ่ย

" ก็ได้ครับ ผมจะไม่แกล้งคุณแล้ว "

มือของเขาเปลี่ยนมากอดเอวเธอไว้แน่นแล้วยื่นคางวางลงบนไหปลาร้าเธอแล้วเอ่ย

" ผมรักคุณนะพิม หัวใจของผมเป็นของคุณแล้ว คุณช่วยดูแลรักษามันดีๆนะ "

สุ้มเสียงของเขาพลันแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนประหนึ่งสายน้ำ

ทำให้คนฟังคล้ายจะเคลิบเคลิ้มตาม สักพักเธอก็รีบเรียกสติคืนมา

พยายามนึกถึงจุดประสงค์หลักของเขาและนึกถึงคำพูดของเขาที่ว่า

" ถ้าคุณอยากได้ความรัก ผมก็จะให้คุณ "

พอนึกถึงประโยคนี้ของเขาแววตาเธอ

ก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาแล้วพึมพำกับตัวเองในใจ

[ เกือบแล้วเรา เกือบตกหลุมพรางที่เขาวางไว้แล้วมั้ยล่ะ อย่าใจอ่อนเด็ดขาด ]

ตอนนี้เธอได้สติกลับคืนมาไม่เคลิบเคลิ้มหรือคล้อยตามกับคำหวานที่เขาหยอดอีกต่อไป

เธอนั่งนิ่งให้เขากอดอย่างสบายใจ แววตาของเธอไร้อารมณ์ความรู้สึกอย่างชัดเจน