รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 121

ฉินอันอันวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ตอนนี้ปากเธอแห้งผาก เธอเลยหยิบซุปเนื้อแกะที่เซิ่งเป่ยเอามาให้ขึ้นมากิน

เซิ่งเป่ยเคาะนิ้วบนโต๊ะและพูดอย่างไม่พอใจว่า “นี่ พวกนายสองคนคิดว่าเราไม่รู้หรือไงว่าพวกนายส่งข้อความหากันน่ะ?”

ฉินอันอันกลัวว่าฟู่ซื่อถิงจะพูดอะไรที่น่าตกใจออกมา เธอก็เลยพูดว่า “ฉันอิ่มแล้ว เขาก็เหมือนกัน เพราะงั้นเราขอกลับก่อนนะคะ”

เซิ่งเป่ยล้อ “ก็ได้ เราเองก็อิ่มเหมือนกัน กินอาหารหมาเข้าไปขนาดนี้ก็คงต้องอิ่มแล้ว”

……

ที่ตระกูลฟู่

เรื่องการสังหารฟู่ซื่อถิงเข้าหูแม่เฒ่าฟู่แล้ว

หญิงชรามาที่นั่นภายในคืนนั้น

เมื่อเห็นว่าฉินอันอันก็อยู่ด้วย สีหน้าของหญิงชราก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา

“คืนนี้ตอนที่เจ้านายเกือบโดนรถชน คุณฉินก็พุ่งเข้ามากอดปกป้องเจ้านายเอาไว้ครับ” บอดี้การ์ดนั้นเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เขาจึงรู้สึกว่าตนจำเป็นจะต้องบอกเรื่องนี้ให้หญิงชรารู้ “หากว่าผมยิงออกไปไม่ทันเวลาจนยางรถของฝ่ายตรงข้ามระเบิด รถก็จะพุ่งตรงเข้าไปชนแน่ คุณฉินเองก็จะต้องโดนชน แล้วก็ตายแน่นอน เพราะว่าเธอปกป้องเจ้านายไว้ เขาก็เลยยังรอดมาได้”

หลังจากที่ฟังคำอธิบายจากบอดี้การ์ด ในหัวแม่เฒ่าฟู่ก็มีภาพโชกเลือดผุดขึ้นมาในหัว

“แม่ครับ พวกเรายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย” ฟู่ซื่อถิงบอก “เราไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ”

“โอ้….งั้นก็รีบไปกินเร็วเข้า แม่จะนั่งพักสักหน่อยอีกไม่นานก็จะไปแล้ว”

ความชิงชังที่แม่เฒ่าฟู่มีต่อฉินอันอันนั้นค่อย ๆ จางหายไปอย่างเงียบ ๆ ตอนนี้

มีแค่ช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเท่านั้นที่เราจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนผู้นั้นจริงใจหรือเสแสร้งต่อเรา

ฉินอันอันนั้นสามารถที่จะปกป้องฟู่ซื่อถิงในสถานการณ์อันตรายได้อย่างไม่ลังเลใจสักนิด หากว่านี่ไม่ใช่ความรัก ก็จะมีเหตุผลอะไรอีกที่ทำให้เธอมีความกล้าแบบนี้?

หลังอาหารเย็น ฟู่ซื่อถิงและฉินอันอันก็ออกมาจากห้องทานอาหาร

ฟู่ซื่อถิงบอกให้ฉินอันอันกลับไปที่ห้องก่อน

แม่เฒ่าฟู่ก็เรียกชื่อเธอให้หยุด

“อันอัน ฉันไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักแยกแยะถูกผิด เรื่องคืนนี้ขอบคุณเธอมากนะ” แม่เฒ่าฟู่ลุกขึ้นจากโซฟาและเดินเข้ามาหาฉินอันอัน “ความแค้นที่มีอยู่ก็ลืมเลือนไปเถอะ ตราบใดที่เธอปฏิบัติต่อซื่อถิงอย่างจริงใจ ฉันก็จะไม่ทำตัวร้ายกาจกับเธอ ซื่อถิงเป็นลูกชายของฉัน ฉันก็แค่อยากให้เขามีความสุข”

ฉินอันอันไม่ทันได้เตรียมตัวรับการเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหญิงชรา หลังจากลังเลอยู่ชั่วขณะ เธอก็บอกว่า “... นี่ก็ดึกแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

แม่เฒ่าฟู่พยักหน้า “เธอเองก็ต้องเข้านอนแต่หัววันนะ”

คนขับรถพาแม่เฒ่าฟู่กลับไปส่ง

ตอนนี้เธอก็ไม่เหลือข้ออ้างให้จากไปแล้ว

หลังจากแม่บ้านจางออกไป ฉินอันอันก็เดินเข้าไปด้านหลังเขาและผลักเขาไปที่ลิฟต์

“วันนี้วันเกิดคุณนะคะ อย่าโมโหในวันเกิดสิ” เธอให้เหตุผลกับเขา

“ผมไม่ได้โมโห” น้ำเสียงเขานิ่งสงบ “ผมแค่ไม่อยากฝืนใจคุณ”

“ฉันก็ไม่ได้ฝืนใจ… ฉันแค่…”

“แค่อะไร?”

“ตอนที่ฉันจากไป ฉันไปด้วยท่าทางเย็นชามุ่งมั่น แต่ไม่กี่วันฉันก็กลับมา ฉันรู้สึกเหมือนกำลังกลืนน้ำลายตัวเอง”

ฟู่ซื่อถิง “ผมไม่ได้เห็นตอนคุณไป พอตอนนี้คุณกลับมา คนที่ต้องกลืนน้ำลายตัวเองก็คือผมไม่ใช่คุณ”

ฉินอันอันรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย จากนั้นก็ถามว่า “ใครจะช่วยคุณอาบน้ำคืนนี้คะ? มีบุรุษพยาบาลเหมือนเมื่อก่อนไหม?”

พอมีเสียง ‘ติ๊ง’ ดังขึ้น ลิฟต์ก็ขึ้นมาถึงชั้นสองพอดี

ฟู่ซื่อถิงเงยหน้าและมองเธอด้วยสายตาแฝงนัยยะ