รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 135

เซิ่งเป่ย : ‘ภรรยาคุณร้องเพลงเพราะมาก เสียดายที่ไม่ได้ไปเป็นนักร้อง’

เธออดไม่ได้ที่จะกดอ่านข้อความ

เธอไม่คิดว่าตัวเองจะเปิดมือถือของเขาได้

หากว่ามือถือของเขาล็อกหน้าจอไว้ เธอก็เปิดไม่ได้

แต่ว่าเธอก็กดไปแล้ว

เซิ่งเป่ยส่งข้อความดังกล่าวมาพร้อมกับวิดีโอ

เป็นวิดิโอที่เธอทำการแสดงและร้องเพลงในงานปาร์ตี้

หลีเสี่ยวเถียนเองก็เพิ่งส่งวิดีโอนี่มาให้เธอเหมือนกัน

หล่อนบอกเธอว่าตอนนี้เธอโด่งดังมากในหน้าเพจของมหาวิทยาลัย

เธอกดปุ่มกลับและวางมือถือเขาลง

ตอนที่เธอกำลังวางมือถือลง นิ้วก็บังเอิญไปแตะที่คลังภาพในมือถือ

และรูปในนั้นก็ปรากฏขึ้นมาต่อหน้าต่อตาของเธอ

……

ตอนที่ฟู่ซื่อถิงออกมาจากห้องน้ำ ฉินอันอันก็กวักมือเรียกเขา

เขารีบมาที่เตียงและนั่งลง

“จู่ ๆ ฉันก็สนใจเรื่องทำอาหารขึ้นมา ครั้งหน้าฉันทำอาหารให้คุณกินดีไหมคะ?” เธอปรึกษาเขา

เขามองเธองง ๆ “คุณพูดจริงจังเหรอ?”

“จริงสิ แต่ฉันรับประกันไม่ได้หรอกนะว่าที่ฉันทำจะอร่อย เพราะว่าฉันไม่เคยทำมาก่อน” ดวงตาเธอฉายแววตื่นเต้นกับสิ่งใหม่

“งั้นพรุ่งนี้คุณก็ลองดู”

“โอเคค่ะ” เธอมองชุดนอนสีเทาที่เขาสวมอยู่และแนะนำเขาว่า “คุณใส่เสื้อผ้าสีอ่อน ๆ แล้วดูดี ต่อไปคุณใส่เสื้อผ้าสีอ่อน ๆ มากหน่อยก็ดีนะคะ”

“แต่เพื่อนร่วมห้องคุณบอกว่าผมเป็นผู้ปกครองคุณ”

“คุณจะรู้ได้ไงว่าเขาหมายความตามนั้นจริงไหม?” ฉินอันอันเอามือสองข้างท้าวคางและบอกว่า “ยิ่งคืนนี้คุณยิ่งหล่อมากเป็นพิเศษเลย”

มือใหญ่ของเขาเกาะกุมมือเล็กไว้ และแววตาสงสัยก็พาดผ่านดวงตาลึกล้ำของเขา “ทำไมจู่ ๆ คุณก็กระตือรือร้นขึ้นมา?”

เธอหน้าแดงปลั่งขึ้นมาทันที ก่อนที่จะเอียงศีรษะมาซบคอของเขาพร้อมพึมพำเสียงเบาว่า “ไม่มีเหตุผลอะไรหรอก ก็แค่อยู่ ๆ ฉันก็อยากกอดคุณขึ้นมา”

เขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ก่อนที่จะอ้าแขนกอดเธอไว้

ฉินอันอันมองออกไปนอกหน้าต่างและพูดพร้อมรอยยิ้ม “ดูสิคะ หิมะข้างนอกหนามาก เราปั้นตุ๊กตาหิมะได้เลย”

ฟู่ซื่อถิง “จริงด้วย”

“ไว้เรามาปั้นตุ๊กตาหิมะกันดีกว่า”

ฟู่ซื่อถิงอยากจะพูดว่าเธอ ‘เล่นเป็นเด็ก’ แต่ก็พูดไม่ได้

เขาไม่อยากทำลายอารมณ์ดี ๆ ของเธอ

หลังอาหารเที่ยงที่บ้านเดิม ฉินอันอันก็พาเขาออกไปปั้นตุ๊กตาหิมะ

คนในตระกูลฟู่ทั้งหมดยืนอยู่ข้าง ๆ ดูพวกเขาเล่นกัน

นี่เป็นครั้งแรกในหลายปีที่ได้เห็นฟู่ซื่อถิงทำอะไรเด็ก ๆ แบบนี้

แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนหน้าเขา แสดงว่าเขาต้องมีความสุขมากแน่

“ฟู่ซื่อถิง คุณมีความสุขไหมคะ?” ฉินอันอันมองตุ๊กตาหิมะที่พวกเขาปั้นด้วยกันและจู่ ๆ ก็ถามขึ้น

ฟู่ซื่อถิง “มีความสุข” ตอนที่อยู่กับเธอ ไม่ว่าจะทำอะไรเขาก็มีความสุขทั้งนั้น

เขาไม่ได้พูดประโยคที่สองออกมา แต่ว่าคิดอยู่ในใจ