รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 128

ฉินอันอันสะบัดแขนหวังหว่านจือออกอย่างแรง

เธอจำได้ว่านี่คือรถของฟู่ซื่อถิง ดังนั้นเธอจึงรีบไปที่รถ

ประตูรถเปิดออกและมีบอดี้การ์ดเดินออกจากรถไปหาหวังหว่านจือ

ฉินอันอันรู้ว่าจากนี้ไปเขาจะทำอะไร

“อย่าแตะต้องเธอ” เธอเดินเข้าไปหาบอดี้การ์ดและดึงเขา “ลูกสาวเธอเพิ่งตาย จะอารมณ์พลุ่งพล่านไปหน่อยก็เข้าใจได้”

“ฮ่าฮ่า… ฉินอันอัน ฉันไม่คิดว่าเธอจะโดนตระกูลฟู่เฉดหัวออกมา เธอนี่หลอกล่อผู้ชายได้เก่งจริง ๆ” หวังหว่านจือด่า

บอดี้การ์ดยกมือขึ้นเตรียมจะตบเธอ

แต่ฉินอันอันก็หยุดไว้อีก “คุณเข้าไปในรถก่อน ฉันจะคุยกับเธอสักสองสามคำและกลับไปที่รถ”

บอดี้การ์ดมองหวังหว่านจือตาเขม็งและเตือนเธอด้วยสายตาว่าอย่าได้ติดแตะต้องฉินอันอันแม้แต่ปลายเล็บ

หวังหว่านจือรู้สึกหนาวยะเยือก แต่เธอก็ทำได้เพียงต้องทนเท่านั้น

ลูกสาวเธอตายไปแล้ว จากนี้เธอต้องอยู่ให้ดี

มีเพียงมีชีวิตอยู่เท่านั้นถึงจะแก้แค้นให้ลูกได้

หลังจากที่บอดี้การ์ดกลับไปที่รถแล้ว ฉินอันอันก็บอกหวังหว่านจือว่า “คุณจะคิดว่าใครเป็นฆาตกรก็คิดไป แต่ว่าอย่ามาพูดถึงพ่อต่อหน้าฉัน หากว่าพ่อฉันกลายเป็นผี คนแรกที่เขาจะไม่ปล่อยไปก็คือคุณ คุณจัดแจงให้น้องชายตัวเองเข้ามาในบริษัทพ่อฉันตอนที่คุณอยู่ ไม่กี่ปีพวกคุณสองพี่น้องก็เอาเงินจากพ่อฉันไปสองพันกว่าล้าน… หากว่าคุณไม่คิดจะชดใช้ละก็ ฉันจะเป็นคนไปตามทวงกลับมาเอง”

หวังหว่านจือหน้าซีดเผือด “เรื่องที่น้องชายฉันทำเกี่ยวอะไรกับฉันกัน? เธอคิดว่าฉันอยากให้ตระกูลฉินล้มละลายเหรอ? ฉินอันอัน ฉันอยู่กับพ่อของเธอมาตั้งหลายปี เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าฉันจะไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย?”

ฉินอันอันตอกกลับ “แต่ตอนนี้คุณก็อยู่ดีมีสุขที่ต่างประเทศด้วยเงินที่น้องคุณเอาไป หากว่าลูกสาวคุณไม่ตาย ฉันว่าคุณก็คงไม่กลับมาแล้วด้วยซ้ำ”

ใบหน้าหวังหว่านจือเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ

จากนั้นเธอก็กรีดร้องด่าออกมาสุดเสียง “รองประธานโจวบอกฉันหมดแล้ว เธอคว้าระบบสุดยอดสมองที่พ่อเธอคิดค้นไปไว้คนเดียว รองประธานโจวบอกว่าพ่อของเธอใช้เงินไปมากกว่าพันล้านเพื่อพัฒนาระบบนี้ ฉินอันอัน เธอมีสิทธิ์อะไรจะมาด่าฉันกัน?”

ฉินอันอัน “แน่นอนว่าฉันมีสิทธิ์ด่า ของที่ฉันได้มานั้นพ่อฉันเป็นคนให้ แต่กลับคุณ คุณขโมยมันไป คุณมันเป็นฟัวขโมย! เป็นโจร! ฉันจะทำให้น้องคุณต้องคายเงินพ่อฉันออกมาให้หมด แล้วฉันจะจับเขายัดเข้าคุก”

หวังหว่านจือโมโหมากจนความดันเลือดพุ่ง แต่เธอก็หาคำไหนมาด่าตอบไม่ได้

“ไปกินข้าวที่บ้านแม่คุณเหรอ?” เขาถาม

ฉินอันอันชำเลืองมองขาเขา “ช่างมันเถอะค่ะ หมู่บ้านที่แม่ฉันอยู่มีสิ่งกีดขวางเยอะ ขาคุณเป็นแบบนี้ก็ไม่ค่อยสะดวกด้วย”

เขาพูด “เรากลับไปเอาไม้ค้ำก่อนก็ได้”

“หากว่าเราต้องกลับไป ก็ไปกินข้าวที่บ้านคุณเลยดีกว่า ทำไมต้องย้อนกลับไปที่บ้านแม่ฉันอีกล่ะ?”

“ก็คุณบอกว่าอยากกินอาหารฝีมือแม่ของคุณ”

“ฉันก็พูดไปอย่างงั้นแหละ” ฉินอันอันไม่คิดว่าเขาจะจริงจัง

ฟู่ซื่อถิงหยิบมือถือมากดเลขหมาย

เธอมองเขาสงสัยว่าเขาโทรหาใคร

อึดใจต่อมาเสียงของจางหยุนก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์ของเขา “ฟู่ซื่อถิงเหรอ?”