ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 57

พิมยืนนิ่งจ้องไปยังน้ำหนึ่งอย่างไม่วางตา

[ โลกกลมอะไรขนาดนี้เนี่ย มาเจอเจ้ากรรมนายเวรจนได้ เซ็ง ]

เตชินเห็นความผิดปกติของพิมเขาจึงเอ่ยถามขึ้นเบาๆ

" พิม คุณเป็นอะไรหรือเปล่า "

พิมจึงเอ่ยตอบว่า

" เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร "

เตชินจึงเอ่ยต่อว่า

" งั้นก็เข้าไปข้างในเถอะ "

พิมเดินเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ ที่ถูกจัดไว้ข้างๆ

เตชิน ส่วนเตชินก็นั่งอยู่หัวโต๊ะ

พ่อของน้ำหนึ่ง นั่งข้างเตชินทางด้านซ้ายมือ

ถัดมาก็คือน้ำหนึ่ง

ส่วนผู้ช่วยคังนั่งทางฝั่งเดียวกันกับพิม

น้ำหนึ่งนั่งมองหน้าพิมอย่างเงียบๆสลับกับย้ายสายตามามองเตชินแล้วพึมพำในใจ

[ เธอไปรู้จักกับคุณเตชินได้ยังไงกัน ]

[ เธอเป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉันหรือไงกันนะ

อยู่ที่ไหน ทำอะไร ก็เจอแต่เธอ

ฉันชอบอะไร อยากได้อะไร ก็ถูกเธอแย่งไปจนหมด ]

[ ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมแพ้ให้กับเธอแล้ว ฉันจะแย่งคุณเตชินมาให้ได้ ]

เมื่อนั่งเรียบร้อยแล้วน้ำหนึ่งจึงเอ่ยขึ้น

" คุณเตชินไม่แนะนำคนที่คุณพามาหน่อยเหรอคะ "

[ ตอแหลเก่งจริงๆเลยนะน้ำหนึ่ง ]

พิมแอบด่าในใจเธอนั่งหน้านิ่ง แล้วหันไปทาง

เตชิน รอฟังคำพูดที่เขาจะเอ่ย

เตชินจึงเอ่ยแนะนำว่า

" คุณพิม เป็น... "

เตชินเอ่ยถึงแค่ " เป็น " เขาก็หันไปมองพิมสายตาของเขาสบเข้ากับสายตาของเธอ

ที่กำลังจ้องเขาด้วยสายตาคมกริบ จนเขารู้สึกว่าวันนี้แววตาเธอดูนิ่งและดูดุเป็นพิเศษ

คล้ายกำลังจะข่มขวัญคน ดูสงบนิ่ง มีความสุขุมลุ่มลึก สง่างามน่าเกรงขาม

มีความเป็นผู้นำเหนือผู้อื่น จนเขารู้สึกได้

จากนั้นเขาก็เอ่ยต่อว่า

" คุณพิมเป็น ภรร... "

" แฟนค่ะ "

เตชินกำลังจะบอกว่าพิมเป็นภรรยาของเขา

แต่ยังไม่ทันได้พูดจบคำ พิมก็เอ่ยแทรกขึ้นอย่างรวดเร็ว

พิมยิ้มให้น้ำหนึ่งด้วยสายตายิ้มๆแต่แววตากลับลุ่มลึกยากจะคาดเดาพร้อมกับเอ่ย

" ฉันเป็นแฟนของคุณเตชิน

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณน้ำหนึ่ง "

น้ำหนึ่งอึ้งไปห้าวิ เมื่อได้ยินเธอบอกว่าเธอเป็นแฟนของคุณเตชิน

พอได้สติ น้ำหนึ่งจึงเอ่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นมิตร

" ยินดีที่รู้จักเช่นกันค่ะ คุณพิม "

ดวงตาสดใสของพิมซ่อนความน่ากลัว

ไว้ในนัยน์ตาดำขลับ จนน้ำหนึ่งเริ่มรู้สึกได้

เตชินนั่งสังเกตพิมอย่างเงียบๆ เขาเพิ่งจะรู้จักพิมในอีกมุมหนึ่ง

ซึ่งเธอมีความน่ากลัวน่าเกรงขามมากๆ เขาถึงกับพึมพำออกมาในใจ

[ ภายใต้แววตายิ้มๆนั้น กลับมีอะไรน่ากลัว

ซ่อนอยู่ คุณช่างน่าสนใจจริงๆ ]

จากนั้นเตชินก็เอ่ยทำลายบรรยากาศที่ดูอึมครึมที่ออกมาจากแววตาของพิมว่า

" พิมท่านนี้คือคุณหาน คุณพ่อของคุณน้ำหนึ่ง "

สายตาสุขุมลุ่มลึกของพิมแปรเปลี่ยนเป็นปกติแล้วหันไปมองพ่อของน้ำหนึ่งแล้วเอ่ย

" สวัสดีค่ะคุณหาน "

แม้เธอจะเกลียดน้ำหนึ่งแค่ไหน

ไม่ชอบน้ำหนึ่งยังไง

เธอก็ไม่พาลไปเกลียดถึงพ่อแม่เขา

พ่อของน้ำหนึ่งยิ้มแล้วรับไหว้จากพิม

จากนั้นก็เอ่ยขึ้น

" คุณเตชินกับคุณพิมดูเหมาะสมกันมากเลยนะครับ "

" ขอบคุณครับ "

" ขอบคุณค่ะ "

พิมกับเตชินเอ่ยขอบคุณ

พ่อของน้ำหนึ่งเป็นผู้บริหารบริษัทนำเข้าและส่งออกสินค้า

มีที่ดินไว้ในครอบครองมากมาย ถือว่าเป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งในอำเภอที่พิมอยู่

จากนั้นเตชินก็เอ่ยว่า

" เรามาทานข้าวกันเถอะครับ "

เอ่ยจบเตชินก็ส่งสัญญาให้เด็กเสิร์ฟ

แล้วเด็กเสิร์ฟก็เริ่มมาเสิร์ฟอาหาร เตชินก็คอยตักให้พิมพร้อมกับเอ่ย

" ทานเยอะๆนะพิม ทานอันนี้ด้วย "

" ขอบคุณค่ะ "

พิมยิ้มแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานยั่วให้น้ำหนึ่งอิจฉาจนอกแตกตาย

น้ำหนึ่งทานข้าวไปแอบมองพิมไปในใจรู้สึกอิจฉาตาร้อนแทบจะลุกเป็นไฟแล้ว

มื้อเที่ยงดำเนินไปอย่างสงบราบรื่น

คนที่คิดแบบนี้มีแต่เธอเท่านั้นแหละ

รวยแต่ไร้สมอง ฐานะทางสังของเธอไม่ยกระดับความเป็นคนให้เธอเลย

ส่วนคุณเตชินจะเห็นฉันเป็นของเล่นหรือเปล่านั้นมันเกี่ยวอะไรกับเธอ

แล้วเธอคิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ ว่าคุณหนูผู้ดีอย่างเธอน่ะร่านแค่ไหน

อยากจะกินคุณเตชินจนตัวสั่น จนเป็นหมาบ้า

มาตามเห่าถึงในห้องน้ำ "

เอ่ยจนสะใจแล้ว เธอก็เดินออกไป ปล่อยให้น้ำหนึ่งโกรธจนหน้าดำหน้าแดงในห้องน้ำคนเดียว

เธอกำมือแน่นจนเล็บมือจิกเข้าไปในเนื้อเลือดซึมออกมาเธอก็ไม่รู้สึกเจ็บเลย

แววตาเธอแดงก่ำมองตามหลังพิมด้วยความโกรธแค้น

ส่วนเตชินเมื่อรู้ว่าพิมออกมาเขาก็เข้าไปแอบในห้องน้ำผู้ชายทันที

พิมเดินออกมาได้สามก้าวก็นึกอะไรขึ้นมาได้จึงเดินกลับเข้าไปหาน้ำหนึ่งแล้วเอ่ย

" ฉันขอบคุณเธอมากนะที่ยกย่องให้ฉันเป็นหงส์

คิดๆดูแล้วฉันก็เป็นหงส์ที่สง่างามมาตลอด

จริงๆนั่นแหละ เน้อ

เรียนก็เก่ง กิจกรรมก็ดี แถมยังได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งอีก

และเป็นดาวมหาลัยที่โดดเด่นอยู่เหนือเธอ

แม้กระทั่งผู้ชายที่เธอชอบก็ล้วนมาชอบฉันกันหมด

แม้เธอจะรวยแค่ไหนแต่เธอก็เป็นรองฉันมาตลอดไม่ใช่เหรอ

เธอน่ะมีดีแค่รวย แต่ไร้สมอง ถ้ารวยแล้วไร้สมองไร้ความสามารถแบบเธอ ฉันไม่อยากรวยอ่ะ "

คำพูดโอ้อวดจองหองของพิมทำให้น้ำหนึ่งทนไม่ไหวคล้ายถูกสะกิดแผล

เธอจึงเอ่ยด้วยความโมโหว่า

" เธอเหนือกกว่าฉันแค่หนึ่งก้าวก็มาโอ้อวดขนาดนี้แล้ว

เธอลืมไปแล้วเหรอว่าแฟนที่เธอรักมากที่สุดทิ้งเธอแล้วมาเลือกคบกับฉันเพราะเธอจน

ต่อให้เธอเก่ง เธอสวย เธอเด่นแค่ไหน ถ้าเธอ

ไม่มีเงิน ไม่มีฐานะทางสังคม

ก็ไม่มีผู้ชายรวยๆคนไหน เขาจริงจังกับเธอหรอก

เขาแค่ใช้เธอเป็นทางผ่าน อยากสนุกกับเธอชั่วคราวเท่านั้นแหละ "

ที่ผ่านมาเธอแพ้พิมมาตลอดเป็นรองพิมเสมอ

ต้องเฝ้ามองพิมโดดเด่นท่ามกลางผู้คน

โดยไม่มีใครสนใจเธอที่เป็นรองพิมเลย

เธอเกลียดพิมที่สุด ที่ทำให้คุณหนูอย่างเธอ

ไม่มีใครมาสนใจอีก

ตั้งแต่ที่พิมมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ตั้งแต่มัธยมจนถึงมหาลัย

ที่หนึ่งที่เคยเป็นของเธอก็ไปตกเป็นของพิมจนเรียนจบ

คล้ายกับถูกกำหนดมาให้เป็นรองพิมในทุกเรื่อง