ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 96

หลังจากนั้นทั้งสองก็เงียบไป รถทั้งสองคันแล่นเข้าไปในเมือง

เตชินขับไปยังที่พักของตัวเอง แล้วเข้าไปจอดในที่จอดรถ จากนั้นก็หันมาเอ่ยกับพิมด้วยน้ำเสียงอ่อน

" เข้าไปข้างในเถอะ "

พิมไม่พูดไม่จาเปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ

" เอากุญแจรถมา "

" มันดึกแล้วนะพิม คุณจะขับกลับไปคนเดียวได้ยังไง พรุ่งนี้เช้าคุณค่อยกลับไป "

เตชินเอ่ยอย่างใจเย็นด้วยถ้อยคำที่แสดงความเป็นห่วงอย่างจริงจัง

" ก็ได้ ถ้าคุณกลัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันแล้วคุณต้องรับผิดชอบล่ะก็คุณสบายใจได้เลย

ฉันไม่เดินทางกลับคืนนี้แน่นอน ฉันจะไปนอนกับเทเท่ เอากุญแจรถคืนมา "

" ไม่ใช่อย่างงั้นพิม ผมไม่เคยกลัวที่จะรับผิดชอบคุณเลย ผมเป็นห่วงคุณจริงๆ และผมจะไม่ให้คุณไปนอนกับเทเท่เด็ดขาด "

เอ่ยจบ เขาก็เดินไปที่รถของเทเท่ เทเท่เห็นเขาเดินมา

จึงลดกระจกลงแล้วกัดฟันยิ้มขึ้นมองหน้าเตชิน เตชินจึงเอ่ยว่า

" คุณเทเท่กลับไปก่อนได้เลยครับ ผมกับพิมยังมีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว "

พิมได้ยินดังนั้นก็รีบเดินเข้ามาแล้วเอ่ยอย่างไม่พอใจ

" คุณเตชิน คุณอย่ามาทำนิสัยเอาแต่ใจไล่คนอื่นแบบนี้นะ เอากุญแจรถฉันคืนมา "

เตชินกำกุญแจไว้แน่นไม่ยอมคืนให้พิม สายตาคมกริบมองไปยังเทเท่

เทเท่เองก็ลำบากใจ ได้ยินเขาไล่เต็มสองหูขนาดนั้น

ถ้าอยู่ต่อเขาก็เรียกว่าหน้าด้านและไร้มารยาทเกินไปแล้ว จึงเอ่ยขึ้น

" เอ่อ...ก็ได้ค่ะ งั้นก็...ค่อยๆคุยกันนะคะ "

เอ่ยจบเขาก็โบกมือลาพิมแล้วขับรถออกไป

พิมมองตามรถของเพื่อนด้วยความโมโห พร้อมกับร้องเรียกไม่หยุด

" เทเท่ เทเท่ อีเทเท่ ไอ่เพื่อนทรยศ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้หยุด อีเท่ "

เตชินเห็นดังนั้นก็จับแขนเธอแล้วพาเธอเดินเข้าไปในโรงแรม

" ดึกแล้วพิมขึ้นไปพักผ่อนเถอะ คุณไม่ต้องกลัวหรอกคืนนี้ผมจะไม่ทำอะไรคุณ "

" ฉันจะไม่นอนห้องเดียวกับคุณ "

พิมหันมาเอ่ยเสียงกร้าว แล้วเธอก็แกะมือของเขา

แล้วดึงมือของตัวเองกลับมา ให้หลุดจากพันธนาการของเขา

จากนั้นเธอก็เดินไปยังเคาน์เตอร์ เอ่ยกับพนักงานว่า

" ฉันขอเปิดห้องเพิ่มหนึ่งห้องค่ะ "

พนักงานเคาน์เตอร์ที่ต้อนรับก็เอ่ยว่า

" ขออภัยค่ะคุณลูกค้า พอดีห้องของเราเต็มหมดแล้ว แต่ถ้าคุณลูกค้าต้องการเตียงเสริมทางเราสามารถจัดให้ได้ค่ะ "

เตชินยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ย

" ต้องขอโทษด้วยครับ พอดีภรรยาผมเขางอนอยู่ ขอโทษที่รบกวนนะครับ "

พนักงานสาวยิ้มแล้วเอ่ยอย่างสุภาพ

" ไม่เป็นไรค่ะสามารถสอบถามได้ ทางเรายินดีบริการให้คำปรึกษาค่ะ "

พิมเดินออกมาจากเคาน์เตอร์แล้วเอ่ยเสียงแข็ง

" ฉันจะกลับไปนอนบ้าน เอากุญแจรถฉันคืนมา "

เตชินมองเธอแล้วเอ่ย

" ได้ ผมก็อยากไปเจอพ่อคำกับแม่มะลิเหมือนกัน "

เตชินเห็นด้วยเมื่อพิมบอกว่าจะกลับไปนอนที่บ้าน

เพราะเขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอพาครอบครัวหนีไปอยู่ที่ไหน

จากนั้นเขาก็เดินออกจากโรงแรมไป พิมเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้น

" ฉันไม่กลับบ้านแล้ว ขอเตรียงเสริมให้ฉันด้วย "

เธอไม่อยากให้เขารู้ที่อยู่ของพ่อแม่เธอ ไม่อยากให้พ่อแม่ต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องของเธออีก

เตชินยิ้มขึ้นมาแล้วหันมามองเธอ จากนั้นก็เดินเข้ามาจับมือเธอ เดินไปที่ลิฟท์

เขารู้ว่าเธอระวังเขามาก การที่เธอซ่อนพ่อแม่ไว้

ก็แสดงว่าจุดอ่อนเดียวของเธอคือพ่อแม่

" คุณนี่ชอบฉวยโอกาสไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ "

พิมเอ่ยอย่างโมโหด้วยสีหน้าดุดันแล้วโยนหมอนใส่เขาด้วยความโมโห

เตชินรับหมอนที่เธอโยนใส่เขาแล้วเอ่ย

" ผมฉวยโอกาสแค่กับคุณคนเดียวเท่านั้นแหละพิม กับคนอื่นผมทำไม่ลงหรอก "

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้วเอ่ยต่อว่า

" คุณไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายนะ "

" เอากุญแจรถฉันมา "

ได้ยินดังนั้นเขาก็เดินไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบเอากุญแจรถมาให้พิม

พิมเดินเข้ามาใกล้เขา แล้วหยิบเอากุญแจรถที่อยู่ในมือเขา

ในจังหวะนั้นเขาก็จับมือเธอไว้แล้วดึงเธอเข้ามา

กอดให้ร่างกายแนบชิดติดกัน

แววตาของเขามองเธอที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างหวานซึ้ง แล้วเอ่ยเสียงอ่อน

" เย็นนี้ผมไปรับนะ "

พิมขมวดคิ้วมองหน้าเขาอย่างจริงจังแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา

" ไม่จำเป็นค่ะ คุณกลับไปหาภรรยาของคุณเถอะ ยังไงฉันก็ไม่มีวันให้โอกาสคุณแล้ว

สิ่งที่จะให้คุณได้ มีเพียงใบหย่าเท่านั้น

ถ้าคุณยอมเซ็นหย่า ฉันจะขอบคุณมาก "

แววตาหวานซึ้งก่อนหน้าถูกแทนที่ด้วยแววตาเศร้าหมอง

เพราะน้ำเสียงและถ้อยคำที่เย็นชาของพิม

แล้วพิมก็ผลักเขาออกไป จากนั้นเธอก็เดินออกมาจากห้องของเขา ลงจากลิฟท์แล้วไปที่รถทันที

คำพูดบาดใจของพิมทำให้เตชินเจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออก ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยสีหน้าซึมๆ

" ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะพิม ต่อให้คุณจะไล่ผมเหมือนหมูเหมือนหมา ต่อให้คุณปิดใจแล้ว ผมก็จะทำทุกวิธีเพื่อเปิดใจของคุณอีกครั้งให้ได้ "

เตชินเอ่ยพึมพำอย่างไม่ยอมแพ้ แม้จะหมดหวังไปแล้วก็ตาม