รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 113

โจวจื่ออี้ “ครับ”

หลังจากนั้นไม่นาน กาแฟหนึ่งแก้วก็ถูกนำมาให้ฟู่ซื่อถิง

โจวจื่ออี้ออกมาจากออฟฟิศและบังเอิญเจอถังเฉียนพอดี

ถังเฉียนไม่ได้แต่งหน้า ใบหน้าของเธอจึงดูซีดเซียวเป็นพิเศษ

โจวจื่ออี้เดินไปหาเธอ และลังเลที่จะพูด แต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูดออกมา

ถังเฉียนเดินเข้าไปในสำนักงานและปิดประตู

“ซื่อถิง ฉันขอโทษ” เธอเดินเข้าไปหาเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ทุกอย่างเป็นแผนการของพี่ชายฉัน เขารู้ว่าขาของคุณไม่ดี เขาจึงจงใจหลอกให้คุณขึ้นไปบนภูเขา ภูเขาลูกนั้นสูงชันมาก ปกติเราไม่เคยปีนขึ้นไปบนภูเขาลูกนั้น เขาต้องการจะฆ่าคุณ”

ฟู่ซื่อถิงมองไปที่ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอและเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ฉันรู้แล้ว”

“ฉันขอโทษ เขาคงไม่ได้มาขอโทษคุณ เขาหนีไปต่างประเทศแล้ว” ถังเฉียนพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ซื่อถิง ได้โปรดปล่อยตระกูลถังไปเถอะ พ่อของฉันอายุมากแล้ว ฉันกลัวว่าเขาจะทนต่อความเปลี่ยนแปลงของตระกูลเราไม่ไหว ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษฉันเลย ฉันยอม”

ฟู่ซื่อถิงมองเธออย่างเงียบ ๆ

ราวกับว่าเขาเพิ่งเห็นใบหน้าของเธอชัด ๆ เป็นครั้งแรก

เมื่อก่อนเธอแต่งหน้าสวยสดและแสดงตัวต่อหน้าเขาในสภาพที่ดีที่สุดเสมอ

“ถังเฉียน ฉันยังเห็นแก่มิตรภาพของเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมา” น้ำเสียงของเขานิ่งมาก ไม่มีอารมณ์ใด ๆ “ออกไปจากที่นี่และอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ถ้าเธอทำได้ ฉันจะปล่อยตระกูลถังไป”

หลังจากที่เขาพูดจบ ถังเฉียนน้ำตาไหลพราก

‘มันจบแล้ว!’

‘เธอกับเขาจบสิ้นแล้ว!’

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่น้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่หยุด

เธอมองจ้องเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังกลับและวิ่งออกไป

หลังจากที่ถังเฉียนออกจากเอสทีกรุ๊ป เซิ่งเป่ยก็เคาะประตูสำนักงานของฟู่ซื่อถิง

เขารู้ดีว่าฟู่ซื่อถิงไม่อยากได้ยินอะไรที่เกี่ยวกับถังเฉียนแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่พูดถึง

“ซื่อถิง อีกสัปดาห์ก็จะถึงวันเกิดนายแล้ว ถ้านายไม่อยากจัดงานปาร์ตี้ที่โรงแรม ก็จัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่บ้านสิ!” เซิ่งเป่ยแนะนำ

ฟู่ซื่อถิงขมวดคิ้ว

เซิ่งเป่ยตระหนักได้ว่าตัวเองลืมคนที่สำคัญที่สุดไปแล้ว จึงกล่าวเสริมทันที “โอ้ ฉินอันอันด้วย เนื่องจากเธอได้เตรียมของขวัญไว้ให้นายแล้ว เธอจะต้องมาทานอาหารเย็นกับเราแน่นอน นายว่าที่บ้านหรือที่โรงแรมดีล่ะ?”

ฟู่ซื่อถิง “ร้านอาหาร”

เซิ่งเป่ย “ได้! ฉันจะไปจองให้ ถ้าจองได้แล้ว ให้ฉันบอกฉินอันอันหรือนายจะบอกเอง?”

ฟู่ซื่อถิง “นายบอกสิ”

เซิ่งเป่ยแตะคาง “พวกนายสองคนไม่ติดต่อกันเลยเหรอ? ทำไมไม่ติดต่อกันเลยล่ะ? ฉันได้ยินมาว่าฉินอันอันอยากมาหานายตลอด...”

“เธอไม่ได้มาหาฉัน” เสียงของฟู่ซื่อถิงอู้อี้ แม้แต่ลมหายใจของเขาก็เต็มไปด้วยความทุกข์

เซิ่งเป่ยไม่คิดว่าเขาจะรอให้ฉินอันอันเริ่มก่อน

“...เธออาจจะยุ่งกับการถักเสื้อกันหนาวอยู่ก็ได้! การถักเสื้อกันหนาวเป็นงานที่น่าเบื่อ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอถักเสื้อกันหนาวด้วย...หืม? ฉันจำได้ว่านายไม่ชอบใส่เสื้อกันหนาวนี่!” จู่ ๆ เซิ่งเป่ยก็นึกขึ้นได้พลันพูด “งั้นถ้าเธอถักเสร็จแล้ว นายเอามาให้ฉันใส่สิ! ฉันยังไม่เคยใส่เสื้อเสื้อกันหนาวถักมือเลย!”

สีหน้าของฟู่ซื่อถิงไม่ได้เปลี่ยนไปในขณะที่เขาพูดเน้นทีละคำ “นายจำผิดแล้ว ฉันชอบใส่เสื้อกันหนาวต่างหาก”